Bahar Gelse Gönüllere

Ayaza kesen bir kış günüydü gri şehirde. Gri diyorum çünkü güneş küsmüştü sanki şehre.. İnsanlar da nasiplenmişçesine şehrin kasveti yüzlerinde..

Herkes birbirinden bir haber, komşu komşuyu tanımıyor apartmanda görünce.. Niye böyle diye düşünürken babaannemin sesi çınladı kulaklarımda..

'Ah yavrum, nerde o eski insanlık' derdi ve eklerdi rahmetli;

- Önceden sen bilmezsin yavrum tarla tapan işleri olurdu. Ana babalarınız yanımızda büyüdü hep.. İmece usulü yapardık işlerimizi. Biri diğerinin çocuğuna bakardı, öbürü diğerinin hasadını yapardı. Biri çay koyar çağırırdı, diğeri başka işe bakardı. Senin benim nedir bilmezdi insanlar. Herkes birbirinin işine koşardı. Köyde düğün varsa herkes kendi düğünü gibi yardıma koşardı. Cenaze olduğunda ev sahibi acısını yaşar, işlerini eş dost yapardı. Şimdi insanlar birbirinden bir haber diye de eklerdi. 

Kendi gençliğini anlatırken gözlerinin için güler bizim zamanımıza gelince yüzünü bir hüzün kaplardı. Anlamazdım önceleri babaannemin bu hallerini. Ama düşünüyorum şimdi insanlar birbirinin körü olmuş. Hep bir yerlere koşup hiç bir şeye yetişemiyorlar. Herkesin yüzü beş karış gözlerinin feri sönmüş. 

Sorsan imkânlar artmış, çocuklar tarlada değil, sıcacık evlerinde büyüyorlar. Ama anne babalar hep yorgun, mutsuz..

Önceden imece usulü varmış diyorum kendime. Kimin ne işi varsa herkes kendi işi gibi koşarmış. İhtiyaç gördükçe de ihtiyacı görülürmüş. 

Söylüyorsun iyi hoş da, sen ne yapıyorsun diye sordum şimdi kendime. Sen ne kadar yük alıyorsun ki alınsın yükün? 

İnsanın daha gören gözlerle bakması gerekli çevresine.. 'Ne yapabilirim' diye? 

Benden çıkıp karşıdakini düşünmeye başladığında inecek insanların omzundaki yükü.

Güneş açacak gönlünde, şehir gri kalsa bile..

Gönüllere öyle bahar gelse..