Aşırı İstek Mutluluğa Köstek

Çok zor bir çocukluğu olmuştu Nejla’nın.  Babası o doğduğunda terk etmişti ailesini..  Annesinin kucağında ananesinin evine dönmüşlerdi. Kalabalık sevgi dolu bir mahallede büyüyecekti artık.     Kuzenleri, teyzeleri, dayıları İle iç içeydi.  Kaldığı ananesinin evine gün aşırı misafirler gelirdi.  Böylece daha küçük yaşta etrafındaki insanları inceler, onların ihtiyaçlarını anlamaya çalışır ve karşılar olmuştu.   Her gün akşam ezanından sonra eve gelen Ahmet dayısının çayı kaç şekerli içtiğini bilirdi. Büyük teyzesi eve geldiğinde açık çayını hemen getirirdi.   Mahallede kuzenleri arasında en çok sevilen oydu.  Herkese tebessüm eder dert dinlerdi. Kuzeni Ayşe’nin kocası ile problemi olduğunda ilk aklına Nejla gelirdi.     Bir bahçe işi olduğunda eline küreği alır kimin ihtiyacı olursa yardıma koşardı.  Zamanla Nejla büyümüştü.  Liseden mezun olmuş bir süre sonra ise iş bulmuştu.  İş yerinde tanıştığı Yılmaz, Nejla’nın bu sevecen tavırlarından etkilenmiş ve ona evlenme teklifi etmişti.  Bir an bile düşünmeden  “Evvet” dedi ona.  Bu evet sadece sevdiği adamla yaşayacağı bir ömre evet değildi. Artık Nejla’nın kendine ait bir evi,  sadece kendi eşi ve çocuklarından oluşacak bir yuvası olacaktı. 

 Öyle de oldu. Başka bir şehre taşındılar. Burada eşi akşam işten eve geliyor, yeni evlilik hayatı yaşıyorlardı.   Nejla ‘nın o sevecen tavırları devam ediyordu ve  Yılmaz’ın ailesi ve arkadaşları arasında da dikkat çekmişti.  Nejla’nın çocukluğunda kazandığı o marifet yeni çevresinde de devam ediyordu.   Bir süre sonra Nejla ile Yılmaz arasında tartışmalar ortaya çıkmıştı. Ancak Nejla’yı bu tartışmalardan sonra içini bir korku kaplamıştı. 

Neydi bu korku? 

Kaybetme korkusu.  

Peki neyi? 

Yıllardır içinde olan sevgi dolu yuva açlığı Nejla’nın içindeki korkuyu artırmıştı.  Nejla’nın o sevgi dolu yuva açlığı o kadar büyüktü ki Nejla yuvasını kaybetmemeliydi.  Bu yuva için Nejla her şeyi yapmayı göze almıştı.  

Ne yaparsa o yuvasını kaybetmezdi? 

Nejla sevilmek ve kabul görmek için mahallesinde neler  yapıyordu?  

İnsanların işlerinde onlara yardım ediyordu.  Sorun çıkarmıyor,  hep tebessümlü gözükmeye çalışıyordu.   O zaman Nejla daha çok iş bitiren olmalı ve eşinin hatalarını örtmeliydi. Bir süre sonra eşinin işlerinde aktif olmaya başladı. Eşi ile bazen işe gidiyor, ona yardım ediyordu. Zamanla Nejla’nın bu jestleri bir zorunluluk halini almıştı.  Artık işe gitmek istemediği günlerde eşi ona 'hadi bugün gelmiyor musun' diyordu? Bu yoğun iş hayatını artık vücudu kaldıramaz olmuştu.   Çocuklarının kayınvalidesine bırakıyor, kendi hayatından tavizler veriyordu.  Bir süre sonra karı koca ilişkileri beraber çalışan iki ortak halini almıştı.   Tek konuştukları iş yerindeki problemlerdi.  Biten muhabbet yerini daha yoğun tartışmalarla değiştirmişti. Nejla aktifleştikçe Yılmaz daha çok şikâyet ediyordu.  Artık Nejla Yılmaz’ı nasıl mutlu edeceğini bilemiyordu.  Yıllar böyle gitmiş ve evlilikleri son bulmuştu.

Peki, neden böyle oldu?  

Nejla gibi herkes bu hayatta mutlu bir yuvası olsun ister.   Su içmek, yemek gibi insanın bir yuvasının olması da gerçek bir ihtiyaçtır. Ancak insan açlıklarını aşırılaştırdığında açlığı sahteleşir.   

Nejla ‘nın yuva açlığı o kadar aşırıydı ki bir süre sonra davranışları da aşırılaştı.  Bu aşırılık onu yuvasından, evinden, evlatlarından, komşularından uzaklaştırdı.   Nejla artık tükenmiş, ne yapacağını bilmiyordu.  

Bu acılı süreçten çıkması lazımdı. Geçmişteki kendini hatırladı;  ihtiyaç karışlayan, hedefleri olan, güzel ilişki kurabilen, çözümler üreten güçlü hallerini.. O zamanlardaki yaşam sevincine dönebilmek için yeni hedefleri olmalıydı ve bunun için de yeni açlıkları..

Zamanla Nejla kendine yeni açlıklar oluşturmuştu.  Kendine yeni hedefler belirlemişti.   Çok istediği üniversite hayalini gerçekleştirdi. Sağlığına daha çok önem veriyordu. Nejla artık daha güçlüydü. Evet, akşam eve geldiğinde eşi yoktu ama evinden dostları, komşuları, akrabaları eksik olmuyordu. Kurduğu ilişkiler bağımlılıklar ve aşırılıklar üzerinden değildi. Yine eskisi gibi canlı, eskisi gibi sevecendi. Kim çayını şekerli içer, kim açık içer, kim hemen ister fark edebilir bir algı seviyesine tekrar gelmişti. Gözleri de, zihni de parlıyordu. 

Nejla artık huzurlu ve mutluydu.