Emeklilik Modu

İnsan kazanmak ister.

Bir iş sahibi olmak ister.

O kariyeri ister.

Az çalışıp çok kazanmak ister.

Hemen rahat emek ister.

Ve emekli olmak ister…

Emekli olmak ya da olamamak pek çoğumuzun gündeminde... Her yerde bu soruları duyabiliyoruz. “Ne zaman emekli oluyorsun? Senin emekliliğine ne kadar var? Sana da erken emeklilik var mı? Kaç prim eksiğin var? Yılı doldurdun mu? EYT kanunu sence ne zaman çıkar? EYT seni de etkiliyor mu?....” gibi devam eden sorular.

Peki, emeklilik ne? İnsan emekli olduğunda ne yapmayı planlıyor? Neden insan emekli olmayı bu kadar istiyor?

İstediği zamanda yatıp isteği zamanda kalkmak mı?

Daha özgür olacağı düşüncesi mi?

İşimi bitirdim, artık dinleniyorum. Maaşım da sabit gelsin çalışmayayım mı?

Herkesin kendi içinde nedenleri var. Kimi maddi kaygılarından kurtulacağı inancı ile emekliliği cazip hale getiriyor. Kimisi ise işini sevmediği için emekliliğini dört gözle bekliyor. Bir de zıttında bazı insanlar da var emekliliği hak etmiş. Ama emekli olmak istemiyor? Buradaki farklılık ne?


Hâlbuki insan işe girmek için o kadar çabalar. İşe girdikten sonra da zihnini bir emeklilik düşüncesi kaplar. Prim günlerini hesaplar…

Her işin kendi içinde zorlukları vardır. Sevmediğimiz ve sevdiğimiz yanları mutlaka olur. İnsan sevdiği işin sevmediği yanlarına katlanabilir. İşini severek yapmak ister. Keyifli ve faydalı bir zaman geçirmek ister. Vaktinin çoğunu çalışarak geçirir çünkü.

O nedenle iş yerinden emekli olmak hayattan emekli olmak demek değildir.

Doğaya baktığımızda yaşlanmış bir ağaç emekli olmuyor. Yaşlı da olsa o ağaç meyve vermeye devam ediyor.

Bir bal arısı artık çok yoruldum. Emekliye ayrıldım. Bu yıl bal vermeyeceğim demiyor.

Bir anne emekli olamıyor. Evladı kaç yaşında olursa olsun emek vermeye devam ediyor.

ÖSS sınavında 60. soruya gelince ben emekli oldum diyen bir öğrenciye denk gelmiyoruz.

Hayat aslından bir işi bitirdiğimizde yeni bir işe koyulmamızı istiyor bizden.

Bir önceki emekli olduğumuz işte artık ustaydık ve bu yeni iş, zor gelecek… Çünkü çıraklıktan başlayacağız. Ama zorluk tek başına yaratılmamış. Hiçbir öyküde zorluğu tek başına görmeyiz. Kardeşi olan “kolaylıkla” birlikte girer öykümüze “zorluk.” O nedenle biz biliriz ki; her zorlukla beraber bir kolaylık vardır.

Gerçekten!

Her zorlukla beraber bir kolaylık vardır.

Emeklilik fiilen olmaktan önce nörolojik de bir durum. İnsan aklını yitirene kadar, vücut nereye kadar yetiyorsa o kadar çalışır aslında. Emeklilik diye bir şey yoktur. Yaşlandığımızda yüklerimizin hafiflediği dönemler olur. Nefes alıyorsak hala emek devam eder.

Özünde insan yaptığı işin o kısmından emekli oluyor. Ama toplamda emek bitmiyor. O zaman emeklilik diye bir şey yok. İş değişikliği var. Emek değişikliği var. O işin emeğini verdim, ayrıldım. Şimdi bu işi yapıyorum. Tam da yaptığımız buyken; Emekli olmak için o kadar çaba ve heyecan içindeyiz. O zaman kendimize doğru soruları soralım “gerçekten benim için emeklilik ne?”

Baktığımızda emeklilik durup dinlenmek değil. Öyle olsa emekli olanlar kendileri için bir uğraş arayışına girmezler. O kursa mı gitsem bu kursa mı? Emekli beyler evde oturmanın o kadar keyifli olmadığından bahsetmezlerdi.

Hayatta hiçbir şey durmuyor. Hayat durağan değil, hep bir döngü var. Hareket var. En önemlisi ise bizim bu hareketlere ihtiyacımız var.

Peki, neden insan hareketini durdurmak ister? Ya da durabileceği yanılgısına düşer? Ne demiş atalarımız” İşleyen demir paslanmaz.” O zaman bizim pasımızı atmak için hareket etmeye ihtiyacımız var. Çalışmaya ve üretmeye ihtiyacımız var. Bize iyi gelen şey, bizi mutlu eden şey emeklerimiz, ürettiklerimizdir. İnsan bir şey üretmez ise ne olur? Zıttında tüketim isteği artar. Çünkü hayatta boşluk yok.

“İçimde bir sıkıntı var.” “ Canım bir şey istiyor, ama ne olduğunu bilmiyorum.” “ Bir şeyler yapalım…” Bunlar o boşluğu doldurma cümleleri olabilir mi? Biz ne zaman boşluğa çıksak aslında orayı hemen doldurmak isteriz. Bu insanın yaradılışı gereği olan bir şey. O zaman yaradılışımıza uyumlu davranmak bize iyi gelecektir. Yani aslında üretiyor olmak insana iyi gelir.

Ve insan hayattan emekli olamaz, son nefesine kadar.

İnsanın amacını biliyor olması önemli. Bu hayatı ne için yaşayacağız? Bazıları zengin, bazıları şöhret, bazıları huzur, bazıları emeklilikte rahat etmek için kendini hazırlamış.

Bazıları çalıştıktan sonra hayatın olduğuna inanıyor. Oysa bu ancak ara hedef olabilir. İnsan ancak ölünce emekli olabiliyor.

Gücümüz yettiği müddetçe hep üretmek ve doğru sebepler oluşturmak dileğiyle…