Keşke Demeden Önce...

“Yıllarım gitti… Keşke...” demeden önce…

“Bedel…” dedi. Sadece kendinin duyabileceği kadar kısık bir sesle… 

Seneler önce aldığı bir eğitimden aklında kalan birkaç kelimeden biriydi bedel. Sonra arkasına yaslandı ve derin bir soluk aldı. Radyoda çalan şarkı Ayşe Hanım’ı daha da hüzünlendirmişti. Gençliğimi geri verseler bu kez en çok kendimi severim diyordu şarkıda. Bir an düşündü… Gençliği aklına geldi, gözünün önünden bir film şeridi gibi geçti hatıralar. Eskilerden kalan tek şey emektar radyosu olmuştu, gözünden istemsizce akıveren yaşı elinin tersiyle sildi. Ve tekrar “Bedel…” dedi. Ayşe Hanım'ın bu dertli hali huzur evindeki diğer misafirleri ve çalışanları çok üzüyordu. Birkaç sene önce tek çocuğu olan Ümit Bey onu getirip buraya bıraktığından beri Ayşe Hanım'ın yüzü nadir gülüyor, sesi ise çok az duyuluyordu. Aşağı yukarı yedi sene olmuştu huzurevine geleli. Hikayesini kendi ağzından duyan olmadıysa da fısıltı gazetesi aracılığıyla bir şeyler duyulmuştu. 

Zamanın ileri gelen üniversitelerinden birinde öğretim görevlisiydi Ayşe Hanım. Oldukça yoğun bir eğitim hayatının ardından sınıf arkadaşı ve sonradan meslektaşı olan Ahmet Bey'le evlenmişti.  Dokuz sene sonra Ümit adını verdikleri erkek çocukları dünyaya gelmişti. Ümit bebek adı gibi ümit olmuştu tüm aileye. Anne baba çalıştığı için önce büyükanneler sonrasında da dadılar tarafından el bebek gül bebek büyütülmüş, bir dediği iki edilmemişti. Çalışan her anne babanın yaptığı gibi onlar da tüm hayatlarını çocuklarının geleceğine adadıklarını söyleseler de yanında olmadıkları her anın bedelini Ümit'in aşırı şımarıklıklarıyla ödemek zorunda kalıyorlardı.  

Erken yaştan itibaren dadıların korkulu rüyası olmuştu Ümit. Hiç söz dinlemiyor, sorumluluk almaktan kaçıyordu. Ahmet Bey ne zaman bir ceza vermeye kalksa Ümit hemen Ayşe Hanım'ın arkasına saklanıyordu. Ne babası ne de diğerleri ümit in bu kötü gidişatı hakkında Ayşe Hanım'ı ikna edemiyorlardı. Sanki büyülenmiş gibiydi Ayşe Hanım. Ümit ne yaparsa yapsın annesi onun her açığını kapatıyordu. Arkadaşları defalarca uyarmıştı, böyle yaparak çocuğun bedelini alıyorsun onu güçsüzleştiriyorsun dedikleri halde o hiç umursamamıştı. Fakat gün geçtikçe Ümit annesinin onun için ödediği tüm bedellere karşı nankör ve annesine karşı da zalim bir çocuk olmuştu.  Hiç beklemedikleri bir zamanda da Ayşe Hanım'ın eşini kaybetmesi oğlunun daha da üzerine düşmesine sebep olmuştu. Artık tüm dünya Ümit’in etrafında dönüyor, o da bunları hep kötüye kullanıyordu. Her şeyden şikayet eden mutsuz bir çocuktu artık, liseyi zar zor bitirmiş üniversiteye de ancak paralı girebilmişti. Hak etmediği halde altında arabası cebinde parası onlarca kredi kartı vardı daha on sekizinde iken. Ama yine de mutsuzdu...Ve hıncını ona bunca imkanı bedelsiz olarak veren annesinden alıyordu. Ayşe Hanım artık emekli olmuştu, her anne gibi çocuğu hakkında hayalleri vardı ve hepsi de gerçeklerden bir o kadar uzaktı artık.. Kimseye söyleyemiyor ama canı yanıyordu içten içe..

Bir gün hesabında yeteri kadar para olmadığı için ve istediği bir cep telefonunu alamadığı için Ümit annesinin üzerine yürütmüştü. İşte ilk kez o gün gördü çocuğunun içindeki canavarı, nasıl olmuştu da bu hale gelmişti oğlu? “Yemedim, içmedim her şeyimi onun önüne serdim. Sonu bu mu olacaktı?” diye geçirdi içinden. Ne yapması gerektiğini bilmiyordu. Aylar önce bir arkadaşının verdiği bir kartvizit aklına geldi. Artık profesyonel yardım alması gerektiğini fark etmişti. Numarayı aradı, ertesi gün için bir randevu aldı. Danışmanlık değil eğitime gelmesi gerektiğini söyledi karşısındaki kişi. Birkaç gün sonra kendini beyaz tahta önünde bulmuştu. Seneler sonra yeniden öğrenci olmuştu derslerde bildiğini sandığı fakat yanıldığı birçok konu hakkında gerçekleri öğrenmeye başlamıştı. Aslında bir yandan da canı yanıyordu. Nasıl oluyordu da her şeyi bildiğini zannederken insan bu kadar çok yanılabiliyordu? İlgisini çeken konulardan biri de bedel konusuydu. Kendisini fedakar bir insan zannediyordu. Genç yaşında dul kalmış, çocuğunu tek başına büyütmüştü. Ama eğitimlerde yaptığının fedakarlık olmadığı gibi çocuğuna zarar vermek olduğunu öğrendi. Aslında bunca zamandır çocuğunu yetiştirmek yerine büyütmüştü. Aynı bir bitkiyi büyütür gibi o da oğlu Ümit’i sadece büyütmüştü. Yetiştiremediğini anladığında bu konu onu çok üzmüştü. 

Hikaye uzundu, onca zaman ziyan olmuştu. Ayşe Hanım yaşlanmış, oğlu ise mutsuz birkaç evlilik yapmış, iş batırmış, en sonunda seninle uğraşacak halim yok diyerek annesini huzur evine yatırmıştı. Şu an oğlunun nerede olduğu hakkında hiçbir şey bilmiyordu. Öğrendiklerini uygulayacak fırsatı da kalmamıştı. Ama “bedel alan bedel aldığı kişiye nankörleşir” cümlesi senelerdir aklından hiç çıkmıyordu. 

İnsanoğlu doğru yaptığını zannederken ne kadar da çok yanılabiliyordu. İyi bir anne, baba, ebeveyn olayım derken tüm imkanlarını çocuklarının önüne sererken aslında onları güçsüzleştirdikleri, onlara zarar verdikleri hiç akıllarının ucundan geçmiyordu.

Oysaki insan yetiştirmek için doğru yerde evetlerinin ve hayırlarının olması gerekiyor. İnsanı yetiştiren, hayata karşı güçlendiren şey ödediği bedellerdir. İnsan neye bedel ödüyorsa ona düşkünleşir, değer verir. Bedel alan kişi ise nankörleşir...

Keşke, bunları daha önce öğrenmiş olsaydım diye iç geçirirdi düşündükçe..