Ağaçlar...

                                         

Yılın en güzel dönemiydi.

Okullar açılmış, belde bu sezonki misafirlerini de yolcu etmişti.

Gün doğumunda yürüyüşünü yapmış, üst kattaki çalışma köşesine çekilmişti.

Ortalık sakin, hava ve su tertemizdi.

Sabahın sessizliğine sonbaharın getirdiği sessizlik de eklenmişti.

Şükretti bugününe…

Her gün yeni bir yirmi dört saate konsantre olmak,

Ve günün en güzel saatlerini tadı damakta yaşamaktı hissettiği…

Kalbin en saf aklettiği, zihnin en kuvvetli düşünceleri ürettiği saatlerdi bu saatler…

Gerçekliğin tüm yönleri ile en iyi kavranabildiği saatler…

Bir kaç satır okuyor, sonra durup düşünüyor, bir şeyler yazıyor, sorular soruyor, yeniden düşünüyor, okumaya, yazmaya devam ediyordu…

Gözü bahçedeki manolya ağacına takıldı.

Ne çok büyümüştü..

En üst kata kadar uzamış, iki palmiyenin arasına sıkışmış, yirmi yedi yıldır hem kokusunu salıyor, hem çiçeklerini veriyordu.

Ağaçlar da insanlar gibiydi. Her birinin ayrı öyküsü, ayrı şahitlikleri, ayrı karakteri vardı.

Tepelerdeki zeytin ağaçları;

Görmüş geçirmiş, yıllanmış insanları andırıyordu.

Torunlarını, evlatlarını yetiştirmiş, bir kaç nesile şahit olmuş…

Son nefesine kadar kimseye yük olmadan yaşamış, her işini kendi görebilmiş..

Hem maharetli, hem vakur olanları…

Defalarca kardeş acısı, evlat acısı yaşamalarına rağmen;

Hiç küsmeden, tebessümle ve yaşam sevinci ile hayata sarılmış…

Acılar ile temizlenmiş, acılar ile olgunlaşmış…

Kendine de, yetiştirdiklerine de hem marifet, hem olgunluk kazandırmaya çalışmış..

Onca kuşak farkına ragmen en minikleri ile bile bağ kurabilmiş…

Akılda kalmış, iz bırakmış, yüreklere dokunmuş olanları…

Bir çok badireye ragmen; cılız, minik bir gövdede dalı budağı ile, çiçekleri, meyveleri ile sağlam

durabilmiş..

İçinde bulundukları mineralleri ve vitaminleri ile şifa kaynağı zeytin ağaçları…

Okumaya, yazmaya, okuduklarını yazdıklarını başka başka bilgiler ile ilişkilendirmeye devam ediyordu…

Gözü, çıkmaz sokağın tam ortasındaki Çınar ağacına takıldı.

Kökleri sağlam, dalları dağınık ve kalındı.

Döktüğü yaprakların uçları sivri ve dişli, dipleri ise oval ve yuvarlak idi.

Kim bilir kaç kez budanmıştı?

Kaç depreme ve fırtınaya, kaç kalp krizine, kaç ekonomik krize, kaç devalüasyona şahit olmuştu.

Budandıkça ovalleşmiş, daha samimi, daha güçlü yoluna devam etmişti belki de…

Ömrü en uzun olan Çınar ağaçlarına tüm dillerde Ulu Ağaç da denirdi.

Osmanlı döneminde, geçmiş ile geleceği birbirine bağlayan, nesiller boyu mesajlar aktaran ulu ağaçtı o.

Osmanlı Devletinin kurucusu Osman Gazi’nin rüyasındaki meşhur ağaçtı Çınar Ağacı…

Hocası Şeyh Edebali’nin evinde, vakit sabah namazına yaklaşırken, yorgunluk ve uyku bastırmış, elinde

Kur’an ile yaslandığı yerde bir rüya görmüştü Osman Gazi.

Rüyasında, Şeyh Edebali’nin göğsünde bir hilalin doğduğunu, hilal yükseldikten sonra büyüyüp dolunay

haline gelince kendi göğsüne girdiğini…

Daha sonra göğsünde bir ağaç bitip büyümeye, yükselmeye başlamış.

                                   

Büyüdükçe yeşeren, güçlenen o ağaç Çınar Ağacıymış…

Adına kitaplar yazılmış, filmler yapılmış, her yörede kendine bir yer edinebilmiş Çınar Ağaçları…

Bazı mahallelerdeki çekirdekten yetişmiş, hilal gibi yükselip, büyüyüp dolunay halini almış eski esnafları

hatırlatıyordu bu ağaçlar…

Kimi bir bulaşıkhanede, kimi köşe başındaki döşeme atölyesinde,

Kimi çırçır makinesinin başında çocukluk geçirmiş.

Kimi küçük bir kunduracıda, kimi kumaş topları üzerinde yatarak çıraklık geçirmiş.

Kimi oyunlar oynayacağı yaşlarda eline çekiç, çivi, makas almış.

Hayatı da, mesleği de, kalfalarından öğrenmiş, ustalarını modellemişlerdi...


Acılarını da, hazlarını da üretip çalışmaya koymuşlardı. Üretimleri davranışlarına dönüşmüştü adeta..

Defalarca sarsılıp sallanmışlar ama helal ve hak üzere yaşamaktan korkmamışlardı.

Türlü türlü haksızlıklara uğramış ama her defasında edepleri ile susup beklemeyi tercih etmişlerdi.

Nice nesiller yetiştirmişlerdi. Çok defalar nefislerine ters gelen şeyler ile karşılaşmışlardı.

Ama her defasında sonucun sahibine yüzlerini dönmüşlerdi.

Saate baktı, ev halkı birazdan uyanır dedi. Kahvaltıyı hazırlamış, çayı demlemişti.

Eline aldığı çayı yudumlayıp köşesine doğru ilerlerken ilerideki İncir ağacını gördü.

Her türlü toprakta yetişebilen, hem dişisi, hem erkeği olan ağaçtı İncir Ağacı…

Baktıkça insana yaratılış öyküsünü hatırlatan, günahı ve pişmanlığı, yaşam yolculuğunda arınmanın ve

tövbenin önemini anımsatan…

İnsanoğlu, daha fazla bilinç vermeliydi öyküsüne..

Teslim edeceği kitabın kalitesine…

Temizlenmeye, tövbeye, tevekküle, tefekküre, ilimde derinleşmeye…

ALLAH’ın ikramını değerlendirebilmekti tövbe..

İlim sahipleri dışında kim bilebilirdi ki; tövbe etmenin günahsız olmaktan daha önemli olduğunu…

İnsanoğlunun idrakı arttıkça pişmanlığı, irdeleme kalitesi arttıkça da tövbesi artıyordu.

İnsanın tövbesi kadar yükselme hakkı vardı bu hayatta…

Temiz olanın bugünü, arınma gayretinde olanın, temizlenmeye bilinç verenin yarını hayırlıydı.

İnsanın sebeplerdeki disiplini arttıkça hem geçmişi temizlenmekte hem geleceği bereketlenmekteydi.

Her sonbahar yapraklarını dökerek ağaçlar da hem temizleniyor hem bereketleniyordu.

Neden sonbahar incir mevsimiydi?

Mizacına en uygun mevsim olduğu için mi?

Eğer sen de;

RABbinin emaneti için mizacına uygun yaşamaya çalışıyorsan,

O’nun için gerçekleri ayakta tutma gayreti içindeysen,

Hakkı ve sabrı tavsiye edenlerden olma niyetindeysen,

Öyküne sahip çıkıp her koşulda gerçeğe uyumlanma mücadelesi veriyorsan,

Hem fiziksel hem zihinsel yaratılış amacına göre hareket edip yaşadıklarından ilim çıkarmaya çalışıyorsan,

Ve algıladıkların ile şahitlik, aktarımların ile ayrı şahitlik ediyorsan,

Senin de göğsünde bir ağaç büyüyüp yeşerecek demektir…