Hüsnüzan

Hüsnüzan, en genel tabiri ile iyi niyet. Bir başkasına karşı olumlu düşünceler beslemek…

İyi olmalı insan, iyi niyetli olmalı..

Ama bu iyi niyet, karşıdaki insanın her istediğini yapabileceği, her aklına eseni söyleyebileceği serbestliğini vermemeli. Hayatta her şeyin bir sınırı olduğu gibi, iyi niyetli davranışların da bir sınırı olmalıydı.

Aynur da iyi niyetliydi, özellikle ailesine karşı..

Ahh Aynur!!

Nasıl da ağlıyordu için için… Bir taraftan ağlamamak için kendini zorlarken, diğer taraftan gözlerinden boncuk boncuk süzülen yaşlara engel olamıyordu. Öyle çok canı yanmıştı ki, kulağında hep aynı ses:

"Ben bunu hak edecek ne yaptım? Canım bildiğim kardeşim, ablam… Hep sizin yanınızda oldum, her derdinize koştum, hep veren taraf oldum. Karşılığı bu muydu yani? Hadi karşılığı geçtim, kolayca sarf ettiğiniz o cümleler… Hiç mi düşünmediniz beni, canım mı acır, kalbim mi kırılır, üzülür müyüm? Ne kadar kolaymış kestirip atmak…" diye fısıldıyordu.

Hayatın tam da içinde sıklıkla duyduğumuz hatta çoğu zaman şahit olduğumuz benzer öyküler…

"Sevdiklerim için her şeyi yaptım, maddi manevi her türlü desteği verdim ama besle kargayı oysun gözünü…"

"Çocuğuma saçımı süpürge ettim, her türlü fedakarlığı yaptım ama nankör çıktı nanköör…"

İnsan sevdiklerine daha çok verdiğinde daha çok kıymet göreceğini zanneder.

Ama bu insanoğlunun zannı sadece!

Çünkü insan dediğimiz canlı, verdiğinde doydum diyen bir tür değil. Hep daha fazlasını isteyen, verdikçe doymayan bir canlı insanoğlu…

Oysa karnım acıktığında yediğim bir porsiyon mantı muhteşemdi, tadı harikaydı… Ama doymak için yeme miktarını arttırdığında, beşinci porsiyonda o tadı , o keyfi, o etkiyi göremez insan!

Tıpkı çok konuştuğunda daha etkili olacağını, daha iyi anlaşılacağını zannetmesi gibi..

Çocuğuna ellinci kez " Oğlum ödevini yap, oğlum ödevini yap…" diyen anneyi, çocuk bir süre sonra duymaz bile, hiç umursamaz…

"Çünkü insan hayatta neyin miktarını arttırıyorsa orada etkisi azalır."

Aynur annesini kaybettiğinde yaşı çok gençti. Kol kanat oldu kardeşine, ablasına… Onların önüne çıkan her engele adeta kendisini siper ediyor, onlar yerine düşünüp karar veriyordu. Bu süreç Aynur'u çok yıpratmıştı. Çok emeği vardı ailesinin üstünde. Onlar için çabaladıkça ailesine daha çok düşkünleşiyor, ailesi ise Aynur'a karşı zalimleşiyordu. Aynur bu durumun farkında bile değildi. Taa ki kardeşinin nişanı gelip çatana kadar… Daha dün tanıdıkları el kızı için kardeşi de ablası da Aynur'a demediklerini bırakmamıştı ve bunu kendilerinde hak görmüşlerdi…

Aynur yaşadıklarını komşusuna anlatırken gözyaşlarını tutamadı. Bu sefer çok zor, kolumu kanadımı öyle bir kırdılar ki, ne yapacağımı bilmiyorum, toparlanamıyorum diyordu. 

"Hayatta en çok sorduğumuz sorulardan biri;

"Niye hep de beni buluyor böyle kişiler? ''

Halbuki doğru soru şu olmalı;

"Ben acaba bir yerlerde sınırlarımı gereksiz şekilde kaldırmış olabilir miyim?

İletişimin ve ilişkinin olmazsa olmazı sınırlardır…

Gerçekten emek verip de kıymet görmediğimiz yerlerde sınırları kaldırmış olmamız muhtemeldir.

Kıymet görmek için sınırlara ihtiyaç var.

Sınır varsa kıymet var; sınır yoksa kıymet yok..

***

Daha mutlu, daha başarılı ilişkiler için sınırlarımın farkında mıyım?

Gerçekte sınır nedir, nasıl olmalıdır?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi ''İlişkide Ustalık'' seminer programları sevdiklerimizle kaliteli ilişkiler kurmamız için ihtiyacımız olan bilgileri aktarır.

***