İmkan ve Ümit

Kadın uykusuz ve yorgun gözlerle, bir yandan bir hafta önce dünyaya gelen bebeğini emzirmeye çalışıyordu; Bir yandan da beş yaşındaki oğluyla ilgileniyordu.

Küçük çocuğa, bebek bir hediye getirmişti; Plastik bir langırt.

Anne, babası, kardeşini kıskanmasın diye önceden hazırladıkları hediyeleri bir bir vereceklerdi oğullarına  'Bak bugün de kardeşin bunu getirdi diye'.. 

Kadın , yatağa atlayan oğluyla sağ eliyle langırt oynuyor, sol kolunda da bebeği tutmaya çalışıyordu.

Gözünden iki damla yaş geldi…

Allah'ım ne zormuş, iki çocuk…

Hem doğum sonrası ağrılar , hem henüz oturmamış emzirme düzeni, hem de bebek uyurken dinlenmeye çalışan kadını bir türlü uyutmayan oğlu…

Hani filmlerde olur ya; Beş yıl sonra yazar ekranda ve beş yıl sonra hayatın düzene girdiği neşeli bir görüntü gelir..

Oğlan büyümüştür , akıllı akıllı konuşuyordur. Küçük de ufak tefek işlerini kendi başına halletmeye başlamıştır. Kadın da elinde kahvesiyle bir köşede kitabını okuyordur…

Kadın böyle geçirdi içinden, keşke beş yıl sonra yazsa ekranımda…

İnsan başına gelen bir zorluğun çok uzun süreceğini hatta hiç bitmeyeceğini zanneder..

Zihnindeki süre ile olayın geçme süresi farklıdır..

 

Gece ağrımaya başlayan bir dişin, bir ömür boyu ağrıyacağını,

İki günlük seyahate giden sevgilinin aylarca dönmeyeceğini,

Okul hayatının hiç bitmeyeceğini,

Eşiyle olan tartışma sonrası, asla barışamayacaklarını zanneder..

 

Ve bu yüzden insan, zorlukla karşılaştığında ümitsizliğe kapılır..

 

Oysa etrafta tam da zıddını gösteren onca örnek varken..

Hiç bir gece sonsuza kadar sürmez,

Hiç bir fırtına bütün ağaçları kırmaz,

Hiç bir yangın tüm ormanları yok etmez..

 

İnsanı yıkan, yaşadığı zorluk değil, kapıldığı ümitsizlik hissidir.

 

İki gün ders çalışmadı diye , bu çocuktan adam olmaz der, çocuktan ümidi keser.

İki kilo verip kilo vermesi durdu diye diyeti bırakır.

İki satış yapamadı diye artık satış yapamayacağını düşünür, esnaflıktan soğur.

 

İnsanın ümit kesmesi, kendi oluşturacağı sebeplerle, kendi beklediği sonuçların geleceğini zannetmesindendir.

Halbuki, insanın zihninde sonuçla ilgili seçenekler azdır.

'Bu iş sadece böyle olur' der.

'Bu ilişki ancak böyle yürür' der.

Sadece kendi aklına güvenir ve oluşturduğu sebeplere bel bağlar. 

O aklı ve sebepleri yaratana, her sonucun yaratıcısına, başlı başına sebep olacağı milyarlarca ya da daha fazla olaylar dizisini yaratana güvenmez. 

 

Halbuki Hz. Yunus' un balığın karnından çıkması,

Hz. Musa'nın arkasında Firavun ordusu, önünde Kızıldeniz olduğu halde kurtulması, 

Hz. İbrahim'in mancınıkla ateşe atılırken yanmaması..

 

İmkansız görünürken olumlu sonuçların olması..

Hangi sebebin yeterli olmasıyla mümkündür? 

 

Bir anne, çocuğun ağzına meme veriyor diye o çocuğun karnı doyuyor olabilir mi?

Bir yağmur, kuru bir ağacı meyve veren bir ağaca dönüştürüyor olabilir mi?

Kopan bir parmak, yerine dikildi diye tekrar canlanıyor olabilir mi? 

Kalp, kan pompaladığı için mi insan yaşıyor? 

Hangi sebeplerin yeterli olması ile bu sonuçlar mümkün ?

Eğer öyle olsaydı, tüm sebepler arada başka bir şey olmadan bir sonuca dönerdi , öyle değil mi?

 

İnsan, sebeplerinde bolluk oluşturmaya çalışmalı , sonuçlarda değil..

Sonuçlarda hiç beklenmedik imkanı oluşturan var.

Sonuçlarda imkan oluşturan olduğu için hiç bitmeyen ümit var.

 

Öyleyse, bir zorluk görünce ümitsizliğe kapılmak niye? 

Her gecenin sabahı,

Her kışın baharı varsa,

Zorlukla beraber kolaylık var..

Hiç bitmeyen ümit var..

***

İnsan neden ümitsizliğe kapılır?

Oysa neden ümitli olmalı? 

Gerçekleri anlamak, çözümleri üretebilmek ve mutlu, başarılı olabilmek için ;

Deneyimsel Tasarım Öğretisi 

seminer programları tavsiye edilir..

'Kim Kimdir'

 'İlişki Ustalığı 

Başarı Psikolojisi

***