Kaynamış Süt Mısırrrrrrrrr

İnsan Yaptığı İşi mi Sevmeli ? Sevdiği İşi mi Yapmalı ?

“Kaynamış Süt Mısırrrrrr” diye bağıra bağıra geliyordu Mehmet. 

İki koca tekerlek üzerinde, çivit mavi arabasının içerisinde, koca bir kazanı çekerek sahili boydan boya turlardı çocukluğundan beri… 

Herkes tanırdı ve severdi Mehmet’i o sahilde. 

Kavurucu sıcakta, öğle namazından sonra başlar, akşam ezanına doğru iki tur atardı sahilde rızkını kazanabilmek için… 

Herkes ikramlamak isterdi Mehmet’i. 

Yarı mahçup,  yarı gülümseyerek “ikram geri çevrilmez ablam” der alırdı utana sıkıla…

Kendi de hemen kazanın altındaki minik tezgahından bir şey çıkarır, 

 ikrama icabet etmek gerek der çoluğa çocuğa bir şeyler verirdi…

Ara sıra pet şişelerini doldurur, bazen de başından aşağı su döker, arabasını çekerek  ilerlerdi. 

Oralarda ilk göründüğünde küçücük çocuktu Mehmet. 

İlk zamanlar babası ile birlikte başlamıştı mısır satmaya, 

sonraları babası ağır hastalanınca bayrağı teslim almıştı  ondan.. 

İki tekerlek üzerindeki kazan neredeyse boyundan büyüktü Mehmet’in. 

Yörenin insanları  hem Mısır satın alır, hem de arabasını çekmesine yardım ederdi zaman zaman… 

Müşterilerinin çoğu,  çocukluktan yetişkinliğe geçişine şahit olmuşlardı Mehmet’in… 

Güleryüzlü, tok gözlü, edepli ve çalışkan bu gencin hem hali tavrı başka idi, hem de insanlarla kurduğu ilişki…

Uzun zamandır tanıdığı birilerini, epeyce bir aradan sonra gördüğünde heyecanlanır ve sevinirdi…

Güneşi arkasına almış hızlı adımlar ile ilerliyordu kumsalda…

Gülümsedi ve hızlıca sağ elini göğsüne koyarak selam verdi.

Hoş gelmişsin ablammm, nasılsın iyi misin ? 

Hoş bulduk kardeşim, çok şükür, sen nasılsın ?  Yengemiz nasıl, çocuklar nasıl ? 

Kaç yıl oldu Mehmet ya, halen yüzün gülerek aynı canlılıkta devam ediyorsun işine…

''Seviyorum ablam işimi, burayı seviyom, buranın insanlarını seviyom..

Sevmeden nasıl yapılır ki bu iş bu sıcakta ?''

''Sen nasıl defterleri, kalemleri seviyon, yıllardır okuyon, yazıyon, bir şeyler çiziyon ben de Mavilim’i seviyom, ablam '' deyip Mavilim dediği süslü püslü arabasına dokunuverdi.  

O zaman sana bir soru Mehmet;

- İnsan yaptığı işi mi sevmeli, sevdiği işi mi yapmalı sence, ne dersin ? 

- İnsanın sevdiği işi yapması kolay be ablam, sevdiğin kız ile evlenmek gibi bir şey. 

Gönlüne hoş geleni güle oynaya seversin, güle oynaya gidersin. 

Ama yaptığın işi sevmek işte, yuva kurmak aile olmak için evlenme işte,  o başka şey. 

Misal ; 

Küçücük çocuktum çalışmaya başladığımda;

Çok sıcak olurdu denize girmek isterdim babam izin vermezdi; Burada olmaz diye. 

Başka sahillere götürürdü burada girebilirsin derdi, müşterilerin yanında denize sokmazdı.

 Mahalledeki çocuklar top oynamaya çağırırdı. 

Boş ver sen benimle gel evlat derdi babam. 

İtiraz etmez takılır peşine çıkardım işe. 

O zaman oralarda top  oynayanlar halen orada top oynuyorlar, maç seyrediyorlar sabah akşam, 

ne yuva, aile sahibi , ne iş güç sahibi oldular. 

Yuva kurmak çoluk çocuğa karışmak da nasip kismet işi. Bir kızı sevdim vermedi babası sokak satıcısına kız mı verilir diye! Üç yıl arka arkaya gittim.  Kız bana varmaya razıydı; olmaz dedim ,benim de bacılarım var, ailenin rızası olmadan, ananı gözü yaşlı mahçup bırakarak olmaz. 

Sonra evlendi başkası ile,  ben de sonraları Meryem ile evlendim o dönemi biliyorsun. Küçük halam bulduydu, çok şükür tanıdıkça sevdim Meryem’i, tıpkı Mavilim gibi. Meryem de de, Mavilim de de emek var işte ablam. Emek olunca insan yaptığı işi de sever, sattığı ürünü de sever, evlendiği hanımı da, kurduğu yuvayı da…  

Bak bizim arka sokağa bir aile taşındı, 

Adamlar yıkıntı yeri bir temizlediler, bir güzelleştirdiler bembeyaza boyadılar, 

Benim Mavilim' in rengine pencereleri, kapıları, çitleri boyadılar, 

Her yeri yemyeşil yapıp çiçeklendirdiler, ışıklandırdılar, o yıkıntı ev bambaşka bir eve dönüştü… 

Emek var ise işin içinde her şey sevilir değil mi ablam..

Selvi Boylum Al Yazmalım  filmini izledin mi ablam, 

Onun son sahnesinde nasıl gitti Kadir abi' yi bırakıp diğer abiye Türkan Sultan…

Ne dedi de gitti hatırlıyon mu? 

Sahi Sevgi neydi?  

Sevgi iyilikti… Sevgi emekti…Sevgi merhametti… 

Herkes bu çocuğu niye bu kadar seviyor daha iyi anlamıştı… 

Zaman daima gerçekten yanadır… 

Kalbinde sevgi ve merhamet olan yolun ortasında kaybetse bile, uzun vadede hep kazanan oluveriyordu mutlu olabilen, mutlu edebilen…

Sevgi, güven, merhamet karşı taraftan isteyerek elde edilen değil;  Emek ile, iyi niyet ile kazanılan değerlerdir…

O zaman sen bana ver oradan bir kaç mısır ablacığım..

İşin gücün rast gitsin, yolun daima hayırlılar ile kesişsin…