Olmasa da Olur

“Ne var ki bunda?” dedi Serpil arkadaşına… “O da benim yerimde olsaydı aynı şeyi yapardı.” 

Bir anda ağzından çıkan bu lafa kendi de şaşırmıştı ve inanamamıştı. Yapar mıydı gerçekten?

Serpil yirmili yaşların başlarında bekar bir bayandı. Türkiye’de halkla ilişkiler okumuş, sonra da yurtdışına hem dil öğrenmeye hem de hayat hakkında değişik tecrübeler kazanma amacıyla gitmişti. Aslında dışarıdan bakıldığında birçok kişinin imreneceği bir hayatı vardı Serpil’in. Başarıları kadar iyi niyeti, yardımseverliği, hayata hep pozitif bakmasıyla da arkadaşları tarafından aranan bir insandı. Yakınları bir tek onun erkek arkadaşıyla olan ilişkisine anlam veremiyor, onun için üzülüyorlardı.

“Sen o kadar yurtdışlarında oku, kariyer yap, sonra da gel böyle bir adama takıl!

 Olacak şey değil!” diyorlardı.

Serpil gençliğinin yanında çok da alımlı bir kadındı. Şimdiye kadar peşinde koşan çok olmuştu ama kaçan kovalanır misali onu kovalayanlara hiç de yüz vermemişti. Ta ki Amerika’da Fatih ile tanışana kadar…

Aynı memleketten olmalarına rağmen ayrı dünyaların insanları gibiydiler. Etrafında Fatih dışındaki herkes pervane oluyor ama Serpil Fatih’in ona karşı olan bu umursamaz tavrının aksine her geçen gün onun dikkatini çekmek icin daha da aktifleşiyordu. Arkadaşları buna bir anlam veremiyolardı. Onun da bu gerçeği fark etmesi için ellerinden geleni yapıyorlardı ama Serpil onlara hiç aldırış etmiyordu. Tek amacı Fatih’in ilgisini çekmek olmuştu. 

Dışarıdan bakıldığında çok da cazip bir tip değildi Fatih. Hatta Türkiye’de olsalar büyük ihtimalle yüzüne bile bakmayacağı bu adama karşı içinde tarif edilemez bir merak vardı. Sanki görünmez bir ip onu Fatih’e doğru çekiyordu. Aslında Fatih’in ondan uzak durması Serpil’in ona karşı ilgisinin artmasına ve onu daha çok merak etmesine sebep olmuştu. Ve işin kötü tarafı da Serpil bunu aşk zannediyordu… Aşk, farzı muhabbet yani karşı tarafa kendini aşırı şekilde beğendirme isteği demekti ama Serpil ilişkilerin yasasını bilmediği için nasıl bir tuzağa çekildiğinin farkında bile değildi. 

“Artık dayanamayacağım! O bana gelmiyorsa ben ona gidip açık açık teklif edeceğim.” Dedi en yakın arkadaşına. Oysa teklif etmenin itici olduğunu hiç bilmiyordu. Esas çekici olanın karşısındaki insanın tercih edeceği sebepleri oluşturmak olduğunu bilseydi mutlaka bunun için elinden geleni yapardı.

Birkaç gün sonra bir şekilde Fatih’in yanına yaklaştı ve ders notlarını beraber gözden geçirme bahanesi ile onu evine davet etti. Birkaç arkadaşı da orada olacak ve bu bahane ile ona biraz daha yakın olma fırsatı yakalayacaktı.

Bu şekilde başlamıştı ilişkileri... İlk başlarda birbirini tanımakla ilgili merak, bir süre sonra yerini  Serpil’in Fatih’i olduğundan değiştirme çabalarına bırakmıştı. Her fırsatta Fatih’e hediyeler alıyor, klasik tarzını kendi tarzına göre değiştirmeye çalışıyordu. O Fatih’in üstüne gittikçe Fatih daha da ondan uzaklaşıyordu. Önce günde üç dört kez yaptıkları telefon görüşmeleri azalmaya başladı. Fatih, bir yandan okulda derslerini vermeye çalışıyor, bir yandan da ek gelir olsun diye girdiği pizzacıda uzun saatler geçiriyordu. Bu, Serpil’in canını sıkıyor, Fatih ona zaman ayıramadıkça o Fatih’in üstüne daha da çok düşüyordu. Ona karşı duyguları aktifleştikçe de yanlış kararlar vermeye başlamıştı. Hayatta yapmam dediği şeyleri yapıyordu Serpil. Onu değiştirmeye çalıştıkça kendinin değiştiğinin farkında bile değildi. Bir defasında bütün gece Fatih’in çalıştığı pizzacının önünde beklemiş, hatta onu pizza servisi yaparken kendi arabasıyla takip bile etmişti.

Kısa süre içinde Fatih onda bir saplantı halini almıştı. Bu duygu neydi, neden böyle şeyler yapmaya başlamıştı, kendisi bile bir anlam veremiyordu ama aksini yapmaya da gücü yoktu. Fatih’i kaybedebileceğini düşünmek bile neredeyse aklını kaçırmasına sebep olacaktı. O kovaladıkça Fatih kaçıyor, Serpil onun gözünde daha da değersiz hale geliyordu. Gün geçtikçe Fatih, Serpil’e karşı zalimleşmeye başlamıştı. Çünkü ilişkide güçlü olan taraf olduğunu farkettiğinden beri eline geçen her türlü fırsatı değerlendiriyordu. Serpil taviz verdikçe Fatih daha da nankörleşiyor,  umursamaz tavırlar sergiliyordu. 

Serpil, “Neden bana karşı bu kadar ilgisiz? Ben onun için bir sürü fedakarlık yaptım, hep onu hayatımın merkezine koydum. Bunu bana nasıl yapar, benden nasıl bu kadar kolay vazgeçer hala anlamıyorum.” diye dert yanıyordu arkadaşlarına. Eski mutluluğu kalmamıştı artık… Gözlerinin içi gülen, o hayat dolu kızın yerini aciz bir insan almıştı. 

İnsanın dış dünyayı değiştirme hakkı olmadığını en acı yoldan öğrenmişti Serpil. Oysa ki beklentisi kendinden olmalıydı. Beklentisi karşı taraftan olunca, hem gerçek anlamda mutlu olamıyor hem de isteklerini kontrol edemediği için oyuna düşüyordu. Bu bir süre böyle devam etti. Olayların iyice sarpa sardığını ve içinden çıkılamayacak bir duruma geldiğini gören arkadaşları onu zor da olsa hayatını değiştireceğine inandıkları bir eğitime göndermeye ikna ettiler.

Eğitime her gittiğinde orada anlatılanlar canını yakıyordu. Ama gün geçtikçe kendini biraz daha iyi hissetmeye ve yavaş yavaş toparlanmaya baslamıştı. Güçlenmişti, hayatının diğer alanlarına konsantre olabiliyordu. Biraz zaman alsa da artık eski güzel günlerine dönüyordu. Kendine gelmişti adeta...

Mutluluğu dışarıda değil, esas kendi içinde araması gerektiğini anladığından beri daha da sakin bir hal almıştı hayatı. Artık beklentisi sadece kendi yapıp ettiklerindendi Serpil’in. Birkaç aydır Fatih’i de çok fazla düşünmüyordu. Hatta bir aydır onu hiç aramamış olduğunu fark etti. Onun bu pasif hali bu sefer karşı tarafta merak uyandırmış, Fatih arkadaşlarıyla ona haber göndermişti. En yakın arkadaşı Fatih’in “uygun bir zamanda buluşalım olur mu” diyen mesajını Serpil’e ilettiğinde Serpil’in kalbine düşen şu olmuştu;

 “Olmasa da olur”