Gökkuşağı

Mine tam çamaşırları toplayıp içeriye girmişti ki bardaktan boşalırcasına sağanak yağmur yağmaya başladı. Kendi kendine gülümsedi. Simsiyah bulutları görünce havanın bir anda bozacağını yağmurun yağacağını anlamıştı. Hayatta da hep böyle değil miydi? Hayat bize önce başımıza gelecek olaylar hakkında işaretini veriyor, sonra da hayatımızda izini bırakıyordu.

Kahvesini yudumlarken son iki buçuk senedir neler yaşadıklarını düşündü. Eşi şeker hastasıydı. İnsülin kullanmasına rağmen tatlıya aşırı düşkünlüğü vardı. Mine ne kadar uğraştıysa da bu konuda eşine söz geçiremiyordu. Artık ana damarlar bozulmuş, bypass olmuş, sıra ince damarlara gelmişti. Beynine iki defa pıhtı attıktan sonra beyin kanaması geçirerek felç olmuştu.

Sabah altıda kalkıp işe giden hareketli bir hayatı olan Ahmet yatağa bağlı kalıp büyük bir depresyona girmişti. Hastalığını bir türlü kabullenemiyor, niçin onun başına böyle bir şey geldiğini sorguluyordu. Günden güne içine kapanıyor, bazen de kontrolünü kaybederek öfke krizlerine giriyor ve önüne gelen herkese bağırıyordu. Oysa hayat bizim kabullenip uyuma geçmemizi bekliyordu. Niye? Neden? Niçin? Diye şikayet problemleri çözmeye yetmiyor.

Ancak; 'Nasıl hareket etmeliyim ? Şimdi ne yapabilirim?' diye sormak, düşünmek çözüm yolunu açıyordu. Başına geleni kabullenmek ve artık bundan sonra nasıl bir yol haritası izleyeceğini düşünmek başarmanın ilk adımıydı. Üzüntü ve şimdiki haline uyumlanamamak Ahmet’in günden güne ümidini biraz daha kaybetmesine neden oluyordu.

İnsan hayata karşı niye direniyordu ki?

Hayat bize rağmen akıp gidiyordu.

Ağaçlar bile fırtınada sağa sola eğilerek rüzgâra uyum sağlıyor ve zarar görmeden ayakta kalabiliyorlardı. Bazen de direnen esnemeyen koca ağaçlar gövdelerinden kırılıyor veya kökünden sökülüp savruluyorlardı.

Doğadaki her şey bulunduğu yer ile uyum içinde olduğu için varlığını sürdürüyordu.

Bukalemun bile bulunduğu ortamın rengini ve desenini alarak kendisini tehlikeden koruyup hayatta kalırken, seçim hakkı verilen insanoğlu egosuna yenik düşerek, başına gelenleri kabul etmediği ve uyum göstermediği için hayatla barışık kalamıyordu.

Ahmet günden güne kötüleşmiş artık hastane günleri başlamıştı. Mine bir gün hastanenin kafeteryasına indi. Kendine sade bir kahve söyledi. Arka masadan gelen konuşma bir anda dikkat kesilmesine neden oldu. Orta yaşın üstünde olan iki bayan kendi aralarında konuşuyorlardı.

Daha yaşlıca olanı, hiç evlenmediğini uzun yıllar hep annesi ve babası ile beraber yaşadığını anlatıyordu. Daha önceleri evde yalnız kalmaktan çok korktuğunu ama anne ve babasını kaybettikten sonra mecburen yalnız yaşadığını artık alıştığını kapısını kilitleyip yattığını söylüyordu.

Mine 'Bu konuşma bana boşuna duyurulmadı. Ben de evde gece tek başıma kalmaktan korkarım. Burada bana verilen bir mesaj var. Tek başıma kalacağım günler yakın belki de..' diye düşündü. Gerçekten de bir kaç ay sonra eşini kaybetti. Kendi de hiç tek başına yaşamamıştı. Çok genç evlenmiş, üç tane çocuk büyütmüştü. Çocuklar evlenmiş, torunlar doğmuş, artık birbirlerine en çok ihtiyaç duydukları bir yaşa gelmişlerdi. En rahat edecekleri zamandı.

Mine kahvesinden kocaman bir yudum daha aldı. 'Peder ne der, kader ne der?' demişti bir tanıdığı. “Kul plan yaparken kader gülermiş”, dedi kendi kendine. Daha evvel gittiği bir seminerde bir hoca arkadaşı hayatın insanlara işaret verdiğini sonra iz bıraktığını bu işaretleri okumanın ve gerekli önlemleri almanın önemini anlatmıştı.

Mine iyi ki o seminerlere katılmışım diye düşündü. Geçirdiği bu zor süreçte, edindiği o değerli bilgiler ona ilaç gibi gelmiş, dimdik ayakta kalarak çocuklarına da kuvvet olmasını sağlamıştı.

Ne demişti arkadaşı; Sen bozulduğunda etrafın da bozulur. Sen toparlandığında etrafın da toparlanır.

Ne kadar doğru diye düşündü Mine. Bu süreçte kendini ve çocuklarını toplayıp birbirlerine destek dayanak olmuşlardı. Hayatta her şey insan içindi. Önemli olan doğru tepkileri verebilmekti.

Hayat bize ne işaret veriyorsa okuyabilmek ve hayata uyum sağlayabilmek ne kadar da değerliydi.

Bir anda güneş bulutların arasından parlak yüzünü gösterdi. Gökyüzünde iki tane birden gökkuşağı belirdi.

İşte, yaşam da böyleydi.

Üzüntüler sevinçler birbirini takip ediyordu.

Hep de edecekti.

***

Daha mutlu, daha başarılı ilişkiler için gerçeklerin farkında mıyız ? 

Yoksa tam aksi bizi mutsuz edecek, zarar verecek davranışlar içinde miyiz?

Bize fayda ve mutluluk verecek davranışları nasıl edinirim?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminer programları sevdiklerimizle kaliteli ilişkiler kurmamız, hayatta mutlu ve başarılı olmamız için ihtiyacımız olan bilgileri aktarır. 

***

DTÖ Seminer Programları : 

Kim Kimdir 

İletişimde Ustalık

Başarı Psikolojisi