Memlekete Dönüş

Dönmüştü işte yine memleketine, eski evine, eski eşyalarına. Komodinini açtı, aylar önce atıverdiği zarflar faturalar hepsi oradaydı. Bu ev ailesinden kalan tek yadigârdı. Hiç emek vermeden sahip olmasından mıydı, yoksa kendi seçimi olmamasından mıydı, neydi bilinmez; Hep bir gidesi vardı buralardan. Canı ne temizliğini yapmak istiyordu ne de çevre sakinleriyle haşır neşir olmak. 

Hâlbuki büyük şehirde işe girdiğinde kalmak zorunda kaldığı oda bundan güzel değildi. Lokantada çalışmaya başlamıştı. Gece vardiyası onundu. Bulaşıkları, yağlı ızgaraları yıkamak onun göreviydi. Kazandığı parayla da zar zor o odayı tutabilmişti. Hafif rutubetli, karanlıktı ve bir yatak ile bir dolaptan başka eşya yoktu odada. Gerek de yoktu zaten. Büyük şehre gelmişti, odada mı oturacaktı sanki? 

Ama işler hiç de beklediği gibi olmadı. Sırf dışarıda karnını doyuracak kadar yemek yemek bile bütün gelirini silip süpürmüştü.

Birkaç ay sonra istediği hayatın bu da olmadığına karar verdi.   

Büyük şehir demek sen de büyüdün demek değildi. Biraz daktilo öğreneyim. Belki İngilizce bile öğrenebilirim. Daha vasıflı bir iş yapmalıyım kararıyla dönmüştü memleketine.. 

Evet, yine dönmüştü aynı yere ama aynı Ayşe değildi. Hedefleri vardı artık.  

Neye ihtiyacı olduğunu biliyordu. Nasıl tasarruf yapabileceğini geçirdi aklından. Evet, yemek yapmayı da öğrenmeliydi. Nasıl olsa Nazife teyze vardı burada. “O bana öğretir”, diye geçirdi içinden.

Pencereden İsmail amcayı gördü, sevinçle el salladı ona.. Tanıdık birini görmek ne de güven vericiydi. Büyük şehirde ne kadar tedirgin yaşadığını hatırladı ve sevindi. “Artık endişe etmene gerek yok Ayşe, güvendesin”. İsmail amca gel gel işareti yapıyordu. Hemen aşağı indi. “Nazife teyzen yemeği yapmıştır hadi yiyelim” dediğinde “işte bunu bekliyordum”, dedi içinden. Sonunda sıcak, sağlıklı, midesine dokunmayan bir şeyler yiyecekti ve tabii çok lezzetli olduklarına da emindi. Yemekler yenildi. Ayşe büyük şehirde gördüğü şeylerin en güzellerini seçip anlatıyordu. Beraber gülüp eğlendiler. Ayşe evine döndüğünde tatlı bir sıcaklık, bir aidiyet hissi duyuyordu artık. Uzun zamandır hissetmediklerini hissetmek iyi gelmişti..

Sabah kalktığında aylar önceki o mızmız Ayşe’den eser kalmamıştı. Ailesinden kalan bu eve şükretti, komşularına şükretti, sağlığına şükretti. Hayat ne garipti. Eşeğini kaybedip sonra bulduğuna sevinen adam gibi sevindiriyordu insanı. 

O gün ceviz toplamaya gidileceğini biliyordu. Hemen uygun kıyafetlerini giydi. Koşarak minibüs durağında bekleyen komşularının arasına girdi. 

“Hayırdır, Ayşe? Sen sevmezsin ki bu işleri. Elim kararıyor demeyeceksen gel!”, dediler. 

Ellerinin yağın deterjanın içinde ne hale geldiğini bilmiyorlar diye düşündü içinden ve gülümsedi. Nelerle başa çıktığımı bilmiyorlar ama sağ salim geri dönebildim işte. Bu da gurur duyulacak bir başarıydı. 

“Merak etmeyin, karar aldım bundan sonra mızmızlanmak yok”, dedi ve niyetinde ciddiydi. 

Artık hiçbir problemi problem olarak görmüyordu. Aslında zorluklar insana marifetli kazandırıyor, güçlendiriyordu. 

“Daha zorunu atlattığıma göre bunu da çözebilirim”, diyordu. Garip bir güven gelmişti kendine. 

O gün yoğun bir şekilde çalıştılar. Ayşe bir yandan seri bir şekilde işlerini hallediyor bir yandan da kimin neye ihtiyacı olsa destek olmaya çalışıyordu. Tebessüm ediyor, selam veriyor, hal hatır soruyordu. Eskiden selam verene kızardı. “Benimle ilgilenme, sessizce saatimi doldurup buradan kurtulmak istiyorum. Beni mutlu etmeye çalışma, mutlu olmak istemiyorum”, der gibiydi. 

Şimdi ise bambaşka bir insan olmuştu. Çoğunluğun yaşlı amca ve teyzelerden oluştuğu herkesin uyumla hareket ettiği bu toplulukta ne kadar çok iyilik, tebessüm ve mutluluk olduğunu fark etti Ayşe. Hâlbuki hayatının çoğunluğunu burada geçirmişti ve her seferinde öfke nöbetleriyle eve dönmüştü. “Ne yani sorun bende miydi?”, diye geçirdi içinden kendine çok şaşırarak.

Herkesi tek tek inceledi. 

Hulusi amca hiç değişmemişti. Kabalığına nasıl ton ton gülüyorsa halini hatırını sorarken de aynı şekilde gülüyordu. Alay ettiği ya da anlamak istemediği için değil sadece öyle olduğu için öyleydi. 

Her şeye karışan Temel amca bu çuvalları niye nizami koymadınız diye herkese karışıyordu. Sadece işini beğenmediği için Ayşe’ye değil; Herkese.. 

Gül teyze yine nefis börekler getirmişti. O kilo alsın ucube çirkin bir kız olsun diye değildi elbette. Sabahın erken saatinde kalkmış yoğurmuş diye içinden geçirdi bu sefer. Nasıl da yorulmuştur. Sabah uykunu alamadan kalkmanın nasıl olduğunu bilirim dedi içinden. 

Empati yapmayı mı öğrenmişti yoksa zanlarından kurtulup bir şeyleri olduğu gibi görebilmeyi mi? 'Neyse ne!' dedi içinden. Şu an mutluyum. Bu bana yeter. 

O hafta neredeyse herkes uğradı halini hatırını sormaya. Kimi süt getirdi, kimi yumurta. 

Kerime teyze patik örmüş getirdi. “Ayakların üşümesin kızım”, dedi. “Ne gerek vardı”, deyince. “O gün çok yardım ettin bana sen olmasan belim ağrıdan duramazdı. Erikler olsun erik pestili de getireceğim sana. Bizim çocuklar uzakta.. Onların yerine seni seveyim biraz”, demişti. 

Ayşe bir şey daha öğrenmişti; İyilik yapan iyilik buluyordu. 

Ama bir karşılık gibi değil de çok içten olduklarını hissedebiliyordu. Sadece mutlu olmak için paylaşıyorlardı ve paylaştıkça mutlu oluyorlardı. Nasıl olsa bir dahakine yardım eder beklentisi yoktu kimsede. 

Ne çok güzel şeyi daha önce hiç fark etmemişti! Oysa kıymetini bilmediği ne değerler vardı etrafında.. 

Kalp kırmamak çok şeye karşılıkmış meğer.. 

Hayatın yaşanır ve keyifli olması için büyük şehre gerek yokmuş.. 

Olduğun halini kabullenmek ve onu güzelleştirmek yetiyormuş..

***

Olduğum halim ve daha iyi olabileceğim halim nedir?

Hem kendimi hem etrafımı; 

Hem imkanlarımı hem engellerimi 

daha iyi tanımak ve anlamak için ve gerçek çözümlere ulaşmak için; 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi 

seminer programları tavsiye edilir..

'Kim Kimdir'

 'İlişki Ustalığı 

Başarı Psikolojisi

***