İyilik Yap İyilik Bul

 İnsan neden iyi olmak, iyi bilinmek ister?

Ya da neden iyilik yapar?

İyiliği hangi zamanlarda hangi aralıklarla yapma ihtiyacı hisseder?

......

Hiç tanımadığı mahallede, tanımadığı sokaklarda eve dönüş yolunda dolaşırken “Şimdi kendimi mutlu hissettim. İçim ferahladı.” diye düşündü Ahmet.

Güneş bir başka parlıyordu o sokakta yürürken. Gözünde adeta bir yıldız parlıyordu her zaman parlamayan cinsten. 

Bunca zaman sonra tanımadığı bu sokaklarda ne işi vardı? Niye gelmişti?

Birden aklına düşmüştü kendisinden daha zor durumda olan insanlar.

Yıllardır düzenli işi, uğraşları vardı. Geliri oldukça iyiydi. Çalışıyor, geziyor, gönlünce eğlenebiliyor güzel vakit geçiriyordu.

Bu yaşına kadar çalışmak, çabalamak, başkalarına muhtaç olmamaktı gayesi. Dahasını da düşünmemişti o güne kadar. Hayattaki pek çok konforu olmasına rağmen bazen yine de keyifsiz hissederdi kendisini..  Mutlu olup olmadığını sorgulardı. Sanki bir şeyler eksikti, bir şeyler yavandı. 

Yıllardır yakından tanıdığı arkadaşı Necati'den o cümleyi duyana kadar…

“Neden kendinden daha zor durumda olanlara bakmıyorsun? Belki de kıyasın değişir. O zaman daha mutlu olabilirsin belki.”  

İnsanın kıyasının değişmesi ne demekti? 

Kıyasını değiştiren kişi nasıl mutlu olurdu?

O konuşmanın üstünden haftalar geçmişti bu fakir mahalleye gelmesi için. Bu imkansızlıklar içindeki bu insanların yüzleri nasıl gülebiliyordu? Başlarda çok zorlanmıştı. Evlerinin halleri oldukça kötü görünenler vardı. Kırılan cam çerçeveyi naylon parçalarla kaplayanlar...

Ahmet daha önceleri hep “Daha fazla nasıl kazanabilirim? Daha fazla nasıl mutlu olabilirim?” diye düşünüyordu. 

Necati bir keresinde; “Şu insanların haline bakıp belki de haline şükredersin.” demişti.

Bir müddet önce gelip gitmeye başlamıştı bu mahalleye. Mahalleye gelme sayısı arttıkça başta gözüne takılan şeyleri yadırgamamaya başlamıştı. Mahalle sakinlerinin birçoğuyla tanışmış, dertlerini dinlemiş, haklarında epey bilgi sahibi olmuştu. 

O günlerden birinde tanışmıştı Mustafa’yla. Çok zeki, çalışkan bir öğrenciydi Mustafa.

İmkanı olmadığı için yırtık çanta ve sadece iki defterle gidiyordu okula. Okul dışındaki zamanlarda annesine yardım ediyor, kardeşlerinin her türlü bakımını üstleniyordu. Malum, geçinebilmek için annesinin çalışması gerekiyordu. 

Ahmet, Mustafa’nın gözündeki o ışığı görmüştü. Annesi ve kardeşleri için azimle çalışması, ayakta kalma çabası, Ahmet’e ışık tutmuştu adeta. Hayatta sadece kendi problemleri değil, başkalarının da problemleri olduğunu fark etti. 

Zamanla insanlara yardım ettikçe, kendi problemlerinin de artık o kadar ağır gelmediğini, hatta bazılarının kendiliğinden çözüldüğünü görmeye başlamıştı. Buna her seferinde şaşırıyordu. Ne kadar ilginç diye düşünüyor anlamaya çalışıyordu. 

Sonra 'sen boyutu' nu dinlemişti Necati 'den. 'İlişki Ustalığı' programına katılmıştı. 

“Karşıdaki insana yardım edersen, senin probleminin çözümü de kolaylaşır, yakınlaşır. Ne kadar sorumluluk alırsan o kadar yüklerin hafifler. Vererek azalmaz;  tam aksine aslında kendi imkanlarını genişletirsin. 'Ver ki veremediğini gör.” demişti.

                                         

Bunları dinleyince düşünüp de bulamadığı cevapları bulmuştu. Şimdi anlıyordu; Bu yüzden hafiflemişti. Yüzündeki gülümseme artık yaptığından daha emin, daha net bir gülümsemeye dönüşmüştü.  

Gün geçtikçe sadece maddi yardımla kalmıyor, Mustafa ve onun gibi imkanları sınırlı olan öğrencilere ders de çalıştırıyordu. Son aldığı kararlardan biri de bu çocukların sadece derslerine yardımcı olmakla kalmayıp yetişmelerine, hayata hazırlanmalarına da katkıda bulunmaktı. Almış olduğu bilgileri aktarmak için heyecan duyuyordu. Mustafa gibi olan daha nicelerine yardımcı olabilecekti. 

Karşındakinin iyiliği seni de iyi eder diye geçirdi içinden…