Haydi!.. Hareket Zamanı

                                                     

Ne yapacağını bilmiyordu. Sanki sırtında binlerce yük var ve artık taşıyamıyordu. Kendini hep şikayet ederken buluyordu. Bu durum artık canını sıkmaya başlamıştı. Hiç de faydası yoktu. Bu durumdan kurtulmak istiyordu. Ne yapabilirim diye düşündü? Belki de kilit cümle buydu. Artık bir şeyler yapma zamanı gelmişti çünkü..

Hayat en büyük öğretmendi. Yaşadığımız her şey bize bir şeyler öğretiyordu. İnsanın ömrünün kalitesini de yaşanmışlıklarının kalitesi belirliyordu. “O zaman yaşanmışlıklarımın kalitesini nasıl artırabilirim?” diye düşündü.

Öğrencilik yılları aklına geldi. Ünite ünite, konu konu çalışmalar yaparlardı. Konuları bu şekilde parçalara ayırmak anlamasını ve öğrenmesini kolaylaştırıyordu, ileri götürüyordu. Düşündü; Hayatına baktı.. Aslında onu da konu konu düşünse, anlamaya çalışsa pek çok şeyi çözebilirdi belki de.. Hayattaki her konu bir yaşanmışlık ve bir şey öğretiyordu çünkü..

Birden bir “ahhhh!” çekti. Hayat kitabının sayfalarını sadece çevirmişim. Konuyu anlamaya çalışmamışım. Kafa yormamışım. Bakmışım ama okumamışım. Sadece yaşayıp geçmişim. Birden bir silkelendi ama hala nefes alıyorsa ve bunları düşünebiliyorsa demek ki yapılacak bir şeyler var dedi.

Tıpkı hastanın tedavisi için masaya yatırılması gibi kendini masaya yatırdı. Başka bir tabirle yaşadıklarını konu konu, ünite ünite ayırdı. Bir yerden başlamak gerekiyordu. Arabanın ileri vitesi olduğu gibi geri vitesi de vardı. Geriye gittiği yerleri düşündü. Belki o yıllara geri dönemezdi ama en azından aynı hataları yapmaktan kendini koruyabilirdi. En azından bu üniteden öğrenerek çıkabilirdi.

İnsan hata yapan bir canlı ve çok hata yapıyoruz. Ancak hata yapmaktan daha kötü olan aynı hataları tekrarlamak. Hatasız olmak mümkün değil ama hata tekrarını engellemek mümkün.

Peki, hata tekrarını nasıl engelleyebilirdi?

O hataları neden yapmıştı?

O hatayı cazip hale getiren neydi?

Neden bazı hatalarda bu kadar ısrar etmişti?

Düşünüyor ve kendine sorular soruyordu. Kimi zaman bulduğu cevaplar ise canını çok acıtıyordu…Ama artık hesaplaşma zamanıydı ve bu kadar yaklaştığı şeyden canı acısa da uzaklaşmak istemedi. Bu yüzleşme olmadan buradan çıkış olamayacağını fark etmişti.

Kendi ile konuşmaya başladı. Bir o tarafa geçip bir bu tarafa geçip konuşuyordu. Sanki geçmişteki kendi ve şimdiki kendi ile sohbet ediyordu. Bu iyi gelmişti. Bir taraftan da etrafına bakıyordu. Kendi kendine konuşan insan pek hoş karşılanmaz dedi ve ilk önce kendi kendisine güldü. Birisi görse şu halime ne der diye düşündü.

Yaşadıklarında olumlu ve olumsuz olanları ayıklamaya başladı. Konulara ayırdı kendince.

• Hangi konularda ayağı takılmış?
• Hangi konularda hazzına yenilmiş?
• Hangi konularda acısından kaçtığı için yapmamış? 
• Hangi konularda oyalanmış?
• Hangi konularda geç kalmış, erken davranmamış?
• Hangi konularda yapması gerekenden daha az performans sergilemiş?
• Hangi konularda suçu dış dünyaya atmış?
• En çok nerelerde yanılmış?
• Aldandığı yerlerde neleri ve neden gözden kaçırmış?
• Ne yapınca kaybettiğini zannetmiş? Ne yapınca gerçekten kaybetmiş?
• Ne yapınca kazandığını zannetmiş? Ne yapınca gerçekten kazanmış?
• Neleri iyi yapmış?
• İyi yaptıklarının sebepleri neymiş?
• Neleri daha iyi yapabilirmiş?
• Nerelerde güçlü davranmış?
• Nerelerde güçsüz kalmış?

Bu düşünceler ile vakit geçirdi. Hayatını konu konu, sayfa sayfa ayırdı. Zordu insanın kendisi ile yüzleşmesi. Başı ağrıdı, yoruldu. Ama daha önce şikayet ederken hiç hissetmediği bir ümit de doğdu içine.. Soruları çözebilmeye başlayan çocuğun sevinci gibi şeyler hissetti. Henüz çözememiş olsa da çözüm için sorması gereken soruları sormuştu kendine. Bu da çok önemli bir adımdı. Fark etmeden nasıl olacaktı ki zaten? Fark etmek ilk adımdı.

Sonra her üniteye ayırdığı konulara döndü; belki önemsiz ve basit gibi görünüyordu. Bu konuyu halledersem hayatım toparlanır mı ki diye düşünebilirdi. Ama yine öğrencilik yılları aklına geldi. Sayfa sayfa, ünite ünite ama toplamda ne kadar çok konu halledilmişti. Küçük başlaması gerektiğini anladı.Basit olanı küçümsemeyip küçük çözümlere razı olmalıydı.

Ve artık hareket zamanıydı.

Neye gücü yetiyorsa oradan başlamalıydı.

Basit görmeden, ertelemeden.

Kararlıydı…

En güzeli kendini daha iyi hissediyordu.

Peki; sen düşündün mü ?

Senin 'BASİT' in ne?