Eyvah Yaşlanıyor muyum ?

Adettendir… Yakın zamanda memleketten gelindiyse, misafir ayrılırken küçük bir poşete memleketten getirilenlerden konulur, vedalaşırken eline tutuşturulur, sürpriz yapılır. Ya da misafirliğe gidildiğinde de mahcup ama bir o kadar da gururlu bir edayla ev sahibesine uzatır elindekileri insan… O naylon poşetin içindekiler gösterişli değildir ama kıymetlidir.

Bu niyetle mutfağa geçmişti; Teyzesine memleketten getirdiği salatalıkları ikram etmek için. Bir yandan da “görsen teyzeciğim nasıl güzel kokuyor. O kadar taze ki çıtır çıtırlar” diye anlatıyordu. Buzdolabının çekmecesini çeker çekmez gördüğü buruşukluk karşısında o da yüzünü buruşturdu. Az önceki neşeli ve kendinden emin hali kalmamıştı.

 ‘’Teyzeciğim, vallahi ben de kaç gündür evde yoktum; Ne zaman buruşmuş bu salatalıklar? 

Teyzem giderken ‘’Kalsın kızım, başka zaman verirsin. Düşünmen yeter.’’ diyordu. Belli ki o da beğenmemişti karşılaştığı manzarayı.

‘’Kaldık mı baş başa’’ dedi. Artık koronada yalnız kalmaktan mı neden bilinmez salatalıklarla bile konuşmaya başlamıştı. ‘’Siz ne ara yaşlandınız? Ne çabuk? Daha iki gün önce çıtır çıtırdınız’’. 

Tabağı kaldırırken vitrindeki yansımasına takıldı gözü. İç geçirdi bir anda içine bir hüzün dolmuştu sanki. O, yılların selfie çılgını, artık kendi görüntüsüyle pek de barışık değildi. ‘’Hangi ara bu kadar şey değişti? Çok erken değil mi?’’ diye düşünüyordu. Ruhunda hissettiği yaşla fiziki görüntüsünü örtüştürememeye başlamıştı. Bu durum canını sıkıyordu ister istemez. Kabulü zordu ama o da yaşlanıyordu.

Çünkü hayatta durağanlık diye bir şey yoktur. Her şey geçer, her şey değişir, akar gider bir nehir gibi. Bir şey başlar ve akabinde son bulur. Her yeni eskir, her doğan ölür.

Geçenlerde kızlarla buluşmuşlardı. ‘’Selin sen de hiç yaşlanmıyorsun. Senden şüpheleniyorum, vampir filan olma!’’ diye takılmıştı. ‘’Eee ben yıllardır yaptırıyorum şekerim’’ demez mi? Eliyle bir de şırınga hareketi yapmıştı. 

Yaşlanmayı nasıl kabul etsin!

İnsan yaşlanacağını hatırlatan her şeyi düşman olarak görüyor ve onu alt etmek istiyor. Sürekli estetik ameliyatlar olabiliyor, genç kalmaya çalışabiliyor. Oysa doğada bunu görmeyiz. Bir bitkiye yaşamda ne sunulduysa razı olur ve olması gereken ağaç olur, portakal meyvesini verir bir süre sonra ölür. Hiç bir zaman 'ben genç fidan olacağım' ya da 'hep fidan kalacağım' derdinde bir bitki göremeyiz. Ya da yaşlı bir kediden yavru kedi davranışları görmeyiz. Ama insan gerçeği kabullenmek istemez ve yaşlanmak hiç başına gelmeyecekmiş gibi yaşamak isteyebiliyor. Oysa gerçeği kabullendiğimizde her döneme uyumlu yaşamaya başlıyoruz aslında.. İnsan yaşlanmayı kabullenemediği için rahat yaşayamıyor. 

‘’Senin de şuralara lazım bak, seni olduğundan daha yaşlı gösteriyor’’ demişti. Gerçekten de dost acı söylüyordu. Herkes olduğundan genç görünmeye çalışınca kıyaslar bozulmuş, doğal yaşında olanlar daha da yaşlı gibi kalmıştı. Bu kadar kozmetik ve estetik imkânının olduğu bir çağda daha genç görünmeye çalışmazsan bakımsızlıkla itham ediliyordun. 

Birlikte çekindikleri fotoğrafa bakıyordu şimdi. ‘’Artık fotoğraflarda gülmemeliyim’’ diye düşündü. Selin fotoshop yapmadan koymuştu, ihtiyacı yoktu sonuçta. Ama ne kadar çizgileri düzeltilmiş olursa olsun, gözlerdeki o bakışa kimse bir şey yapamıyordu. Gözün rengini bile değiştiriyorlardı ama o geleceğe dair hayallerin, ümitlerin ışıltısını veremiyorlardı ki!

Aysun da lafa girip “ya kızlar ben de yaptırıyorum ama istemeyerek” deyip dudak büktü. Nasıl yani diye sorulunca “ya Sedat işte beni beğenmemeye başladı, gözümün etrafında, alnımda azıcık bir çizgi görse git şu kırışıklığını hallet deyip duruyor. Yüz gram kilo alsam büyük olay yapıyor.” Ben annem gibi şanslı bir kadın değilim. Annem o kadar kilo alıp o kadar cildi kırışmasına rağmen, babam onun etrafında dört döner. Hatta bir keresinde babam bize, ‘’Hiç biriniz anneniz kadar güzel olamazsınız.’’ demişti. Annem öyle bakımlı bir kadın da değildi, ömrü boyunca ne saçını boyatmıştı ne de cildini gerdirmişti. Öyle çok kılık, kıyafet, giyim meraklısı da değildi. 

Nasıl oluyor diye düşündü?

Aslında cevap basit ve belli.. Belirli bir yaştan sonra insan, somutluğun ötesinde bir şeyler aramaya başlıyor;  Soyutluk gibi... 

Çünkü somut düşünce, somut şeyleri beğenmek çocuklukta, gençlikte normaldir. Ancak yetişkin oldukça kişilerin soyutlaşabilmesi beklenir. İnsan kendisi de soyutlaştıkça aslında farkında olmadan soyut değerleri arar. Soyut değerler ile daha iyi hisseder, daha mutlu olur. Daha çok değer verir. Zannettiğimizin tersine..

Yani fiziksel bedenden ziyade bedeni nasıl kullandığı, nasıl oturup kalktığı önemli hale gelir. 

Gözlerinin renginden ziyade neye nasıl baktığı, bakışları önemlidir. O bakışlarla neye kızıyor, neye gülüyor, bakışlarında merhamet var mı? 

Genç gösterecek kıyafetler yerine kendine yakışanı bulması ve bir tarzının olması önemli hale gelir. 

Yüzünde cildinin pürüzsüz olması değil mimiklerinin ifadesi daha önemli olur.  

Somutun değeri anlıktır. Elindeki neyse, varsayalım ki çok mükemmel, mutlaka bir eksiklik olacak, mutlaka geriye gidiş olacak. İnsan soyutlaşmaya başladığında maddesel olan imkanları ve fiziği önemli olmaz. Onların yerini soyut değerler almalıdır. Çünkü soyutluk insanı güçlendirir, karizmatik yapar ve kontrol edilemez hale getirir. 

Dolayısıyla insan yaşlanabilir ama eğer soyutlaşırsa marifeti, albenisi de değerlenir. İşte o zaman o kadın bir genç kızın dahi göremediği değeri, ilgiyi görebilir. 

İnsan kontrol edemediğine hayran olur.