Hayatın Çarpıcı Açıklamaları

Her sabah uyanabiliyorsun, yürüyerek yataktan çıkabiliyorsun, kahvaltıda kendi tercihlerini yiyebiliyorsun..

İstediğin kıyafetini seçebiliyorsun, hatta istersen sıcacık eşofmanınla oturabiliyorsun.

Sıklıkla çevrende insan görebiliyorsun, gün ışığı, nefes, su.... Ağaçlar... Yeni bir günün kokusu, o alışık olduğun koku ve ortam..

Bunlar sıklıkla yapılan yani normalleştirdiğimiz nimetler.. Ama ne çok değerli olan nimetlermiş ki insan kendi hayatında bir gün bunların yokluğunu yaşadığında çok çarpıcı oluyor. Varlığını unutup yokmuş gibi davrandığımız her nimet ve ikram yok oluşuyla bizlere çarpıcı bir not bırakıyor adeta..

Sıklıkla yapabildiğimiz, kullanabildiğimiz, yaşayabildiğimiz şeylerin,eşyaların, kişilerin bile değeri öyle azalır ki, en kör olduğumuz yerdir burası...

Oysa elimizde olana hürmet etmek, her birinin tek tek farkında olmak gerek.. Ne yazık ki sıradanlaştırdığına hürmet etmeyi pek farkedemiyor insan..

O yüzden nelerin ona ikram olduğunu bilmeli ve hürmet etmeli insan..

Biz sadece nefes alıp vermiyoruz, bir de tercihlerimize göre nefes alıp verebiliyoruz..Bazen çok hızlı, bazen hunharca, bazen çok sakince... Bazen doğru nefes bazen yanlış nefes almayı seçebiliyoruz. Uyurken o nefesi en sakin haline çekemeseydi anatomi? Ne olurdu? Koşarcasına kalbimiz atmaya devam etseydi, koşarcasına nefes alıp verseydik her zaman, nasıl uykuya geçerdik? Ya da sinirlendiğimizdeki üzüldüğümüzdeki, korktuğumuzdaki nefesi anatominin kendisinin ayarlayabilmesi... Nefesi yorgunluğuna göre, enerjine göre ayarlayabilmesi... Nefes alış şeklimiz hakkında dahi ne kadar az düşündüğümüz ama ne çok şeyi ayarlayıp halleden, ne önemli bir etken. Rahatça nefes alabilmeyi, bu nimeti enkaz altında tozun içinde, bir toprağın altında veya yangın dumanın içinde kalınca ya da suda boğulma tehlikesi atlatınca anlayabiliyoruz.

Günlük hayatta birim zamana düşen mesaj sayısı, kelime sayısı çok olunca bazen biz ne dediğimizi bilemiyoruz... Kelime harcama kotamız olmayınca gereksiz konularda çok tüketebiliyoruz, ses tonumuzu ayarlamak bedava olunca yüksek tona istediğimiz gibi çıkıp inebilince, bundan sorumlu olduğumuzu unutuyoruz. Oysa sesimiz kesilince konuşmanın, duyulabilmenin, birileri tarafında dinlenebilmenin, ne kadar kıymetli ne kadar sıra dışı olduğunu anlıyoruz. 

Çok olunca, esirgeyemiyoruz. İnsanoğlu bitki gibi, hayvan gibi değil.. Onların gerektiğinden fazlasıyla istekleri olmuyor. Güneşlenmek, daha iyi fotosentez yapabilmek için Çekmeköy'den toplanıp da Maldiv sahillerine gitmiyorlar. Ya da aç bir aslan sürüdeki en zayıf hastalıklı olan ceylanı avlamaktansa en güzel, en alımlı, en ceylan gözlüsünün peşinden koşmuyor.

Biz insanlar şemsiyemizin altında uzanmış güneşlenirken, güneşe şükredemiyoruz. Ama üzerimize yıkılmış bina kolonlarının altında, bir ışık huzmesi ile karşı karşıya iken, ışığın hayatımızdaki yerini , kıymetini anlıyoruz.

Hiç barışamadığımız sobalı evimizdeyken kıyafetlerimizin is kokmasına şükredemiyoruz. Ancak bir ben bir de soğukla kalınca, soğuk adeta beni sarmalayınca ve soğuktan başka bir şey hissedemeyince, hafızamızda parçalanmış soba yanındaki anılarımız içimizi ısıtır da şükredebiliriz. Sıcak apartman dairesinde duşların altında iken yeni aldığımız duş jelinin kokusuna bozuluruz, su öyle akıp giderken... Ama olmayınca bir bardak suyun ne de kıymetli olduğunu anlarız.

Azken yetinemediğimiz ile zengin iken nasıl yetinebiliriz ki? Yoklukta iken zaten yok iken, azaltmaya gösteremediğimiz cesareti, varlıkta iken nasıl gösterebiliriz?

Az olanın kıymetini bildiğinde insan, bollukta şükredebilir seviyeye geliyor.

Çünkü o azı bilmişti, azın ne olduğunu bilmişti, azken yetinebilmişti, doyabilmişti, az iken aslında az olmadığını anlamıştı. Azın yeterliliğine, bazen de çoğun da yetersizliğine şahit olmuştu. 

Çünkü hiç bir zaman yeterlilik miktar ile ilgili olmadı.

Büyüklendiğimiz her bir yer, bize nasıl da küçük ve aciz olduğumuzun ispatı değil mi?

Sahip olduğumuzu sandığımız her bir nefes, ışık, güneş, güven, beraberlik, konfor bir dönemliğine hayatımızdan çekildiğinde; nasıl da küçük ve aciz olduğumuzu anlıyoruz. Ve bu bir süreliğine bizden alınanlar her birine duyacağımız minnetin, varlığına şükrün ne kıymetli olduğunun ispatlarından biri değil mi?