Teslim Olabilmek

Günün ilk ışığı süzülerek odaya girdiğinde göğsü daralarak uyandı. Aslında bu his, uzun süreden beri kalbinde vardı. 

Çözülmesi gereken ne çok konu vardı önünde.. Bitmek bilmeyen projeler, karmaşık ilişkiler… Bir yandan da hızla akıp giden zamanın içinde adeta kaybolduğunu hissediyordu. Oysa böyle olmamalıydı. Doğru yapmadığı veya yapamadığı şeyler yüzünden bu haldeydi belki de…

Acaba neydi Ebru’yu bu kadar daraltan ve düşündüren konular?

Hayatının büyük kısmı işle ev arasında mekik dokumakla geçiyordu. Işıltılı ve gösterişli plaza yaşamı, Ebru’yu da dişlinin çarkları arasına çoktan almıştı zaten. Ev işlerinin büyük kısmını annesi yapıyordu. Eve sürekli iş getiriyor ve hedeflediği unvanı elde edebilmek için maksimum çaba gösteriyordu. Onur ile tanışması ise üst düzey yöneticilerin katıldığı bir toplantıda gerçekleşmişti. Toplantı, çalıştığı kurum için önemli bir kilometre taşıydı. Yüksek tutarlı projelerin konuşulduğu ve şirketin gidişatını etkileyecek kritik kararların alındığı bu toplantıda Ebru da sunum yapmıştı. Hazırladığı sunum, şirketin faydasına yönelikti ve katılımcılar tarafından beğenilmişti. Sunum yaparken salondaki herkesi süzdü ve o sırada Onur’u fark etti. Onur; esmer, uzun boylu, şık giyinen, düzgün biriydi. Ebru sunumu tamamlayıp yerine geçti. Defterine kurşun kalemle “Kim bu tam karşımda oturan yakışıklı?” diye yazdı ve yanında oturan çalışma arkadaşı Sedef’e yazıyı gösterdi. Sedef “Toplantıya ara verilince konuşuruz” diye yazdı. 

Ara verildiğinde Sedef ile Ebru kimsenin pek de rağbet etmediği üst kattaki terasa geçtiler. Sedef: “Onur, yeni müdür oldu. Yöneticisi Serdar, bir başka bölüme terfi etti ve giderken de yerine Onur’un atanmasını istedi. Onur, zeki ve çalışkan biri. Fakat onunla iş dışında pek bir şey konuşamazsın. Tamamen iş odaklıdır ve konuşmayı da pek sevmez. Hayatında biri var mı, yok mu? Bunu kimse bilmez. Adeta kapalı kutu gibi. Yani senin anlayacağın işin biraz zor Ebru”

Toplantı bittikten birkaç hafta sonra Ebru, Onur ile mesajlar üzerinden işle ilgili konularda yazışmaya başladı. Ona çalıştığı bölümle ilgili sorular soruyor ve yaptığı işin kendi bölümüyle olan bağlantısını anlamaya çalışıyordu. Fakat ne zaman iş dışında bir konu açmaya çalışsa olmuyordu. Çünkü Onur’un sınırları vardı ve bu sınırlar iş dışında konuşmaya alan açmıyordu. Acaba sadece işiyle ilgilenmesi, kimsenin özel hayatıyla ilgilenmemesi, fazla konuşmaması ve kendinden bahsetmemesi Onur’u karizmasında etkili miydi? 

Yoğun işlerinin arasında artık Ebru’nun zihnini meşgul eden yeni bir gündem vardı: Onur…

Ancak bu ilgi tek taraflı ve platonik bir hale bürünmüştü sanki. Sürekli onu düşünüyor, ona kahve içmek veya molada görüşmek için mesajlar gönderiyordu. Onur’un dikkatini çeksin diye yeni ve gösterişli kıyafetler almıştı ama bunun pek bir etkisi olmadı. Tavırlarıyla ve davranışlarıyla da ilgisini belli etmişti. 

Beklediği terfi geldiği gün Onur’a “on bir il'e destek olma projesiyle ilgili fikirlerim var. Kahve molasında bunu konuşabilir miyiz?” dedi.

Onur: “ Uzun zamandır sana belli etmeye çalıştım ama sanırım nezaketimden dolayı da pek fark ettiremedim. Tanıştığımızdan beri mesajlaşmaları sürekli sen başlatıyorsun. Senden gelen tek taraflı paylaşımlardan rahatsız olmaya başlıyorum. Bundan böyle benimle iş dışında hiçbir şey paylaşmamanı rica ederim.” 

İlgi duyduğu kişiden aldığı olumsuz cevap terfinin sevincine gölge düşürmüştü…

Bilmiyordu ki insanlar neye göre, nasıl karar verirler? 
Kararlarını neler etkiler?

Bilmiyordu ki talep etmek, teklifte bulunmak iticidir.

Bilmiyordu ki bir şeyi ne kadar çok istersen, istediğin şey isteğinin derecesine göre o kadar senden uzaklaşır. 

Kurumsal dünyanın Ebru’ya kattığı değerler, hayatın değişmeyen ilkelerini unutturmuştu. Süreçler kendi istediği gibi olsun diye sürekli bir şeyleri kontrol etmeye çalışmak yerine oluşabilecek sonuçları kabul etmek daha doğru olmaz mıydı?

Ben kimim? 

Karşımdaki kişi kim? 

İhtiyacı ne ? 

İnsanın kendine bu soruları sorması ve karşısındakini iyi anlaması gerekir. 

Hayatın yasalarını bilmesi gerekir.

Fakat hiçbir şey için geç değil…

Çünkü insan hayatının hangi aşamasında olursa olsun bir şeyi en baştan öğrenebilir. 

Düştüğü yerden kalkabilir. 

Her şeye yeniden başlayabilir. 

Yeter ki içinde umut var olsun. 

 

Nefes aldığımız sürece, her gün yeni bir sabaha uyandığımız sürece daima umut var…