Bir Varmış Bir Yokmuş!

            

'Bir varmış bir yokmuş' ile başlar bütün masallar. Daha çocukken alıştırılırız aslında; bir “var”ımız olacaksa bu hayatta, mutlaka bir de “yok”umuz olacağına..

Hayat zaten böyle değil midir aslında? Biz “var” etmeye çalışırız bir şeyleri. Tam bu sırada, bakmadığımız bir yerden eksilir bir şeyler. “Var” etmek istediğimize sahip olduğumuzda bir bakarız ki; dün bizde var olan başka bir şey eksilmiş.

“ Çocuğumun şöyle bir oyuncağı olsa ne güzel oynar” zannederiz. Çocuğumuzun oynama marifetindeki engel şu oyuncağın eksikliği zannederiz. O oyuncak eve gelse sanki tam olacakmış gibidir.

Bu dünyada hiçbir şey tam olmaz oysaki..Mutlaka bir şeyler eksik kalacak. Her durumda bir şeylerin eksikliğini yaşayacağız. O zaman yapmam gereken bunun farkına varıp kabul etmek ve seçimlerimi ona göre dizayn etmek. Her şeyi tamamlamaya değil de eksikliklerimizi seçmeye çalışırsak daha konforlu bir yaşantımız olacak. Tercih hakkımızı kullanmış olacağız. Madem bir şeyler hep eksik kalacaksa neyin eksikliğini tercih ederim? Neyin eksikliğine dayanabilirim?

Hayatımızda neyimizin eksik olması daha dayanılır?

· Eşyalarımız eksik olsa mı daha çok canımız yanar? Huzurumuz eksik olsa mı?

· İmkanlarımızın eksik olması mı engeller bizi? Marifetimizin eksik olması mı?

· İlişkilerdeki başarısızlığımızın sebebi; somut güzelliğimizin eksik olması mıdır? Yoksa şefkatimiz, yumuşak huyluluğumuz, netliğimiz gibi soyut güzelliklerimizin eksik olması mı?

Biz sadece neyin eksik kalacağını seçeriz bu hayatta. Ama seçenekler arasında eksiksizlik yoktur. İnsanoğlu ise olmayan seçeneği işaretleyerek mutlu olmaya çalışır.

Ne kadar da garip değil mi?

İnsan olmayan sandalyeye oturmaya çalışmazken…

Kumandayla olmayan televizyonu açmaya çalışmazken…

Olmayan kalemle olmayan kağıda yazı yazmazken…

Olmayan seçeneği seçerek mutlu olmaya çalışır.

Çalışır!

Çalışır!

Çalışır!

Tam olmaya, eksik bırakmamaya çalışır. O içindeki açlığı doyurmaya çalışır. Ne ile doyurmaya çalışırsa o açlığı, tam aksine büyür. Dipsiz bir kuyu gibidir o açlık. Kuyuyu doldurmak için içine ne atsa, kuyusunu derinleştirir sadece.

“Dur” der, “Dur! Şu evi alırsam dolacak gibi sanki kuyum.

“Aaaaa, dolmadı.”

“Dur, dur! Şuraya tatile gidersem dolacak kuyum, eminim.”

“Aaaa, dolmadı”

“Dur, dur! Buldum bu defa. Şu adam, şu kadın benim olursa…”

“Şu ayakkabı belki de kuyumun dolmasındaki tek eksiktir…”

“O kadınla, adamla dolmadı ama şu kadınla, adamla doyar mı açlığım?”

İnsan bir ömür, içindeki açlığı doyurmaya çalışmıştır. O açlık gözlerinin önünde dipsiz bir kuyuya dönüşmesine rağmen görmez.



Bir ömür verip, karşılığında daha da derinleşmiş bir kuyu almak… Sonra, “yoruldum” der insan, “kuyumu doldurmaya çalışırken yoruldum.”

Öykünün başında annen en şefkatli sesiyle fısıldamıştı oysa sana; “BİR VARMIŞ BİR YOKMUŞ!”

Sahi! Neyi “var” edeceksin ya da neyin yokluğuna razı geleceksin?

Karar verebildin mi?