Aradığın Neyse, O Sende...

Analar tahtını yapıyordu da bahtını yapamıyordu.

Feyza da kendini bildi bileli şansızlar kervanından olmuştu.

Başka çocuklar anne babalarının biriciğiydi. Feyza’ysa kardeş kalabalığının içerisinde sıradan bir çocuktu ama o özel olmak, bir başka sevilmek istiyordu.

Esasında, bu isteği onu hırçınlaştırdığından, yatıştırmak için en fazla ilgiyi alan çocuk da o oluyordu ama o kendi payına düşenle değil, diğerlerine verilenlerle ilgileniyordu.

‘’Annem diğerlerinin tabağına daha fazla patates koymuş! Keşke hiç olmasalardı da hepsi bana kalsaydı.’’

Çaktırmadan ketçabın acılısından sıkıyordu ki ağızları yanarsa belki yiyemez kardeşleri, hepsi onun olur.

Feyza, onun olan hiçbir şeyi paylaşmak istemiyorken hayat ona böyle bir imkan tanımamış, etrafını rakiplerle donatmıştı.

Çocukluğu böyleyken yetişkinliği de farksız değildi.
Basbayağı şansızdı işte (!)

Yağmurda taksiye binmek istese, dolu olanlar onun önünden geçerdi. Bir kendini bilmez yere sakızını atsa, başkasına değil ona denk gelirdi.

Gittiği yerde, memurun ağırkanlısı onu bulurdu. İnternette acil işi olsa, sistemler yoğunluktan çökerdi.

İşlerini son dakikaya bırakması, yoğun zamanları tercih etmesiyle alakalı olabilir miydi yaşadıkları?


Yok, yok; bu iş tamamen şans, talih işiydi (!) Onun yıldızı alçaktı bir kere. Nedeni bilinmiyordu ama o bir kader kurbanıydı.


Kader neden onu seçmişti? Nesini beğenmemişti de garezi vardı Feyza’ya?


Kendi içinde gayet de iyi bir insandı; kalbi de temizdi. Dolayısıyla büyük haksızlığa uğruyordu.


O iyi şeyleri, kolaylıkları hak ettiği halde, hayat yeterince adil davranmıyordu.

 

Bütün bu yaşadığı acılara rağmen ümit doluydu. İleride zalim kader de yaptığı hatayı anlayacak; yıllardır ona tanımadığı talihi bolca sunacaktı.


‘’ Kıymetim bilinmedi, şansım yaver gitmedi ama yüzüm evliliğimden gülecek. Öyle aşık olacağız ki ikimize ait bir dünya kuracağız; herkes de bize imrenecek. Çünkü iyi şeyleri hak ediyorum! ’’


Tabi, evlilik aşamasında da bazı talihsizlikleri süregelmedi değil.
Kırk yılın başı birini beğenecek olsa, o da başı bağlı çıkıyordu.

‘’Güzel güzel adamların yanındaki şu kızlara da bakın hele! İnsanda çirkin şansı olacak ! Bizde o şans ne gezeerr...’’

Bazen de istediği standartları tutturamıyordu. Dengi bir türlü onu bulmuyordu.

‘’ Seçil’in kargosu komşusuyla karışmış da komşusunun kuzeni olan o doktor çocukla öyle tanışıp evlenmişler! Vallahi pes! Ben kargodan başımı alamıyorum; bir şey olduğu yok! Kısmetim bağlı benim! İnanmıyorsunuz ya bana; alın, görün işte!’’

Bu uzun bekleme sürecinde yaşanan her hezimet, Feyza’yı yıpratmış, ümidini zedeleyerek onu ‘’evde kalma’’ paniğine sokmuştu.

Böyle bir zamanda, karşısına Levent çıkmıştı.

Levent’in ailesi yurtdışında yaşıyordu. Dolayısıyla, müstakbel kocası yalnızca ona kalacak, hayalini kurduğu gibi bir evin biricik prensesi olmayı doyasıya yaşayabilecekti.

Böylece,’’bu fırsat kaçmaz’’ fikriyle aldığı evlilik teklifine hızla ‘’Evet!’’ dedi.

Yıllar yılları kovaladı. Feyza, on beş yıllık evli, mutsuz bir kadın oldu. Mutsuzluğunun sebebini ise eşine bağlıyordu. Kendince üzerine düşeni fazlasıyla yapmakta; bütün kusursa ilgisiz kocasındaydı. 

Aklında sürekli şu soru vardı:

‘’Neden her şeyi yapıyor olmama rağmen mutsuzum?’’
‘’Neden hiç bir şey benim istediğim gibi olmuyor?’’

Eşini seviyordu ama eşinin sevgisinden emin değildi ve bu onu huzursuz ediyordu.

Levent, mecbur kalmadıkça konuşmayan bir adamdı. Ne yapıp ettiyse, onun bu huyunu değiştirememişti.

Meğer o ilk tanıştıkları zamanki sessizliği, gizemli halleri çekindiğinden değilmiş; yapısı öyleymiş.

Feyza’ysa sevgisini ifade edebilen biriydi: “ Seni seviyorum aşkım” ı defalarca söylemişti eşine; dolayısıyla aynısını karşısındakinden bekliyordu.

Oysa hayatın insana istediğini, istediği şekilde verme mecburiyeti yoktur.

Bu gibi sebeplerden Feyza, sevilmediğini düşünüyordu ve peşini bırakmayan kötü talihinden yakınıyordu:

‘’ Şansa bak. Payıma işkolik adam düştü. İşinin çeyreği kadar benimle ilgilenmiyor ki...’’

Hak ettiği ilgiyi ondan çalan başka insanlar değil; yeni rakibi bir ‘’iş’’.

Kocasının neden aklı fikri işteydi? Neden onun için deli olmuyordu? Sürprizler, tatlı sözler, tutkulu bir aşk neden olamadı aralarında?

Bu problem Feyza’nın tüm hayatını etkiliyordu; fakat derdini eşine ne kadar anlatırsa anlatsın asla karşısındakinde bir değişiklik oluşturamıyordu.

‘’Benimle ilgilen!!’’ temalı konuşmalar yaptıkça, karşısındaki adeta duvara dönüşüyordu.

‘’Mermerden bir heykelle evlenmiş olsam, daha farklı hissetmezdim. En azından heykelin yıkanıp ütülenecek çamaşırları, akşama hazırlanacak sofra derdi yok!’’

Yıllarca çözümü, kendisi dışında her yerde aramıştı. Falcılar, psikologlar, aile danışmanları...

Tam da bu düşüncelerle boğuştuğu bir dönemde, Serra’yla bir arkadaş ziyaretinde karşılaştılar.

Serra o kadar değişmişti ki, Feyza, merakla bunu nasıl başardığını sordu; o da katıldığı seminerden bahsetti.

Duydukları Feyza’yı sarsmıştı:

‘’Bulduğun çözümlere rağmen problemin gitgide büyümeye devam ediyorsa, çözümün gerçek değil sahtedir.’’

Problemler insana yaşasın diye değil, çözsün ve marifet kazansın diye gelir. İnsan yaşadığı problemlere doğru tepkiler vermediğinde bunalır; oflanır puflanır. Bu demektir ki benzer bir problemi tekrar yaşayacak; hatta daha sonra tekrar yaşayacak. Ta ki doğru tepkiyi verip öğrenmesi gereken şeyi öğrenene dek... En önemlisi de çözümün sadece kendisinde olduğunu fark edene kadar...

‘’Gerçek çözüm insanın bizzat kendisinde; sahte olansa, kendisinin dışında olan her şeyde...

Her ne sorun yaşıyorsan, anahtarı sende...’’

İnsan mutlu olmak ister, başarılı olmak ister.

Ancak bunun için ihtiyacı olan gerçekleri ve çözümleri çoğu zaman bilmez..

Üstelik ihtiyacımız olan çözümler bizde olduğu halde...

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi seminer programları hayatta mutlu ve başarılı olmamız için ihtiyacımız olan bilgileri aktarır. Kendi içimizde olan çözümleri fark etmemizi sağlar..

*** 

Kim Kimdir 

İletişimde Ustalık

Başarı Psikolojisi

***