Bebeğin Kırkı Çıktı mı?

Bir bebeğin doğumdan sonra kırkının çıkıp çıkmadığı sorulur. Ne önemi var peki bu kadar?

Nedir kırkının çıkması?

Tüm hepsi sonrasında eğlenceler yapabilmek için mi?

Biz gerçekliğini kaybetmiş olsak da önemlidir kırkın çıkması.. Lohusalık kırk gün sürer, bebeğin kırk günü önemlidir. Anne ile bebek birbirine alışır. Anne bebeğine, bebek dünyaya alışır. Çok sancılı bir dönem gibi gözükse de çok kıymetlidir. 

Her sürecin en başı zordur sonrası keyifli...

Anne ve bebek için en zor dönemdir ilk kırk gün. Nasıl geçtiği bu yüzden önemlidir. Anne için bebeği emzirmesi, ona bakması, onu anlaması zor olur bu dönemde. Anne ne kadar zorluklara dayanabilirse o kadar kolaylaşır süreci.

Çünkü her zorlukla beraber bir kolaylık vardır.

Annenin bebeğini emzirmesi gerekir ama emzirmek kolay olmayabilir. Anne için acılıdır ama bebek için ihtiyacı olan şey annenin sütüdür. Anne emzirmek istemeyebilir, o anki acısı sanki hiç geçmeyecek zannedebilir. Oysaki hepsi ilk başlamanın zorluğundandır. Anne buna dayanabildiğinde hem kendi ihtiyacını hem de bebeğinin ihtiyacını giderir. Sonrasında emzirmek çok kolay ve keyifli bir hal alır.

Kırk günü toplum içine karışmadan, ziyaretçileri bu dönemden sonra kabul etmek de zordur ama çok kıymetlidir. Bu bir olgunlaşma sürecidir. Bu olgunlaşma olduktan sonra hayata devam etme daha kolay olur. Çünkü güçlenmiştir artık. Neyi neden yaptığını bilerek geçirdiği bu kırk günde dışarıdan gelebilecek sorular onu etkilemez.

“Emziriyor musun?”,

“Sütün yetmiyor galiba, bu bebek biraz zayıf mama başlamalısın.”,

“Uyutuyor mu seni?”,

“Emzik neden kullanmıyorsun, bak seni emzik gibi kullanacak yoksa yapma böyle.”,

“Emzik ver rahat et uğraşılmaz böyle.”,

“Gazı var bu bebeğin ver ben çıkartayım sen çıkaramıyorsun herhalde.”,

Gibi bir sürü söylem ile karşılaşır anne.. Eğer sürecin gerçeğine hâkim değilse ve kırk gününü güzel bir şekilde atlatmadıysa anne bunlardan etkilenir. Gerçeğe hâkimse yaşadıklarının anlık zorluklar olduğunu ve geçeceğini daha sonra daha çok rahat edeceğini bilir. İnsan yaşadıkları sanki hiç bitmeyecekmiş gibi zannettiğinde yanılır. Kolay olanı tercih etmek ister, zihni anlık çözümler arar ve çevrede bunlarla dizayn olur.

“Mama ver al bak ben sana getirdim.

Emzik tuttur bebeğine de sen de biraz dinlen.”

Tam da burada yanılır insan. 

Anlık olarak tercih ettiği her şey gelecekte önüne bir problem olarak çıkar.

Artık bebeğine bakmak daha maliyetli bir hal alır ve başta konuşanların hiçbiri artık yanında değildir. Maliyetsiz süt yerini artık maliyetli bir mamaya bırakmıştır.

Hamilelik, doğum ve sonrası hepsi bir bütün aslında..

Peki, ya sen buralarda neler yaptın?

Gerçek olanı mı?

Yoksa toplumdaki normalleri mi?

Bu çocuk neden böylenin cevabı buralarda gizli...İnsanın çocuğunun olması mıdır zor olan?

Yoksa o çocuk ile ilgili yapması gerekenleri yapmamasından kaynaklı yaşadığı problemler mi?

Oysa en başında her şey o kadar basitti ki, insan nereden bilebilirdi ertelediği zaman problemlerin büyüdüğünü...