Mucizeyi Beklerken..

Bahar geldi geçiyor, yaz geliyor..

Her yer canlandı.

Sen daha kalkmadın mı?

Bedende bir yorgunluk, bir sakinlik arayışı ve yine yapılması gerekenlerle dolu uzun bir liste. Halbuki şöyle bir temiz havayı içine çekip güne tebessüm ederek uyanmak vardı. Belki başka bahara diye nazlanarak kalktı Nazlı. Hep erteleyesi vardı. Bir gün iyi hissedecekti. Bir gün zamanı olacaktı. Yine o zamana erteledi içinden gelenleri…

O zamanın şu an olduğunu fark etmeyerek..

Yavaş isteksiz hareketlerle çantasına eşyalarını gelişi güzel doldurdu. Ne giyineceğini seçmek için dolabın kapağını açtı. Hiç biri içine sinmedi. Hiç sevdiğim bir şey yok diye hayıflandı. Bu kadar eşyanın bu dolaba nasıl doluştuğunu düşündü sonra..

Annesi; bu pamuklu, bunu mu alalım yoksa kırmızı eteğinin üstüne şu siyah kazağı mı alalım gibi şeyler sorar, Nazlı ise hep aynı cevabı verirdi: “Fark etmez”.

Böylece kendini yormayacak yanlış seçim yapmanın riskine katlanmayacaktı.

Farkında değildi ki seçmemek de bir seçimdi..

Şimdiyse koca dolapla baş başa ne giyeceğini bilemeden kalan kendiydi. “Uf, hayatım hiç istediğim gibi değil”, diye sinirlendi kendine. Mucizevi bir el dokunup neden içinden geçenleri önüne sermiyordu ki. Tıpkı masallardaki gibi.. Ne annem ne babam benim gerçekten ne istediğimi anlayamadılar! diye düşündü kendini ifade etmekten her zaman kaçındığını unutarak.. Oysa gerçek hayat öyle değildi. Hayatta insanın isteklerinin gerçekleşmesi için sorumluluk alması, çabalaması, yorulması, bazı bedeller ödemesi gerekiyordu. Aslında o da kendince bir şeyler yapıyordu. Doğum gününde mum üflerken içinden dilekler tutuyor, umutla bekliyordu. Ama o beklediği mucizevi el bir türlü gelip hayatını değiştirmiyordu.

Halbuki, insanın aldığı sonuçlar kendi çabasına bağlıdır..

Derken annesi seslendi. Hadi kızım geç kalacaksın. O da apar topar ilk bulduğu kotla tişörtünü üzerine geçirip aşağı indi. Kahvaltı sofrası hazırdı her zamanki gibi. Yine Nazlı’ya göre bir şey yoktu sofrada.

Yine mi yumurta diye kinayeli kinayeli sordu annesine..

“Kızım dün haşlanmış niye yok dedin bugün hem haşlanmış yumurta yaptım hem de pankek.. Yine yemeden gidersen karışmam bak.”

On yedi yaşındaydı. Hiç hayatında yumurta haşlamamış ya da pankek yapmamıştı. Annesinin bu sofra için ne kadar emek verdiği hiç umurunda değildi.

“Kaç yaşıma geldim hala baskı görüyorum”, diyerek çıktı evden.

Oysa hayatının sorumluluğunu her alamadığında doğal olarak yetkiyi başkalarına devretmiş oluyordu insan..

Kahvaltını hazırlayamadığında başkasının hazırladığını yiyebiliyor ancak.

“Yine aç kaldık iyi mi? Keşke atar yapmadan bir reçelli ekmek atsaydım ağzıma”, diye hayıflandı. Sonra yine kendine sinir oldu. Hem hayatım istediğim gibi gitmiyor, hem açım, canım bir şey yapmak istemiyor ve dershaneye gitmek zorundayım. Bu sırada çöp tenekesinin yanında bir kedi dikkatini çekti. Ne kadar da vakarla oturuyordu. Sanki istediği her şey oluyormuş gibi başı dimdik duruyordu. “ İsteklerini karşılayan bir anne babası olmadığı halde nasıl iyi olabilir?”, diye düşündü. Sonra biraz izlemeye koyuldu. Canı istediğine miyavlıyor, istemediğine hırlıyordu. Kiminin ayağına sürtünüp kendini sevdiriyor, ne isterse onu yapıyordu. Birden bir ışık yandı Nazlı’nın kafasında. Ne isterse kendi yapıyordu, kimseden onu sevmesini beklemiyordu. Eşini o seçip ona kendi sırnaşıyordu. İlişkiyi başlatan ve seçen taraftı. İstemediğine de kolaylıkla tepki verip hırlayabiliyordu. Bu kedi bile ilişkilerini benden iyi yönetiyor diye düşündü.

İnsanın doğadan öğreneceği ne çok şeyi vardı..

Nazlı bu sabah hiç fark etmediği bir şeyi öğrenmişti. İlişkide sorumluluk alan taraf olabilmeyi. Kendini ifade etmenin doğal ve gerekli olduğunu.

Hayat her gün insana bir şeyler öğretiyordu.

Yeter ki algılayan tarafta olmayı seçsin.

Yeter ki merak etsin.

Öğrenmeye açık olsun.

Hayatımızda karşımıza çıkan hiçbir şey tesadüf değil. Bir kedi bile.. Hayat öğrenmeyi istemek ve direnmek arasında yaptığımız seçimlerle ya dününden daha iyiye gidiyor ya da daha da istemediğimiz yönde karmaşıklaşıyor. Halbuki problemin çözümü öyle basitti ki..

 

***

Her yaşanılan deneyim değildir.

Öğrenmeye açık olan dününden daha mutlu ve başarılı olmak isteyen herkes henüz fark etmediklerini fark etmek için

'Deneyimsel Tasarım Öğretisi'

seminerlerinin en az birine mutlaka katılmalı...

***

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminer programları sevdiklerimizle kaliteli ilişkiler kurmamız, hayatta mutlu ve başarılı olmamız için ihtiyacımız olan bilgileri aktarır. 

 ***

 DTÖ Seminer Programları : 

 Kim Kimdir 

 İletişimde Ustalık

 Başarı Psikolojisi

 ***