Göktaşı Küçültme

Kaybetmekten daha kötüsü kaybettiğini hissetmek olsa gerek. İnsana acı veren bir his; kaybetmek.

Bir şeyin senden eksiliyor olması. Bazen bir eşya, bazen bir insan, bazen bir kariyer, bazen olumlu bir özellik, bazen bir uzvu insanın... 

Eksilmesi değil, hayır, hayır! Eksilmesi değil acı veren, eksilmesini hissetmek. Çünkü bazen birileri eksilir hayatımızdan farkında bile olmayız. Aylar, belki yıllar sonra aklımıza geldiğinde;

–“Aaa şu kişiyle de ne zamandır görüşmüyoruz, koptuk iyice.” der ve geçeriz. Ya da bir eşyamız kaybolmuştur, kaybolduğunu çok zaman sonra fark ederiz.

–“Tüh ya nerede kim bilir” deriz.

Bir şey eksilmiştir ama eksiklik bize temas etmemiştir.

İşte insan bir haksızlığa uğradığında, kendisinden bir parçanın eksildiğini hisseder ve acı çeker. Somut; gözle görülen, elle tutulan bir parça değildir bu eksilen..

Mesela hakkında kötü konuşulduğunda; insanların onun hakkındaki olumlu zannının eksildiğini hisseder.

Çok çalışmıştır ama çalışmasının hakkı insanlar tarafından verilmemiştir. Kendisinden bir şey alınmış gibi hisseder.

Dost bildiği biri arkasından konuştu, haysiyeti eksildi hisseder. Sonra da konuşan dosta yaptığı iyilikleri anlatır havadisi getirenlere.

–“Ben ona şunu şunu yaptım ama o arkamdan mı konuşuyor?”,

-“Şimdi konuşmak istemiyorum ama insanı konuşmak zorunda bırakıyorlar. Ne iyilikler ettim ben ona”.

Bir masal var; hani iki kardeş, babaları çok fakir. Üvey anneleri istemiyor onları. Babaları ormana bırakıyor, yere ekmek atıyorlar ama ekmekleri hayvanlar yiyor. Ormanda kaybolan iki kardeşin karşısına çikolata, kek, şeker ve pastadan yapılmış bir ev çıkıyor. Bir cadının evi burası. Bizim mazlum kardeşler başlıyorlar cadının evini yemeye. Sonra cadı onları yakalıyor, kapatıyor, besliyor ve yemek istiyor.

Okurken masalı, insan diyor ki; çocuklara haksızlık yapılıyor. Hem üvey anneleri tarafından hem de cadı tarafından. Oysa ki üvey anneleri tarafından haksızlığa uğrayan çocuklar, cadı da olsa başka birine ait evi yiyorlar.

Haksızlığa uğramış olmamız, başkasına haksızlık yapma hakkı verir mi bize?

Çocukluğumuzda ailemizden şiddet görmüş olmamız, iş yerinde işi savsaklayarak çalışma hakkı verir mi mesela?

Ya da iş yerinde haksız yere yediğimiz azar, evde çocuklarımıza bağırmamızın açıklaması olabilir mi?

Hak

Hak-sız

Hak-sız-lık

İnsan hep adalet arıyor bu hayatta. Bazen insanlarda, bazen sokaklarda arıyor adaleti.. Aradığı yer değişse de aradığı hiç değişmiyor. İlişkilerinde hakkını istiyor, ödediği bedelin hakkını istiyor. Hakkını alamadığını düşündüğünde hırçınlaşıyor, kabalaşıyor. Hemen diline yansıyor; “bana haksızlık ediyorsun!”, “benim hakkımı yiyorsun!”

Haksızlık kaçıp kurtulmak istediğimiz bir şey hayatımızda. Oysa ki susabilsek, yapılan haksızlığı yutabilsek… Ne kadar değişecek yaşadığımız öyküler.

Haksızlık bir sonraki seviyenin kapısıdır. Bulunduğun düzeyde doğru seçimler yaptıysan, doğru bedeller ödediysen haksızlığa uğrama kapısı çıkar karşına. Kalbini sıkıştıran, göğsünü daraltan bir haksızlıktır. “Bu kadar ödediğim bedelden sonra bunu mu hak ettim ben?” diyeceğin zamanda gelir.

Çok sevdiğin birinin arkandan konuştuğunu duyarsın mesela..

Ya da annenin sana söz verdiği yemek takımını kuzenine verdiğini..

O kadar ilgilendiğin, ekstra ekstra indirim yaptığın o müşterin başka bir kuaför bulmuştur kendisine..

Siftah yapsın diye yönlendirdiğin müşteriye senin malını kötülemiştir, yan dükkandaki arkadaşın..

Sen iyi bir şey yapmışsındır ve o iyiliği yaptığın yerden sana bir gök taşı fırlatılmıştır.

Şimdi bu daracık göğüsle bu göktaşını nasıl karşılayacağız?

Biz hep haksızlıklardan kurtulmak isteriz. Oysa ki bizim canımızı yakan bize haksızlık yapılması değildir. Yapılan haksızlığın bize temas etmesidir, canımızın yanmasının sebebi.

Göktaşını küçültmeye çalışma! Sen göğsünü genişlet.

Senin göğsün bir gök büyüklüğündeyse, göktaşının ne kadar büyük olduğunun ne önemi olabilir?

Hayatta mutlaka haksızlığa uğrayacak insan...

Peki, ama o haksızlığı nasıl karşılayacaksın?