El Bebek Gül Bebek

Ahmet; evleneli bir yıl olmuştu. 30. Yaş günüydü. Doğum günü olmasına rağmen mutsuz bir gün geçiriyordu. Çünkü bugün çok severek evlendiği, hayatının aşkı olan Zeynep’ten resmi olarak boşandığı gün olmuştu. Belki de artık doğum günlerini mutlu geçiremeyecekti. Peki, Ahmet bu aşamaya nasıl gelmişti? Ya da insan en çok sevdiğiyle nasıl bu hale gelebiliyor? Ya da bir anne çocuğundan nasıl nankörlük görebiliyor? Ya da bir patron işçisinden…

Ahmet’in öyküsünde anne ve babasının ona karşı ayıracak çok zamanları yoktu. Ahmet bebekken gününün çoğunu bakıcı ile geçiren, sadece akşamları anne ve babasıyla olan bir çocuktu. Anne ve babasının çok yoğun çalışma hayatı vardı. Bundan dolayı Ahmet ile çok ilgilenemiyorlardı. Bu konudaki eksikliklerini gidermek için en iyi bakıcı, en güzel oyuncak ve en iyi okullarda okuttular. Ahmet artık lise çağına geldiğinde son model telefon, marka kıyafetler ve fazlasıyla harçlığı sahipti. Genellikle sorunlarını anne ve babası çözüyordu. Okulda arkadaşıyla tartıştığında annesi gelip müdür ile konuşuyordu. Ödevlerini yapamıyorum dediğinde ailesi yapıyordu. Ahmet’in bir şeyleri düzeltmek için çabalamasına gerek yoktu. Zaten hayatı boyunca böyle bir marifeti oluşmamıştı. 

Gün geçtikçe Ahmet’in istekleri artıyor, ailesinin de Ahmet ile ilgili kaygıları artıyordu. Çocuğumuzun böyle olması için biz ne yaptık diyen bir aile ve hayatında hiçbir şeyi umursamayan bir çocuk. Ahmet Okulu bitirmiş, çalışma hayatına atılması gereken yaşlara gelmişti. Ama ne yazık ki çalıştığı hiçbir yerde kalıcı olamıyordu. Bu problemi çözmek yine ailesine düşmüştü. Böylelikle Ahmet üst düzey bir memur olarak bakanlığa atanmıştı. Günler gelip geçerken, Zeynep ile tanıştı. Muhteşem bir düğün, harika bir balayından sonra her şey çok güzel gidiyordu. En iyi restoranlarda yemek yiyor, en pahalı yerlere tatile gidiyorlar, gönüllerince eğleniyorlardı. Bu yaşantının bir sonucu olmalıydı. Ahmet beklentiyi o kadar yükseltmişti ki eşi Zeynep’i mutlu etmek için hep bir fazlasını yapması gerekiyordu. Bunun için her seferinde ailesinden maddi yardım istiyordu. Çünkü Ahmet kazanma ve elindekini koruma marifetini geliştirememişti. Aslında bunun nedeni de ailesinin Ahmet’i yetiştirmek yerine sadece büyütmüş olmasıydı. Ahmet hiçbir zaman yoklukla sınanmadı. Hiçbir zaman hayır cevabını duymadı. Hayat hep böyle gidecek zannetti. 

Biz çocuklara her istediğini vererek onlara iyilik yapmış olmuyoruz. Aslında kötülük yapıyoruz. Bir erkek çocuğunu küçük yaşta bakkala ekmek almaya göndermekle sorumluluğunu başlatıyor olmalıyız. Keza kız çocuğunu da annesine yardım etmeyi öğretmekle sorumluluğunu başlatmalıyız. İlerleyen yaşlarda yaz tatillerinde erkek çocuğu harçlığını kazanıp bir miktar evin ihtiyaçlarını, kalanı ile kendi ihtiyaçlarını karşılayabilmeli. Kız çocuğu da evin temizliği, yemeği gibi sorumlulukları almalı. İnsan baskı arttıkça kendini geliştiren bir canlıdır. Çocuklarımız üzülmesin, yorulmasın diye üzerimize aldığımız bütün sorumlulukları, aslında onlara yaptığımız en büyük haksızlıktır. Ahmet de hayatı boyunca hiçbir sorumluluk verilmeyip, büyütülmüştü. Kendi ana ihtiyaçlarını karşılayabilecek haldeyken anne babası olmadan hiçbir şey yapamaz durumdaydı.  Sadece anne-baba mıydı suçlu olan? Ahmet ne yapabilirdi?

Hayat her alanda sorular sorar. Bu sorulara verilen her cevap bir seçimdir aslında. Ve her cevabın hayatın içerisinde bir karşılığı vardır. Peki, insan neye göre seçim yapar? Bir problemi çözmeye çalışırken ilk önce neyi gözetir? Faydayı… Kişi her seçimi kendisine fayda sağlayacağını düşünerek yapar. Ama tek bir farkla. Fayda anda mı toplamda mı? 

Eğer o anı kurtarmak için bir seçim yapıldıysa; karşısındaki kişiye kötü görünmemek için yalan söylemek fayda sağlıyor gibi görünebilir. Ama karşısındaki kişi yalan söylediğini fark edene kadar.

Kopya çekerek sınavları geçmek sadece o anı kurtarabilir. Ama eğitimini aldığı halde toplamda o bölümün dersleriyle ilgili bilgisi yoktur.

İnsan yaptığı her hamleyi bir adım öne gidebilmek için yapar. Ancak bunu yapabilmesi için önce kendisini sonrasında çevresindeki insanları yetiştiren olabilmeli. Bunun için anda kazandıklarının ona zarar verdiğinin farkına varabilmeli. Anda zarar gibi görünen zorlandığı her durumun ona fayda sağladığını da görebilmelidir. 

Yetiştiren mi, Büyüten mi?

İnsan bu hayatta hiç kaybetmek istemez. Her adımı kazanmaya yöneliktir. Keşke insan sonucunda kazanacağını bilse; O zaman başlangıçta kaybettiklerine razı olmaz mıydı?