İnsan Olmak...

Çocuk heyecanla odaya girdi ve Anne!Annee!! Uyan! Diye yatağında uyumakta olan kadını sarsmaya başladı. ‘Anne dışarıya bakman lazım, hadi kalk lütfennn.’

Genç kadın ne olduğunu anlayamadığı sarsıntıyla yataktan fırlamış ve çocuğu da kaptığı gibi yatağın yanına çöküp evladının üzerine kapanmıştı. ‘Korkma oğlum korkma şimdi geçecek.’ ALLAH’ım yardım et ne olursun!’

Anne oğul bir süre öylece kaldılar. Çocuk ‘anne deprem olmuyor ki, sen niye korktun’? Diyerek annesini sakinleştirmeye çalıştı. Kadın çocuğun üzerinden doğrulup etrafına bakındı. Her şey yerli yerindeydi. 

Peki, o zaman o sarsıntı neydi? ‘Ne oldu oğlum niye bağırdın öyle’? Çocuk ‘anneciğim gel dışarıya bak’ diye kadını elinden tutarak pencerenin önüne götürdü.

Aysel kırk beş yaşlarında bir çocuk annesi ilkokul öğretmeniydi. Öğretmenliği ve anneliği süresince çocuklara karşı hep bir hassasiyeti olmuş ve onları hayatın gerçekliğine göre yetiştirmeye çalışmıştı. Güçlü ve dirayetli bir kadındı. Fakat şu son yaşananlar herkes gibi onu da çok etkilemişti. 

Nasıl etkilenmesin ki! Binlerce can bir gecede gitmişti. Binlerce evin ışıkları sönmüş, hayatları değişmişti.

Şimdi yeni bir faciayı kaldıracak gücü yoktu .Bu yüzden dışarıya bakmaya korkuyordu. Zaten bir haftadır depremzedelere kolileri dağıtmaktan tatlı bir yorgunluğu vardı. Ama en çok da gönlü yorgundu. Yitip giden canlara, öksüz yetim kalan çocuklara, kolu bacağı kesilenlere .. Hangi birine üzülürdü ki insan. Hele ki hala ne dirisi, ne ölüsü bulunamayanlar.. O da herkes gibi çok üzgündü. 

Ama hüznün yanında şükredecek o kadar çok şey de vardı ki.. 

Ve hala da oluyordu.

’Çok şükür ,binlerce şükür‘ diye dudaklarından kelimeler, gözlerinden yaşlar dökülüverdi Aysel ‘in..

‘Anne, anne baksana’ diye eteğini çekiştiren oğlunun sesiyle kendine geldi. Dışarıdaki manzarayı gördüğünde yüzünü kocaman bir tebessüm kapladı. İçine umut doldu.

Bahar..bahar ..gelmişti. Erik ağaçları bembeyaz, badem ağaçları  pembenin en koyu haliyle etrafı renk cümbüşüne çevirmişti.

Çok şükür dedi yine.. Aysel bu aralar ne kadar çok şükredeceği şey olduğunu fark etmişti. 

Hala sevdiklerinin, evladının, kendisinin hayatta olabildiği, ihtiyacı olanlara yardım edebildiği için mutluydu.

İnsanlar yaşadıkları bu acının sonrasında nasıl da hemen kenetlenmişlerdi. Herkes kendince bir şeyler yapmaya çalışıyordu. Sanki ‘Hayırda pay sahibi olmak’  yarışı vardı. 

Bu duygu insana umut veriyor yaşama bağlıyordu.

‘İnsan olmak ne kadar da zor ‘diye düşündü.  İyilik ve kötülük denilen kavram böyle zamanlarda daha da belirginleşiyordu. İnsan kendisini de, başkalarını da daha iyi tanıyabiliyordu.

Çünkü baskıda insanlar ayrışır. Kimin ne olduğu açığa çıkar. Baskı yokken herkes birbirine iyi, hoş davranır. Ancak yolumuza bir engel çıktığında baskıda hissederiz ve zayıflıklarımız orada açığa çıkar.. 

Oysa baskıya rağmen ne kadar doğru davranışlardayız? Acımıza rağmen hala şükredecek çok şey olduğunun farkında mıyız?

Zor duruma düştüğünde, parasız, işsiz, evsiz kaldığında sevdiklerin hala yanında mı? 

Evladın, ailen, eşin hala daha sana destek mi? 

İmkânların ancak senin ihtiyacını karşılarken, senden yardım isteyene el uzatabiliyor musun? 

Bir tebessümün bile ne kadar işe yaradığını biliyor musun? 

Ya arayıp hatır sormanın?

Baskıda insanların asıl yüzü açığa çıkar. Gizlide hiçbir şey kalmaz. Gerçek tüm sahteliklerin üzerini örter..

Tüm bunları söyleyen hoca arkadaşı nasıl da haklı çıkmıştı. Kolileri dağıtırken gördükleri karşısında hayrete düştüğü ne çok şeyle karşılaşmıştı. Hiç ihtiyacı olmadığı halde yardım malzemelerine saldıran, yağmalayan, depo edip saklayıp sonra bunu parayla satanlar.. Diğer tarafta ise sessizce ve mahcup bir şekilde yardımı alanlar… İyi ve kötü açığa çıkmıştı. Her zamanda çıkacaktı.

Aysel  oğlunun sesiyle düşüncelerinden sıyrıldı. ‘Anne hadi dışarı çıkalım’ Bu çok iyi bir fikirdi. Baharın gelişini müjdeleyen ağaçların rengârenk görüntüsü içinde, kuş cıvıltıları ve mis gibi çiçek kokularını içine çekmek iyi gelecekti.

Hayatta her şeyin bir başı ve sonu vardır. Hiç bir şey sonsuza kadar sürmez. Her şey gelir ve geçer. İnsanın o süreçte hangi tepkileri verdiği önemlidir.  Çünkü bu tepkiler bir sonraki öykünün başlangıcını dizayn eder.

İyi düşünmek, iyi hissetmek tek başına yeterli değildir. Bunu davranışa dökebilmek insanın kalitesini artırır. Düşündüğünü eyleme dökmek olunca bir disiplin sağlanalabilir.

İnsanoğlunun temelde iyiliği çoğaltmak, kötülüğü azaltmakla ilgili bir amacı olduğunda, yaşadığımız dünya daha yaşanılır olur.

İnsan olmak bunu gerektirir..

***

İyiliği çoğaltmak nasıl olur?

Yaşam sevinci nasıl oluşur?

Bu hayatın gerçekleri nelerdir?

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminer programları sevdiklerimizle kaliteli ilişkiler kurmamız, hayatta mutlu ve başarılı olmamız için ihtiyacımız olan bilgileri aktarır. 

***

DTÖ Seminer Programları : 

Kim Kimdir 

İletişimde Ustalık

Başarı Psikolojisi

***