Tahtını Yaptım, Bahtını Kaybettim...

 

Kapı çaldı, içeri giren hanım ve eşini gözü bir yerlerden ısırıyordu. Nasılsın kızım? Ben sizin eski yazlık komşunuz, Ece ve Emir’in annesiyim. Çok uzun yıllar geçmişti, Ece ve Emir’i bir parça hatırlıyordu ancak anne ve babası hiç hafızasında kalmamıştı.

Kızım, lafı hiç uzatmayacağım, seni Emir ile tanıştırmak istiyorum. Çok utanmıştı genç kız, çok yakışıklı ve eğlenceli bir çocuktu Emir hatırladığı kadarıyla. Hatta çocukken Emir’e aşıktı… Gerçi Kız Lisesi’nde okuyordu ve yazın sitede gördüğü yaşıtı tek delikanlı Emir’di. “Çok seçeneğim de yoktu aslında aşık olmak için” diye içinden geçirerek güldü genç kız…

“Bunca yıl sonra işimi, adresimi nasıl buldunuz?” diye merakla sordu genç kız. Duyduğu cevaba çok şaşırmıştı. “Hayatta şans, tesadüf yoktur” sözünü hatırladı birden. İstanbul’a bir iş seyahatine giderken uçakta yanında oturan hanım ile sohbet etmiş, ona kartını vermişti. Bu hanım da karşısında oturan hanımefendiye kartı teslim etmiş “Bak Emir’e kız buldum” demişti. İşte o kart iki yıl sonra müstakbel eşi ile tanışma bileti olarak çıktı karşısına… 

Akşam eve gidince ailesine durumu anlatmak istedi ki zaten anne-babasının bu durumu bildiğini öğrendi.  Anneler görüşüyor ve bu birlikteliğin evlilik ile taçlanmasını istiyorlardı. 

Beklenen gün gelmiş, Emir ile buluşmuştu. Çok eğlenceli, neşeli bir çocuk olan Emir bir an bile yerinde duramıyordu. Bir mağazadan öbürüne, bir restorandan diğerine, pır pır uçmak istiyordu.  

Ailelerin onayıyla nikah günü alındı, hazırlıklar başladı. Emir’ in keyfi yerindeydi. Annesinin bulduğu kız ile evleniyor olmak çok konforluydu. Bu güne kadar bulduğu tüm kızlara bir kulp takılmış, kimseyi beğenmemişti aile. Emir şimdi çok rahattı, hiçbir şey yapmamanın tadını çıkartıyordu. Annesi düğün salonunu ayarlamış, oturacakları evi zaten önceden satın almıştı.  Bir yandan evin boya, badana işleri yapılırken bir yandan parkeler değişiyor, mutfak dolabı yenileniyordu.  Emir, ne düğünün ne evin hiçbir koşturmacasına katılmıyordu. Ailesinin kuracağı evde mutlu mesut bir evlilik yapabileceğine inanıyordu. Babası elektrik, su aboneliklerini üzerine almış “Oğlum sen işine gücüne bak sakın işinden geri kalma, izin alma, evini kurmak zaten bizim görevimiz” demişti. “Oh beee hayat ne güzel” diye düşündü. Her şey tıkır tıkır ilerliyordu…

Genç kız, Emir’in rahatlığına, telaşsızlığına biraz şaşırsa da düğünün ve oturacakları evin sorumluluğunu kayınvalide ve kayınbabanın üstelenmesine ses çıkartmadı. Evin tadilat, tamirat, yenileme işlerini birilerinin halletmesi, parasını ödemeleri, her işe koşturmaları, kendisi için de çok büyük bir konfordu. “Oğullarını ne kadar çok seviyorlar” diye düşünüyordu; her işe müstakbel kayınvalide ve kayınpederi koşturup duruyor, her yere yetişiyorlardı. 

Evine, evliliğine hiç bedel ödemeyen biri, sahip olduklarının değerini bilecek miydi? 

Emir, eşine kıymet verecek miydi? 

Evinde keyif alabilecek miydi? 

Büyük gün geldi; Şatafatlı, görkemli, damat beyin ailesine ve şanına yakışır bir düğün oldu. Düğün gecesi müzik ile coşup   misafirlerini ağırlayan Emir o gece gerçekten çok eğlenmişti. Düğün sabahı balayı için yola çıkıldı ama dün geceki eğlenen gençten hiç eser yoktu. Daha ilk günden Emir’ in yüzünde, bir mutsuzluk, içinde bir sıkıntı olduğunu hissetmişti genç kız… “Eeeee yılların müzmin bekârı, imzayı atmanın şokunu atlatması zaman alacak sanırım” diye teselli etti kendini… 

Balayında başlayan kavga gürültü evlerine dönünce de devam etti. Emir çok mutsuzdu. Genç kız, Emir’in neden bu kadar mutsuz, keyifsiz olduğunu bir türlü anlayamıyordu. Akşam işten çıkıp annesine gidiyordu. Eşini her aradığında telefona kayınvalidesi bakıyor “işten çıkıp bana uğramıştı kızım koltukta uyuyakaldı, çok yorgun Emir” diye kapanıyordu telefon…

Pazar sabah kalkıyor, Emir evde yok, telefona sarılıyor “Annemde kahvaltı yapıyorum, sen de gel istersen?” cevabıyla karşılaşıyordu. 

- Tüp bitti  Emir… 

- Babama söyle…

- Eve gelirken ekmek alır mısın Emir?

- Annemler uğrayacak akşama onlar getirir…

- Akşam dışarı çıkalım mı hayatım?

- Olur annemlere gideriz… 

Evin içinde mutsuz, keyifsiz olan Emir’in artık konuşmaları da değişmeye başladı. Sesini yükseltmeye, bağırmaya çağırmaya, kısa ama küfre dönen cümlelerle hitap etmeye başlamıştı karısına. Ne yapsa kocasını memnun edemiyordu. Sürekli şikâyet eden, annesinin evinden kendi evine gelmek istemeyen, ağzı bol hakaret ve küfür dolu bir adama dönmüştü Emir... 

-Emir sana yemek yaptım bu akşam iş çıkışı direk eve gelir misin? 

- Olmaz, bizim evde asansör var ben asansör beklemeyi sevmiyorum. Annemlerin müstakil evi bizim evden daha güzel, asansör bekleme derdi  yok , ben akşam anneme gideceğim...

Bu cümleyi duyunca, kayınvalidesinin oturduğu siteden müstakil bir ev bakmaya başladı genç kız. Madem ki Emir asansörün olmadığı bir evde rahat edecekti o zaman acilen evi değiştirmeleri gerekiyordu. Yeni bir eve taşınmak için annesinden izin alınması gerektiğini söyledi Emir…. “Annem oturduğumuz ev için çok para harcadı, öyle kafana göre ev bakamazsın” dedi Emir.  Genç kız o kadar çaresiz hissetmişti ki, neden, neden, neden? Neden olmuyordu. Ne yapsa olmuyordu. 

Bütün bu tartışmaların üzerine Emir, akşam eve gelince  “Beni kandırdın, ben evlenmek istemiyordum!” dedi. Genç kız artık aklını kaybetmek üzereydi. Böyle bir saçmalık olamazdı, girdiği sarmaldan çıkamıyor olayların nasıl bu kadar saçma bir boyuta taşındığını algılayamıyordu. Oysaki Emir’in evlenme teklif ettiği anı, düğün günü elinde kocaman kırmızı bir buket çiçekle kapısında beklediğini dün gibi hatırlıyordu. Ne olmuştu bu çocuğa da bir türlü aile olamamışlar, aralarında bir bağ oluşmamış, birbirlerine karı-koca olamamışlardı? İkimiz de sağlıklıyız, evimiz var, arabamız var, işimiz-gücümüz var. İnsan bu kadar çok imkâna sahip olup neden bu kadar mutsuz olurdu ki? Neden karısının- evinin değerini bilmezdi ki? Bipolar kişilik bozukluğu diye bir yazı okumuştu… Acaba Emir bipolar kişilik bozukluğuna mı sahipti? Eyvah! Hasta bir adamla mı evliydi? Ya da her şey kendi suçu muydu? İyi bir eş nasıl olurdu? 

Ne yapması gerekiyordu? 

Ne yapmamalıydı? 

“Artık sağlıklı düşünemiyorum hatta hiç düşünemiyorum” diye kendi kendine konuşmaya başladı. O kadar çaresiz, o kadar sıkışmıştı ki… 

Arkadaşının tavsiyesi üzerine katıldığı bir eğitimde “İnsan bu hayatta bedel ödediğine değer verir” sözü bir tokat gibi çarptı suratına. Hem kalbi, hem yüzü yanıyordu bu sözün ağırlığından… 

Eğitimde duyduğu tek bir cümle… 

Cümledeki gerçekliğin acısı… 

Ve devamında dinledikleri..

Bedel, bir ilişkinin mayası… Bu hayatta kim kimi seviyorsa ancak bedeli kadar sever… 

Karşımızdaki insanın yapması gereken görevleri, sorumlulukları, sırf o işine gücüne baksın, aman o rahat etsin diye üstlendikçe, ona zarar verir ve rahatlık tuzağına düşürürüz. Rahatlık tuzağındaki kişi dinlemez, öfkelidir, tepkisel, sabırsız, hareketli, doyumsuzdur. Söylenir, kızgın olur, nankördür. Rahatlık tuzağındaki insan ilişkilerini imkâna göre kurar. Ona kim imkân veriyorsa onun yanından ayrılmaz… Ve daha pek çok gerçek.. Tüm bunları ve daha fazlasını dinledikçe gerçek sebepleri anlamaya başlamıştı. Bütün problemlerinin, Emir’in kendisine hiç değer vermemesinin, evliliğinin bitişinin gerçek sebebi, kocasının bipolar olması değil, BEDELSİZ olmasıydı. Kocasının evine, evliliklerine, ilişkilerine en acısı da kendisine hiçbir bedelinin olmaması… 

Hızlı ve anlaşmalı boşanma davasının ardından, herkes annesinin evine dönmüştü. “Emir annesi ile çok mutlu olacak” diye düşünürken, anne-oğulun çok kavga ettiği, Emir’in orada da çok mutsuz olduğunu öğrendi. Eğer eğitimdeki bilgileri almamış olsaydı buna çok şaşırırdı. Evlilikleri boyunca anne oğlunun; oğlu da annesinin yanından ayrılmamıştı oysa ki... 

Keşke dedi genç kız… 

Keşke karı-koca birlikte yavaş yavaş evimizi tadilat ettirseydik, keşke bu kadar lüks bir düğünümüz olmasaydı keşke her şey bize hazır sunulmasaydı…. 

Annenin bulduğu kız… Şehrin en güzel otelinde annenin ödediği parayla yapılan düğün… Annenin satın alıp hediye ettiği ev…  Evin boya-badana- tamirat,  doğalgaz tesisatı  işlerini babanın halletmesi… Evin elektrik – su aboneliklerinin Emir işine gücüne baksın diye babanın üzerine alınması… Rahatlık tuzağında , evlilik yaşına gelmiş, büyümüş ama yetişmemiş bir çocuk.  

Boşanmanın ardından otuz beş yaşındaki oğluyla yeniden birlikte yaşamaya başlayan kayınvalide düşündü mü acaba hiç? 

“Tahtını yaptım ama bahtını kaybettim….” 

***

Herkes mutlu olmak ister.

Herkes başarılı olmak ister.

Herkes sevdikleri ile iyi ilişkiler içinde olmak ister.

Ama bunun yöntemlerini, yasalarını bilmez. 

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, mutlu ve başarılı olabilmek, sevdiklerimizle iyi ilişkiler içinde olabilmek için ihtiyacımız olan bilgileri bize aktarır. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi Seminer Programları;

'Kim Kimdir'

 'İlişki Ustalığı 

Başarı Psikolojisi

***