İnandığınla Yaşadığın Tutarlı Olsun

İyi satış yapan kişi sattığı şeyin en iyisi olduğuna ilk önce kendi inanan kişidir. Bir markanın ürünlerini satarken dünyadaki en iyi ürünler onlardır. Eşini bile ikna eder. Evde o ürünleri kullanır. Sonra ürünü artık o üreticiden alamaz. Başka bir markayı satmaya başlar. Bu sefer de yeni sattığı marka en iyisi olabilir onun dünyasında..

Ürün iyi olmalıdır elbette ama bir satışta onun kadar önemli olan kişinin inandığını satmasıdır.

Bizler farkında değilizdir ama inandığımız şeyler bir süre sonra bizim gerçeğimiz olur.

***

Bir dolandırıcı takım elbisesi, iyi boyanmış ayakkabıları ile bir fotoğraf sütüdyosuna gelir. Stüdyoda çalışan çırak “buyrun efendim” der.

“Ben biraz ilerideki Beyazsaray Apartmanı’nda oturuyorum. Fotoğraflarımızı hep burada çoğaltırız. İyi ki buradasınız.” diye söze başlayıp bir miktar sohbet ettikten sonra: “Cüzdanımı yolda düşürmüşüm. Acilen karşıya hastaneye yetişmem lazım. Sizden ödünç bir miktar para alayım. Akşam dönüşte getiririm.” der.

Çırak adamın bıraktığı iyi izlenimle, kafası azıcık karışsa da kasadan parayı verir. “Aman ustam bana çok kızar, akşam mutlaka getirin”der.

Beyefendi “ tabii ki getireceğim. Ustana çok selam söyle” deyip çıkıp gider.

Gidiş o gidiş...

Çırak dolandırılmıştır!

***

Karşımızdaki inanarak söylerse, dünyanın en saçma şeyi de olsa ikna olabiliriz.

İnanmanın bir gücü, bir etkisi vardır. İnanmıyorsa elindeki ürün, söz, iş ne kadar iyi olursa olsun etkisi düşük olur.

Peki, günümüz insanı olarak inandığımızla yaşadığımız ne kadar tutarlı?

Neye inandığımızı bile unutmuş olabilir miyiz?

Neyi neden yaptığımızı biliyor muyuz? 

Halbuki; hayatın içinde inandığına uygun yaşayabilen cesur insanlara ihtiyaç var.

Bizden çok uzak değil sadece yetmiş, seksen yıl önce yaşayan insanlar, savaş, yokluk gördüler. Kapıların üzerinde kilit olmadığı evlerde, birbirleri ile ekmeklerini, sularını, dertlerini paylaşarak yaşadılar. Hiçbirinin diğerine kendini farklı gösterme ihtiyacı yoktu. Çünkü zaten hepsi yaklaşık olarak aynı şartlardaydı. Köyün en zengin kişisi de tarlada çalışıyordu, en fakir olanı da.. Zengin olanı da öğle yemeğinde tarlada, ağaç gölgesinde iki zeytin, bir dilim ekmek yiyordu, en fakiri de... Akşam yemeğinde zenginin sofrasında da kuru fasulye, soğan vardı, fakir olanın da... Fark yoktu aralarında... İşte o yüzden oldukları gibiydiler. Yaşadıkları ile inandıkları tutarlıydı!

Günümüzde hepimizin farklı inanç problemleri var. Kavramlarda, değerlerde karışıklıklar yaşıyoruz. Bazen kendimize inanmıyoruz, bazen eşimize, bazen çocuklarımıza, bazen annemize, bazen babamıza...

Günümüzde iyi anne-baba tanımı çocuğunun her istediğini yapan anneyle özdeşleştirilmiştir. Ebeveyn dışarıda çok yoğun çalışır ki, ailesi daha yüksek standartlara sahip olsun. Çocuklarını özel okula gönderirler. Çocukların başka meziyetleri de olmalı inancıyla, yüzme, piyano, gitar, ata binme, satranç kursları arasında mekik dokurlar. Evde çocukların ihtiyaçlarını karşılamak için bakıcı alırlar. Çocukların bir dediğini iki etmezler! Çocuklar ne isterlerse alırlar.

Bunların da sahip oldukları hayat standardı olduğuna inanırlar. 

Bu standardı koruyabilmek için on beş saat dışarıda çalışan anne, çocuklarını göremez olur! Çocuklar anneyi buldukları zaman ne yaparlar?

Başlarlar eziyet etmeye... Anneyi görememenin cezasını anneye ödetmeye... Anne ne işindekilere, ne eşine, ne çocuklarına yaranabilir.

Peki, ya kendisi?

Kendisi zaten arada kalmaktan tükenmiş! Ama zıttını yapmak aklına bile gelmez! Çünkü sahtesine inanmak daha kolay gelir. Standardı korumak için de taviz verir. Patronuna, eşine, çocuklarına, çocuklarının bakıcısına, herkese...

İnandığımız gerçeğimizdir!

Benim anne olarak inandığım şey yanlış. Ama zannederim ki, o kadar yoğun çalışmaya devam etmezsem, çocuklarımın standardı düşecek. Çocuklarıma, eşime daha az şey verebileceğim! Halbuki, çocuklarımı yetiştirmek yerine onları saksıdaki çiçekler gibi sadece büyütüyorum.

Peki, gerçeği ne zaman farkedebiliyorum? Ne zaman zıttı bir inanç geliştirebilirsem o zaman fark ediyorum!

Nehir’in fark ettiği gibi..

***

Nehir anne ve babasının hayatını düşünürdü. Ailesiyle yaşarken anne ve babasının asosyal oldukların inanırdı. Eve gelen giden sayısı belliydi. Birkaç akraba, bir iki aile dostu...Az ve öz insan evlerine gelirdi. Şimdi farkedebiliyordu anne ve babasının sahip oldukları ilmin zenginliğini! Her yerde, her zaman oldukları gibi görünmüşlerdi. Karşılarındaki kim olursa olsun! Nehir çok etkilendi bu tespitinden... Bir de kendi hayatına baktı. Etrafında bir yığın insan kalabalığı. Onlar için bir dolu şey yapıyordu. Sürekli etrafındakiler tarafından bir yerlere çekildiğini hissediyordu. Demek ki bu kendi suçuydu! Kendi çevresindekileri memnun etmek için istediğinin, olduğunun hep dışında davranmıştı! Sonuçta yüreği hep huzursuz yaşamış, üstüne üstlük de hiç kimseye yaranamamıştı!

***

Birçoğumuzun hayatında hissettiği gibi... Bir şeyler yapıyoruz, ama çoğu zaman hissettiğimiz ile yaptığımız ya da istediğimiz ile bulunduğumuz yer birbirinden doğu ile batı kadar uzak!

Kendi seçimlerimizden sorumluyuz!

Neyi seçtiğimiz, neye inanıp ne yaptığımız bizim seçimimizdir. Bulunduğumuz yer, seçtiğimiz insanlar, neyi amaç edinip seçtiğimiz, insanlara ne sunduğumuz tümü bizimle ilgili... Seçimlerimiz inandıklarımız ile tutarlı olursa kendi içimizde çatışma yaşamayız. Hayata karşı tutarlı oluruz; hayatın tutarlılığı ile uyumlu oluruz.

Bunun da getirisi huzurdur..

***

Hayatta seçimlerimi ne kadar doğru yapıyorum?

Peki, doğru seçimler nelerdir, sonuçları nelerdir?

Hayata karşı nasıl tutarlı olurum?

***

Gerçekleri anlamak, doğru seçimler ve tutarlı davranışlar ile mutlu ve başarılı olabilmek için ;

Deneyimsel Tasarım Öğretisi 

seminer programları tavsiye edilir..

'Kim Kimdir'

'İlişki Ustalığı 

Başarı Psikolojisi