Hayatın İçindeki Eğitim

Ağlama sesiyle sabahın sessizliğini bozarak dünyaya gelen Neşe, annesinin ilk kızıydı.

Neşe dünyaya geldiğinde, annesinin kendisine ayıracağı zamanların gün geçtikçe azalacağından habersizdi tabii ki.. Annesi onu en iyi şekilde yetiştirmek istiyordu.

Neşe’nin eğitim hayatı, Neşe daha bezden çıkmadan annesinden ayrılma duygusuyla ağlayarak gittiği kreşle başlamıştı.

Peki eğitim hayatı diye bir şey var mıydı gerçekten?

‘’Eğitim’’ hayatın içinde değil miydi zaten?

Neydi iki yaşından itibaren tam da anneye ihtiyaç duyacağı zaman kreşlere, ardından ana okuluna, hafta sonları baleye, baleden çıktıktan hemen sonra da vakit kaybetmeden yüzmeye göndermemizin sebebi?

Anne - babasının, dedesinin, babaannesinin kültürünü, şefkatini, sevgisini almadan.. Ardı arkası kesilmeyen kurslara göndermemizin sebebi neydi?

Bunlar benim çocuğumun gerçekten ihtiyacı mıydı, yoksa benim isteklerim miydi?

Neydi?

Hepsini eğitim gibi düşünüyoruz ve eğitim denildiğinde asla çocuğumuz geri kalsın istemiyoruz. Bununla birlikte eğitim ne demek bunun üzerinde bile düşünmeye fırsat bulamayacak kadar yoğunuz. Canımız ciğerimiz olan evladımız iyi yetişsin istiyoruz ama o, çok şeyi başkalarından öğrenerek büyüyor.

Büyümekle yetişmek aynı şey gibi geliyorsa da aslında ikisi de bambaşka şeyler. Çünkü hiçbir eğitim almayan çocuk da büyüyor. Oysa yetiştirmek öyle değil.. Bizim, çocuğumuzu yetiştirme sorumluluğumuz var. Yetiştirmek, rol model olmakla oluyor. Çocuğumuzun, bizim hayatı yaşayış şeklimize şahit olması gerekiyor ki gözlemleyebilsin, modelleyebilsin.

Hayatın içinde mutluluğumuza ve başarımıza katkısı olan davranışlarımızı, alışkanlıklarımızı aktarma fırsatı ne zaman bulacağız?

İnsani değerleri, bizim insani değerlere olan hassasiyetimizi gözlemleyerek öğrenecek. Biz, bir çoğu faydası olmayan etkinliklerle değerler öğrenmesini umuyoruz. Olaylara, durumlara gerçeğe uyumlu tepkiler versin istiyoruz. Doğru tepkiyi, doğru düzgün tanımadığımız yerlerde öğrenmesini umuyoruz. Yeme alışkanlığını dahi öğretmeni düzenlesin diye bakıyoruz.

Tabii ki okullara ihtiyaç var. Yalnız, okullara kurslara aşırı anlam ve sorumluluk yüklediğimizde iş başka yerlere gidiyor. Çocuğumuzun sponsoru olmaya başlıyoruz. Kolay da gelmeye başlıyor bir süre sonra.. Diyoruz ki “Öğretmeni uğraşsın. '' Okulda öğrensin'' ..

Oysa çocuk uğraşılası değil, yetiştirilesi bir değer.. Bu tempoda çocuğumuzu doyasıya sevemiyoruz bile.. Yorgun geldiği kurslar, boyundan büyük ödevler, anaokulundan başlayan projeler derken çocuğumuz bizden yoğun.. Çocukluğunu yaşayamayacak kadar yoğun…

Tekrar düşünmeye değmez mi?

Gerçekten ihtiyaç olan ne?

Gerçekten çocuğumuzun ebeveyni olmak mı sponsoru olmak mı toplamda iyi gelecek hepimize?

Küçük yetişkinler değil, mutlu çocuklar için yeniden düşünmeye değmez mi?

Zor mu geliyor? O zorluğa değmez mi? Zaten daha mı kolay çözüyoruz ki, yorgunluğumuza bakarak…

Çocuklarımız geleceğimiz… Gelecek, bugünden dizayn oluyor. O dizayn, gerçeğe ne kadar uyumlu ise sonuçta çocuğumuzun da bir o kadar mutlu ve başarılı olma olasılığı artıyor. 

O halde yeniden düşünmeye değer. 

Hem de çok değer…

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu