Eylül Sendromu

                                              

Eylül gelmiş. Biricik sevgili ‘’yaz’’ımın ayağını kaydırıp egemenliğini ilan etmiş. 

Ne zaman bitti o koskoca yıl beklediğim, hayallerini kurduğum yaz?

Hani insan çok güzel bir rüya görürken uyandırana sitem eder ya…

Eylül ayı o tatlı uykudan uyandırandır.

Ağustos böceklerinin son konser dönemi…

Aslında sonbahar güzel mevsimdir ama bir ciddiyeti de vardır.

Bolluktan kıtlığa geçiş dönemidir çünkü…

Domatesler, barbunyalar, bamya konserveleri, tarhanalar…

Vedayı hatırlatır.

Misafirlikte tam arkadaş edinmiş, oyun kurmaya başlamışken o en tatlı anda ‘’Hadi çocuklar! Gidiyoruz!’’ diyen anne babanın sesi gibi zamansız…

Külkedisi’nin gece yarısı balkabağına dönüşmesi gibi…

Peki, yaz neden bu kadar sevilir?

Yaz kolaylıktır. Sofrası bile kolay. Kes bir karpuz… Yanına peynir, makarna…

Ohh daha ne ister insan? Hele domates, salatalık, biberlerle günün her öğününde sulu sulu, ayrı bir şenlik. Bir hafiflik…

Yaz demek neşe demektir, çocukluk demektir. Okulların kapanması demektir.

Hoşçakalın işteş fiiller, bayağı kesirler!

Kimse kimseyi, parasının 3/8’iyle yormaz. Herkes efendi efendi alışverişini yapar.

O problemlere konu olan insanlar yaz gelince koyuvermişlerdir kendilerini…

Padişahlar bile savaşmaz yazları...

Öyle olunca ödev yükü de çıkmaz.

Bize kalan sabah kuşağında çizgi film, öğlen Susam Sokağı ve Süper Mario’yla prensesi kurtarma, akşam üstü de bahçeye iniş ve arkadaşlarla çılgınlar gibi oynama… Ve tabi piknikler…

Gün uzun. Gece olmak bilmez.

Anneler havanın kararmasıyla balkondan anons yapana kadar sokaklar senin!

Yemek desen, her şey mobil halde, ekmek arası yapabileceklerin hayal gücüne kalmış.

                                   

Master şef olmaya o zamanlar başlarız. Her şey ekmek arasına konabilir haldedir. Ekmeğin arasında, domatesli çubuk makarna; yoğurtlu bulgur pilavı hatta tulumba tatlısı bile görülmüşlüğü vardır. Hem oynar hem yersin. Yeter ki yakan topta vurmasınlar peçeteye sarılı ekmeğini…

Koş, atla, zıpla, kah kukalı saklambaç, kah renkli istop oyna. Yerde çivi varmış gibi ağaçlara tırman, orada otur. Yavru kedi sahiplen. Pisi pisiye doğum günü partisi düzenleyip köfteden pastaya diktiğin mumu üfletmeye çabala…

Türlü türlü akıl dışı ama bir o kadar da eğlenceli muzurluklar…

Yaz eşittir ‘’tatil’’ demektir.

Hiçbir şey yapmaya zorunlu tutulmadığın bir zaman dilimi…

Hava kırk derece, nem almış başını giderken insan nasıl özenir, o kafasında hasır şapkalar, yüzünde koca gülümsemeler olan insanlara…

Hele o açık büfe görüntüleri yok mu!

Buzdan heykeller, karpuzu delik deşik ederek yaptıkları süslemelerle pek şaşaalıdır.

‘’Büyüyünce çocuğumun adını ‘’Tatil’’ koyacağım. Çünkü dünyanın en güzel şeyidir tatil!’’ 

                                   

Büyüdük…

O günlerin üzerinden yıllar geçti. Yetişkin de olsak ebeveyn de olsak yaza kavuşma heyecanımız çocukluğumuzdan farklı mı?

Tıpkı karne günleri gibi, gurbetteki akrabamızın hediyelerle dönüşünü beklerdik. Şimdi her sene bekliyor muyuz yine o yaz günlerini?

Her sene bir sonraki yılın tatiliyle ilgili hayaller kuruyor muyuz hepimiz?

Yoksa bazıları için tatil başka anlamlar mı taşıyor artık? 

                                  

Elbette her insan tıpatıp aynı duygu yoğunluğunda değil. Çocukken herkes için tatil sevilen bir hayal olsa da yetişkin olduğunda insanların tatille ilgili tepkileri çeşitlilik göstermeye başlıyor.

Bazılarının dört gözle beklediği, yaşama keyif katan şey anlamına gelen tatil, bir başkası için gidişte ve dönüşteki zorluklar, evinin konforunu özleme ve ekstra masraflar anlamı taşıyabiliyor. Biri alacağı keyfi diğeri zahmeti ön plana koyabiliyor. Yani ‘’tatil’’ kavramından anladıklarımız da başka.

Mizaçtaki bu farklılıklar beğenilerimize de yansıyor.

Kimimiz sakin, huzur dolu yerleri tercih ederken kimileri de ‘’nerede hareket, orada ben’’ diyerek seçimini ortaya koyuyor. Tıpkı ‘’deniz’’ deyince birinin aklına ızgara levrek diğerinin aklına suda serinlemek gelmesi gibi..

Meselemiz bunlarla bitmiyor tabi..

Bu tatilin bir de bitiş sendromu var.

                       

Her güzel şeyin bitişi olduğu gibi tatil de bitecek.

Yine kürkçü dükkanına dönülecek. Sanki tüm sorunlara elveda demiş, atımıza atlayıp gitmiştik. Meğer bindiğimiz atlı karıncaymış. Tur bitince indik aynı yerde miymişiz?

Sahi, insan bu stresi neden yaşar?

Neden biten bir şeyi bırakmak istemez?

Yeni bir şeye geçişte neden zorlanır?

Aslında insan, kendi kendini bu stresin içine iter. Çünkü bazen hayatın gerçeğine uyumlanmaya direnebiliyor. Oysa hayatın içinde her şey, hareket ve değişim halinde Yeni bir duruma, yeni bir oluşuma bürünüyor. İnsan ise alıştığı konfor alanından çıkmak istemiyor.

Oysa, konforu keyifli hale getiren şey, daha önceki hareketi, hatta azıcık da acılı çabasıdır. Bu yüzden üretimden sonra yapılan tatil dinlendirici gelir, keyifli gelir. Zannettiğimizin tersine üretimleri azaltarak ya da kaçarak yapılan tatil öyle dinlendirici ve keyifli olmaz.

Tatilin keyifli geçmesi ve dönüşte de hemen işimize konsantre olmak için esneyebilmemiz, döndüğümüz yere uyumlanmamız çok önemlidir.

Eğer bu uyumlanma hızlı gerçekleşirse ne Eylül sendromu ne de tatil dönüş sendromu olmaz.

Bu sürece hızlı adapte olabilmek için beş yöntem;

1. Hemen üretime geçmek, tatil rehavetinden hemen çıkmak.
2. Sabah erken kalkmak, gece erken yatmaya çalışmak
3. Yeni ve hemen başlanabilir hedefler oluşturmak
4. Günlük rutin yürüyüşler yapmak 
5. Elektromanyetik ile ilişkimizi mümkün olduğu kadar azaltmak..

Tatil bir kaçış noktası değildir. Tatil sonrası da eziyet değildir.

Eğer bir insan tatilden, tüketimden keyif aldığı kadar; üretimden, işinden de keyif alıyorsa o insan tatil öncesi de sonrası da mutlu bir insandır.

Mesele üretimden keyif alabilmek ve zaten üreten insan tatilinden keyif almayı hak eder. Bu sebeple tatil dönüşü insan bir eziyetin içine değil de keyif aldığı başka bir sürecin içine dönmüş olur. Hemen uyumlanıp sürecini yönetir.

O yüzden dengede bir hayat sürmek istiyorsak;

Yaşamın içinde,

• fayda ile keyfin
• disiplin ile eğlencenin 
• iş ile tatilin 
• verme ile almanın bir dengesi olmalı.

Peki, siz bu dengeyi kurabildiniz mi?

Eylül ayı üretim keyfini yaşayanlardan mısınız?