İrdelemek Sana Çok Yakışıyor

- “İnandığın şey gerçek olmayabilir! Ama neye inanıyorsan bir süre sonra o senin gerçeğin olur” dedi yan masadaki kadın..

Birden kafasına sert bir cisim atılmış gibi; biraz kızgın ama daha çok da şaşkın olarak baktı sesin geldiği masaya..

Hani okul yıllarında sınıfta arkadaşınla koyu bir sohbete kaptırmışsındır kendini. Hani o hoşlandığın çocukla ilgili arkadaşın acayip önemli bir şey anlatıyordur;

- “ Düüüün seninkiniiiiii çarşıdaaaaa gördüüüüüm.”

Hayatta bundan daha önemli bir şey olamayacağı için dış dünyadaki bütün mesajları sessize alırsın. Tam konsantrasyonla dün çarşıda tam olarak hangi dükkanın önünde durduğunu öğrenmeye çalışırsın. Saat kaçta o dükkanın önünde duruyordur? Mesela üzerinde gömlek mi vardır, tişört mü? Ya şapka takmış mıdır? Ayakkabıları ne renktir?

Bu ölümcül derecede önemli konuda, hayatının kalanını ona göre şekillendirecekmişçesine bir açlıkla sorarsın arkadaşına. Tüm merak kotanı burada harcadığından bir habersindir sen. Ama öğretmeninin gözünden kaçmaz elbette. Ve onun bulunduğu konumdan kafana doğru minik bir cisim fırlatılır.

ÇAT !

Eyvah! Uyanma vakti…

- “Tebeşir mi o? İnanılır gibi değil, kafama tebeşir mi attı mendebur adam? Gıcık ya! Ne hakkı var benim canımı yakmaya? Konuyu bu kadar sıkıcı anlatmasaymış o da”

Hayatta da böyledir ya hani insan. O an kendisine çok önemliymiş gibi gözüken konu dört bir yanını sarmıştır. Kafasını nereye çevirse o konu vardır. Dış dünyadan kendisine gönderilen  mesajların hepsine kapatır kendisini. 

Görmez

Duymaz

Anlamaz

Her şey o konsantre olduğu konuyla ilgili olmak zorundadır. Eğer değilse, o mesajı almasına gerek de yoktur. Ve o sırada hayat bir yerden uyarıcı bir mesaj gönderir. Dikkat etmek zorunda kalacağı hızda ve sertlikte bir mesaj; 

“ O konsantre olduğun şey  hayattaki tek nokta değil” demek içindir. Yanlış yere, yanlış şeye, yanlış kişiye konsantre oluyorsun demek için. 

Ve insanların çok azı anlar bu gelen sarsıcı mesajın anlatmak istediğini. Anlamayanlar ise mesajın geldiği yeri suçlar; dış dünyayı..

İşte Selin’in yaşadığı tam da böyle bir andı. Kafasına çarpan sert sözün geldiği yöne döndü yüzünü. İçinden kulaklarını sağır edecek bir ses yükseldi;

- “Bu kadın neden bu kadar bağırarak konuşuyor?”

Boynundan yukarıya doğru bir uyuşma bir sıcaklık yükseldi. Gerçekten bağırmış mıydı? Herkes kendi rutininde yemek yemeye, kahve içmeye devam ettiğine göre… Hayır, bağırmamıştı ama kimdi bağıran o zaman? Kalbi hızlıca çarpıyordu, tişörtünün üzerinden kalbinin olduğu hizaya baktı. Sanki kalbinin atışını tişörtünün üzerinden görebilecekmişçesine. Gergin bir gülümseme yayıldı yüzüne;  - “Sinirlerim bozuldu resmen. Herkes da her şeyi biliyor.” dedi kendisinin duyacağı bir sesle.  Kendi sesindeki çatlamadan irkildi. 

Gözleri hala kadındaydı, çekmek için zorlasa da kendisini alamıyordu o tarafa bakmaktan. Göz göze geldiler ve bir tebessüm geldi kondu yüzüne. Kontrol edemediği tebessümünden korkmuş bir halde  hesabı ödeyip kalktı masadan. Nereye yetişeceğini bilmediği hızlı adımlarla yürümeye başladı caddeyi. Bir yere yetişircesine değil de, daha çok bir yerden kaçarcasına…

Bir yerden…

Bir şeyden…

Bazen de bir sözden…

İrdelemeye başladı..

Kısık bir ses, kulağında sesi tekrar ediyordu;

- “ Ya inandığın şey gerçek değilse?”

- “ Ne alakası var ya, ben inanıyorsam gerçektir.”

- “ Mesela kısa boylu biri boyunun uzun olduğuna inanıyorsa, uzun boylu mudur? “

- “ Kendisini uzun hissediyorsa uzun boyludur zaten”

- “ Peki o zaman neden o kadar yüksek topukların üzerinde yürüyor?”

- “ Uzun hissetmek için elbette”

- “ O zaman uzun boylu olmadığını biliyor.”

- “ Ne alaka yaaaa?”

Geçiştirmek istiyordu bu iç konuşmayı, ne garip bir monologdu bu böyle. 

- “ Ya inandığın şey gerçek değilse?”

- “ Ne alakası var ya, dedim ya ben inanıyorsam gerçektir.”

- “ Mesela iyilik yaptığını düşünen bir kişi karşısındakine zarar da verse, iyilik mi yapıyordur?”

Etraf buz kesti birden. İki senedir haber dahi alamadıkları erkek kardeşi geldi aklına. Hep onun iyiliği için uğraşmıştı annesiyle babası. En güzel oyuncaklar, en güzel kıyafetler, en güzel tatiller, en güzel okullar verilmişti kardeşine. Ama tüm bu verilenlere rağmen, mutsuz bir çocuktu kardeşi. O oyuncaklar mutlu etmedi o küçük bebeği.  Aksine, hırçın ve öfkeli bir çocuk oldu. Pedagoglar hiç eksik olmadı hayatlarından. Kardeşinin pedagog görüşmelerinde dışarıdaki koltukta canı sıkılarak oturur ve önündeki sehpanın üzerindeki dağınık dergilere bakardı. Çocuklarla ilgili bu yerlerde bazen çocuklarla hiç ilgisi olmayan şeyler olabiliyordu. Gelinlik dergileri, ev mimarisi dergileri… Tam bir pedagogun kapısının önünde oturmaya alışırdı. Oradaki abladan boya kalemlerini isteyebilecek bir ilişki kurduğu anda, yeni bir pedagog giriyordu hayatlarına. Bir önceki yetersiz bulunduğu için elbette. Çünkü kardeşi daha iyi olmuyordu, daha iyi olmuyorsa kesinlikle pedagoglarda bir sorun vardı. 

Özel eğitimler, özel okullar ve özel hocalar da çözemedi öfke problemini kardeşinin. İnsanlara ait bir şeyi isterken bile buyurgandı Kerem. Zaten kendisine verilmesi gerekeni alıyormuş gibi bir tavrı vardı. Teşekkür etmediği yetmezmiş gibi aldığı şeye zarar verir ve sahibine öyle iade ederdi. Başkalarının eşyalarına, saçlarına, bedenlerine ve kalplerine zarar verme hakkı bulurdu kendisinde.  Sonrası bilindik öykü; önce gizli gizli sigara… sonra açık açık sigara içmeye başladı. Elbette sigarayı da açıktan içmeyi hak görüyordu kendisine. Yurtdışından özel sigaralar getirirdi babası oğluna, bir süre sonra tütün sarmaya başladı. Tütünleri de İngiltere’den getirtiliyordu. Ardından hiç gizlemeye gerek duymadan alkol girdi öyküsüne. Ailesinden birinin sarhoş olduğuna ilk defa şahit oluyordu Selin. Belki bu şahitlikti içkiye ısınamamasının sebebi. Acı bir su içip, dilinin dolanmasının sonra da kusmanın neresinde keyif olduğunu anlayamıyordu. Bir süre sonra elbette yurtdışından gelen özel içkileri olmaya başladı Kerem’in. Sonra ısrarla yurtdışına gitmek istedi. Uyuşturucunun iş molasında, hemen işyerlerinin altındaki dükkanlara inilip içildiği ülkelere gitmek istiyordu özellikle. Bütün arkadaşları gidiyormuş, bu dünyaya bir kere geldiyse gezip görmek onun da hakkıymış. 

Gitti de…

Sonra bu gitmeler sıklaştı. Kısa bir süre de sebebi ortaya çıktı. İki yıl öncesine kadar da eve ara ara gelmeler başladı. Okul yarım kaldı, kendisi için tutulan evin sekiz aylık kirasını ödemeden çıkmıştı. Babası elbette ki oğlunun borcunu bırakamazdı, faturalar, kiralar, kart borçları ödendi. Ama ondan sonra da Kerem’den ses seda çıkmadı bir daha. İki yıldır nerede olduğunu bilmiyorlardı. Düzenli bir adresi, düzenli görüştüğü arkadaşları yoktu. Sadece geçen aylarda, Selin’in bir arkadaşı bir fotoğraf göndermişti.

- “ İnanmıyorum! Bu Kerem değil mi Selin’ciğim? Ne olmuş o güzelim çocuğa böyle?” yazıyordu mesajda. 

Selin fotoğrafı açtığında saçı sakalı karışmış, üstü başı pislik içinde bir adam duruyordu karşısında. Üçüncü sınıf bir dönerci  dükkanının önünde, karnının aç olduğu her halinden belli olan bir adam. Aç gözlerle bakıyordu dükkana, elleri yarı şekilde ceplerindeydi. O ellerin Kerem’in elleri olduğuna yemin edebilirdi. Hiç taşa değmemiş o eller, o cebe yarı sokulmuş eller…

- “ Saçmalama canım! Biz kardeşime her ay senin maaşın kadar harçlık yolluyoruz” diye cevap verdi Selin.

Doğru da söylüyordu, her ay babası para yatırıyordu para kartına, geçen seneye kadar. Geçen sene kartın süresi dolmuş ve Kerem’in adresini bilmedikleri hatta izini dahi bulamadıkları için gelen yeni kart sahibine teslim edilememişti. 

Son o fotoğrafı hiç görmemiş gibi devam etmişti hayatına. Problemler karşısında Selin’in genel tavrı buydu; “yokmuş gibi davranmak”.  Haksız yere annesinden yediği dayaklardan sonra hiçbir şey yokmuş gibi davranırdı. Erkek arkadaşının kendisini aldattığını öğrendiğinde hiçbir şey yokmuş gibi davranırdı. 

İnsanlar bir problemle karşılaştıklarında; 

ya yokmuş gibi davranırlar, 

ya dış dünyayı suçlarlar  

ya da problemi çözerler. 

Var olan problemin varlığını inkar etmek de, problemi dış dünyada görmek de ancak problemi algılayan kişinin algılamasındaki adaletsizlikten kaynaklanır. 

Bizim öykümüzde bize temas eden her problem bizim çözebileceğimiz problemdir. Ve çözüp güçlenmemiz için bizin öykümüze konulur. 

Selin fotoğrafı açtı, büyüttü ve daha dikkatli baktı. İçinde hoşlanmadığı bir his oluştu. İğrenmeyle acıma arası bir his. Annesiyle babası Kerem için üzülmekten bitap düşmüşlerdi. Öyle ki aralarındaki ilişki kopma noktasına gelmişti. İkisi de birbirlerini suçluyorlardı oğullarının akıbetiyle ilgili. Ama kimse öyküdeki kendi hatasını kabul etmiyordu. İkisi de aynı şeyi söylüyorlardı; “ben ne yaptımsa onun için yaptım”. Bir ara annesi  Kerem ismindeki çocukların bağımlılığa yatkın olduğunu duydu. Aslında duymadı da, baya baya bunun için para verip öğrendi. Sonra kocasını daha çok suçladı. Çünkü Kerem ismini kocasının bitmek bilmez ısrarıyla koymuşlardı. 

- “ İsmi Kerem olmasa bir şansı olacaktı yavrumun” diyordu. İnanmıştı  bu boş düşünceye!

Ne?

Ne?

Ne dedin sen?

“ İnanmıştı bu boş düşünceye” ve artık bu düşünce onun gerçeği olmuştu. Mahkemeye başvurup oğlunun ismini değiştirmek istiyordu. Ama görüştüğü avukatlar 18 yaşından büyük olduğunu için onun yerine isim değiştiremeyeceğini söylemişlerdi. Gelse oğlu, ismini değiştirmeye razı olsa her şey bambaşka olacaktı. Bu defa oğluna kendisi bir isim koyacaktı. Elbette danışmanlık alarak yapacaktı bunu. 

Selin bu histerik düşünceleri, davranışları düşündükçe bugün duyduğu sözün ne olduğunu anlıyordu sanki. İnsanlar hatalarını kabul etmek yerine kendilerini daha iyi hissettirecek bir şeye inanıyorlardı. Ve bu inandıkları şey sadece o anlık olarak acılarını hafifletiyordu. Gerçekle kalpleri arasına o sahte inancı sokuyorlardı. Ve böylece acı hissetmiyorlardı bir süreliğine. 

Elini kafasına götürdü, kafasına atılan söz tam yerine isabet etmişti bu defa. Çekmeceden kalemi aldı, kağıt bakındı. Kabus gördüğü için yatağının ucuna kendisini kabuslardan korusun diye koyduğu kutsal kitabın kapağını açtı. Bir not kağıdına yazdı ve sayfa arasına koydu; İnandığın şey gerçek olmayabilir ama neye inanıyorsan o senin gerçeğin olur. 

Sonra ilk defa sayfayı çevirdi.