Emanet

Sıcak bir yaz günüydü.. Kara kara bulutlar Temmuz güneşini kapatmış, gökyüzünün masmavi rengini griye çevirmişti. Bardaktan boşalırcasına yağan yağmur yolları tamamen ıslatmıştı. Bazı çukur yerlerde minik göller oluşmaya başlamıştı. Yolda tek tük insanlar bu güneşli günde birden bastıran yağmura hazırlıksız yakalanmıştı. Kaldırımda koşturuyorlar, kimisi ceketini, kimisi elindeki poşeti şemsiye gibi kendine siper ediyordu. Caddede yağmurun etkisiyle trafik iyice artmış, sabırsız sürücüler uzun uzun kornalara basmaya başlamıştı. Korna sesleri yükseldi, yükseldi... Caddenin kenarındaki binanın on ikinci katında oturan Seda’ya da ulaştı...

Taze yağmur havası gelsin diye camı açmıştı Seda. Bilgisayar başında, uzaktan toplantısını yapıyordu. Ardı ardına gelen kornalar onu yerinden kaldırdı, camı kapattı. Toplantıya devam etmesi gerekiyordu. Sakin kafayla ve çocuk sesinden uzak konuşabilmek için arka odaya geçmişti. Altı yaşındaki ikizleri odalarında oynuyorlardı o sırada. Tuna karton koliden yaptığı otobüsün içine peluş oyuncakları doldurmuş, evin içinde gezintiye çıkmışlardı kardeşiyle beraber. Belli ki yine bir senaryo vardı… Konuşmalar ve çığlıklar yükselmeye başladı. Oyun keyifli ilerliyordu. Seda kapıyı da kapatmak zorunda kaldı. Eğer evde ikizleriniz varsa gürültü eksik olmazdı…

Altı sene önceydi. Karlı bir Ocak ayında dünyaya gelmişti ikizleri.. Daha dünyaya gelmelerinden önce, onun adına telaşlanıyordu insanlar. Nasıl bakacaksın onlara? Bir tanesine bile yetişmek çok zor. Seda belki cahilliğinden, etrafındaki insanlardan daha az telaşlıydı. Yaşayarak öğreneceğim herhalde diyordu…

İnsan alacağı kıyafet için deneyim transferi yapabilir veya yapacağı kek için. Ama genelde önemli konularda bunu yapmaz.. Halbuki çocuk yetiştirme konusunda ve ilişkiler konusunda deneyim transferi kişiyi dününe göre daha iyi kılar.

Kaldıramayacağımız yük bize verilmez diye düşünüyordu. Bebeklerin doğmasına az bir süre kala Seda’ya yardımcı olmak için annesi İzmir’den İstanbul’a gelmişti. İkizlere tek başına bakamazsın demişti. Bakıcıya da güvenemezsin.. Dönüş zamanını düşünmeden, evini yurdunu bırakıp bebekler ve Seda için gelmişti, büyük bir fedakârlık göstererek... Hep beraber aynı evde yaşamaya başlamışlardı. Birlik olma zamanıydı.

Birlik olan tek olandan üstün değil miydi zaten…

Bebekler biraz büyüyüp Seda’nın işe başlama zamanı geldiğinde bir bakıcı ile de anlaşmışlardı. Belki de Seda’ya sağlanan bu konfor sayesinde onları iki yaşına kadar emzirebilmişti… Bebekler iki yaşına geldiğinde Seda bir şeylerin çok da doğru olmadığını hissetmeye başlamıştı. Anneanne sevgisiyle büyüyorlardı çocukları, çok şanslılardı. Anneleri de yanlarındaydı. Evet, yanlarında duruyordu ama gerçekten yanlarında mıydı? Ödemesi gereken bedelleri ödüyor muydu? Bir sandalye gibiydi belki ama bacaklarından biri kısaydı. Seda işteyken tüm gün ikizlerle anneanneleri ve bakıcı ilgileniyor, yemeklerini anneanneleri yediriyordu. Eve geldiğinde ise anneanne bir yandan akşam yemeğini hazırlıyor, Seda da çocukların yanında durup onlarla ilgilenmeye çalışıyordu. Yardımcıları zaten evi temizlemiş, ortalığı toplamasına da gerek yoktu. Bebeklerin annesi miyim yoksa ablası mıyım diye düşünüyordu. Oysa o çocuklar birer emanetti..

Benim rolüm ne?

Anne olmanın hakkını veriyor muyum? 

Çok sevdiği mutfak işleri bile neredeyse tamamen Seda’dan çıkmıştı. Annesi kendi düzenini kurmuştu. Hem çocuklara hem kendilerine ne yemek yapılacağına annesi karar veriyordu. Seda’nın değil annesinin düzeni geçerliydi artık. Mutfağa girmek istemiyordu o dönemde, dolapları açtığında yabancıydı kendine. Bazen mutfağa girdiğinde de annesi mutlaka müdahale ediyordu… Bir işe yaramadığını, fayda vermediğini hissediyordu Seda.

Oysa ki evin mutfağı, evin en çok ona ait alanıydı. Evde tüten bir ocak varsa o mutfaktan çıkardı. Bu alanın orkestra şefi de Seda olmaydı. Bu alanda fayda vermediğini hissediyordu artık.

Fayda vermeyen her şey yok olmaya mahkûm değil mi?

Bir şeylerin değişmesi gerekiyordu… Annesinin sürekli desteği olmadan çocuklarına bakabilmek istiyordu. Bağımlı olmak istemiyordu…

Nedir bağımlı olmak? Vazgeçebilecek gücünün olmaması …

İkizler üç yaşına gelip kreşe başladıklarında değişimi başlatmaya karar verdi... Şu ana kadar üzerinde çok fazla emeği olan annesini kırmadan ikna edebilmek zor olacaktı. Fakat zor da olsa yavaş yavaş kabul etmişti... Bakıcı zaten ayrılmıştı. İhtiyaç duyduğunda yine çağırırdı annesini tabi ki…

Artık ikizler gündüz kreşe gidiyorlardı, akşam üzeri işten geldiğinde Seda onları kreşten alıyor, beraberce eve geliyorlardı. Seda bir yandan çocuklarla ilgilenirken, bir yandan yemeğini hazırlıyordu. Ne hazırlayabilirse… Hayatı eskisine göre çok daha zordu. Ama anne olmak fedakârlık değil miydi? Feda etmesi gerekiyordu bir şeyleri. Anneler konforlarını feda ederlerdi. Seda da aynısını yapmayı seçmişti. Ödenmesi gereken bedelleri ödemeye hazırdı.

Feda etmek…

Emanetler..

Bugün iyi ki dediği bir dönüm noktası olmuştu Seda için… Fakat üç sene önceki gücünü ve kararlılığını koruyabilmek mümkün müydü? İnsan her zaman güçlü olabilir miydi?

Eğer bir baskı yaşıyorsa, bu onu güçlendirmek değil miydi? Her şey yolundayken iyi bir anne olabilirsin. Baskı altındayken de iyi bir anne olabiliyor musun? Geçmem gereken sınav budur belki de dedi…

Pencereden başını uzatmış, uzaklara bakarken çok güzel bir şey fark etti…

Çocuklar! Koşun gelin, bakın orada ne var!

***

Hayattaki rollerimin farkında mıyım?

Bu rollerin hakkını verebiliyor muyum?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminer programları sevdiklerimizle kaliteli ilişkiler kurmamız, hayatta mutlu ve başarılı olmamız için ihtiyacımız olan bilgileri aktarır. 

*** 

Kim Kimdir 

İletişimde Ustalık

Başarı Psikolojisi 

***