Kuyuda Kariyer Zirvesi

Gündüz ve gece nöbet değişimindeydi. 

Güneş ilk ışıklarıyla uyananlara gülümsüyordu. 

Sabahın sırrını bilen kuşlar yine erkenciydi. 

Pencereyi açtı.

Ilık imbat denizi odaya taşırken tül perdeyi havalandırdı. 

Cam güzelleri göründü;

Kırmızı, beyaz, pembe.. 

Genç kız edasıyla sıralanmışlardı. Çiçeklensinler diye gözü gibi bakmıştı, gün saymıştı adeta .. 

Olsun, beklediğine değmişti. 

Emek verilenler ne de seviliyordu.

 

Gözü yolun karşısındaki reklam panosuna takıldı. 

Hızlandırılmış bir video dönüyordu.  

Durmuyordu, bitince baştan başlıyordu. 

Saniyeler içinde değişiyordu, ekranda mevsimler… Birden bire yaz, birden bire kış oluyordu. 

Aceleciydi insan, oradaki gibi yaşamak istiyordu. 

İstediği hemen verilsin diye aceleciydi. 

 

Oysa makuldü, kendinden emindi hayat.. 

Kuralları vardı, ödün vermezdi. 

Her işin bir demlenme süresi, olgunlaşma süreci vardı. 

Öyle “ol!” deyince olmuyordu ki dileklerimiz .. 

En iyi toprak en iyi tohumla bir araya gelse de, kıvamında su ve ışıkla buluşsa da yetmiyordu, işte.. 

Elinden gelen bitince beklemek gerekiyordu. 

Surat asıp, isyan edip beklemek değil ama .. “Ufff bugün de mi, olmuyor? “ diye şikayet ederek değil… Sükut içinde, elinden gelenin en iyisini yapmanın huzuruyla..

Güzel bir sabırla..

O tohumun hak ettiği sonuç neyse verileceğini bilerek .. 

Olmazsa, yılmadan tekrar denerim diyerek .. 

 

Hem kim engel olabilir ki; açacak çiçeğe? 

Doğacak güne? 

Kuruyacak dala ya da yeşerecek yaprağa?

Kim mani olabilir gelecek hayra? 

Hak edildiyse mükafat, kim erteleyebilir? 

Kim tutabilir akacak kanı damarda ya da gözyaşını kirpiğinde? 

Geldiyse yolun sonu kim engelleyebilir ayrılığı?

 

Her şey olacağına varır. 

 

Hani bir haksızlığa uğradığında hak ettiğini almak ister ya insan.. Kime kızdıysa kime küstüyse hatasını anlasın, telafi etsin ister. Kendince adaleti sağlamak ister. “Yaptıklarımın farkına varsınlar, kıymetimi anlasınlar” der. 

Hani burnunun direği sızlarken karşısındakilere haddini bildirmek ister. 

“Ben üzülürken hayatlarına nasıl devam ederler? “ der. 

 

Oysa döner dünya,

Öter kuşlar,

Açar çiçekler…

Geçer günler, aylar,  mevsimler…

Büyür bebekler,

Göçer büyükler…

 

Her şey olacağına varır.

 

İnsan hakkını aramak ister.

Haklı çıkmak ister.

 

Her şey ama her şey olacağına varır.

 

Sahipsiz değildir, dünya..

Dünyanın toprakları..

Topraklarında açan çiçekler..

Çiçeklerin yaprakları..

 

Sahipsiz değildir, kuşlar..

O kuşların kanatları..

Karıncalar ve arılar..

 

Sahipsiz değildir,

Daldaki incirler ve zeytinler..

 

Sahipsiz değildir, insan..

Canı yandığında, gözü dolduğunda..

Burnu sızladığında, göğsü daraldığında..

 

Sahipsiz değildir,

Karanlıkta, aydınlıkta.. 

Kalabalıklarda ya da tek kaldığında..

 

Sahipsiz değildir,

Aç ve susuz olduğunda..

 

Sahipsiz değildir,

Sarp yokuşlarda,

Çöl ortasında..

 

Sahipsiz değildir,

Bir bakarsın,

Denizler açılır yol olur..

Boynuna dayanan bıçak kör olur..

Koştuğun tepelerde durdurulamaz ikramlar olur..

 

Bir bakarsın,

Ateş su olur..

 

Yeter ki; sen hak et ..

Bakarsın bir kuyunun dibi kariyerinin zirvesi olur.