Hani Benim Gençliğim Nerede ?

“Arşın Gölgesinde Gölgelenen Genç Olmak”

Hadi ama; Kimse yaşlanmak istemez ! 

Bunu neden inkar edelim ki?

“Yaşlılığımı seviyorum, yaşlanmadım hem ben, yaş aldım” ..

Böyle cümleler kurarak sona yaklaşmanın korkusunu ortadan kaldırabilir miyiz?

Yaşlılık dediğimiz dönem bize bir şeyleri çağrıştırır. İlk çağrıştırdığı ölümdür. Yaşlandıkça ölüme yaklaştığını düşünür insan.. Ölümün bir yaş meselesi olduğu yanılgısı çocukluğumuzda da vardır. Sanki çocuk olduğumuz için ölüm bize uzak zannederiz; Anneannelerimize, dedelerimize ise çok daha yakın..

Ölüm insanın deneyimi olmayan bir konudur. 

Tarifi olmayan, rengi, kokusu, verdiği his bilinmeyen bir şeydir ölüm.. Belki bir son belki de bir yok oluş mudur? 

''Nasıl yani yok mu olacağım ben? Şu anda gülen, yemek yiyen, kalbi kırılan ben, bir boşlukta yok mu olacağım?'' 

Hayır!

Bir yok  oluş değil, yeni bir başlangıçtır oysaki.. 

Ölümün bir başlangıç değil, son olduğunu düşünenlerin korkusudur ölüm.. Nasıl ki gece uyduğumda uyanamayacağımı düşünseydim hiç uyumak istemezdim. Oysa yeni uyandığımız bir günün gecesinde uyuyoruz sonra yeni bir güne uyanıyoruz. Bu yüzden uyumaktan korkmuyoruz. Hatta uyumadan ertesi güne devam ettiğimizde bir travma gibi oluyor etkisi. Günler saatler karışıyor, zihin karışıyor, tanımlar karışıyor. Zihinsel faaliyetler yavaşlıyor, dilimiz dönmüyor saatler ilerledikçe. Ama gece uyuduysak, uyuyup uyandığımız bir gecenin sabahı; dinç, dinamik, neşeli ve mutlu oluyor insan..

Oh sabah oldu!

Yepyeni bir başlangıç..

Sabahın neşesi…

Sabahın ışığı…

Sabahın enerjisi…

                                                    

Bu ümit veren başlangıca rağmen kimler mutsuz uyanır sabaha? 

Bir önceki günün hakkını veremeyenler yeni güne mutsuz başlarlar. 

Bir önceki gün kendisini mutlu edeceğini zannettiği ama aslında mutsuz eden şeylerin peşinden gidenler. 

Bir önceki günü hayal kırıklığıyla kapatmış olan, nasıl yeni bir güne neşeyle uyanabilir ki? 

Nasıl umutla uyanabilir? 

Uyanmak istemez, gidip uyandırırsanız da;

“ Neden uyandırdınız beni?” der, sinirlenir, somurtur. “Bırak uyuyayım, dün öyle bir gündü ki, bugün hiç umudum yok. Bırak beni, boşlukta yok olayım…”

Boşluk yok dostum, hayatta bir milim dahi boşluk yok. Hiçbir uyanışın boşluğa olmayacak. Hiçbir bedelin boşlukta kalmayacak. 

Ve sen boşlukta yok olmaktan fazlasını hak ediyorsun. 

İşte, yaşlanmak ölüme yakınlaşmak demektir. 

İnsan ise kendisine ölümü çağrıştıran yaşlılıktan hoşlanmaz. Yaşlılığa ait görüntüden, yaşlılığa ait hallerden hoşlanmaz. Yaşlılığın kendisine has bir görüntüsü, bir hızı ve bir kokusu vardır. İnsan bunları değiştirerek yaşlılıktan ve aslında anımsattığı ölümden uzaklaşmak ister. 

Beyazlaşan saçları boyatırsak…

Kırışan yanakları, boynu ütülersek, kaşları kaldırırsak..

Gezi gezi, eğlence eğlence koşturup hızımızı kesmezsek…

Yaşlanırken, yaşlanmıyormuş numarası yaparsak belki ölüm bize uğramaz.

“Ah! İnsan”, “Ah! Cahil insan”. Çocukken bizi görmesini istemediğimiz insanların yanında gözlerimizi kapatırdık. Böylece o da bizi görmeyecek zannederdik. İnsan kendi görmediğinin de kendisini göremeyeceği düşünür. Oysa;

Yaptığı her zerre hareketin, ağzından çıkan her zerre sözcüğün bilindiği, takip edildiği gerçekliğine vardığında olgunlaşmış olur. 

• Bunu bilirse isteklerinin peşinde bir ömrü zayi etmez. 
• Bunu bilirse o anki heves için kalan ömrünün güzelliğini kirletmez. 
• Bunu bilirse kendisine emanet edilen ömrünün hakkını verebilir. 
• Bunu bilirse bir emanetçi titizliğiyle yaşayabilir. 

Gençliğini nerede tükettiyse insan, yaşlılığını ona göre kabul ediyor. Ona göre ölümü gündemine almaktan korkuyor ya da korkmuyor. 

Gençliğimizi mutlaka tüketeceğiz; Ama ne için tüketeceğiz? 

Ne uğruna harcayacağız gençliğimizi? 

Bizim için çok kıymetli olanı verip ne alacağız karşılığında?