Kendi Kanatlarıyla Uçmak

Selin, çocukluğundan beri gelin olmanın hayalini kurarak büyümüştü. Bulduğu her beyaz örtüyü başına takar, kendine duvak yapar, aynanın karşısında hayaller kurardı. Yıllar geçti. Üniversitede, aynı bölümde tanıştığı Murat’la hayatını birleştirme kararı aldılar. En büyük hayalleri, sevgi dolu bir yuvada çocuklarını büyütmekti.

Sade bir kır düğünüyle evlendiler. O gün, Selin sonunda gelinliğini giymiş, uzun duvağını takmıştı. Ne kadar da yakışmıştı! Evliliğin ilk ayları heyecan, alışma süreci ve iş hayatının yoğunluğu içinde hızla akıp geçti.

Bir gün Selin, anne olmak istediğini Murat’a söyledi. İçlerinde bir merak vardı: Bu kadar yoğunluk içinde çocuklarına yeterince zaman ayırabilecekler miydi? Çünkü çocuk büyütmekten öte, onu “yetiştirmek” emek, sabır ve bilinç isterdi. Acaba buna gerçekten hazırlar mıydı?

Bir akşam, Selin özenle hazırladığı sofrada güzel yemekler eşliğinde mutlu haberi verdi: Bebek bekliyordu. Murat’ın gözleri doldu, sevinçle karışık bir heyecan sardı ikisini de. Daha doğmadan tüm hazırlıklar başladı. Bebeğin yatağı, dolabı, halısı, perdesi, oyuncakları… Hatta küçük bir kitaplığı bile vardı.

Ve sonunda, Ece bebek dünyaya geldi. Selin, bebeğini emzirmek için bir an bile kucağından indirmiyordu. Ece, yürümeye başladığında her çocuk gibi düşe kalka öğreniyordu ama Selin her yere yumuşak örtüler sererek bu düşüşleri engellemeye çalışıyordu.

Ece kanepeye çıkmaya çalıştığında hemen kucağına alıyor, onun yerine oturtuyordu. Selin, işini bırakmış, tüm zamanını Ece’ye ayırmıştı. Onunla parklara gidiyor, elini hiç bırakmıyor, kaydıraktan kayarken tutuyor, salıncakta sallarken hiç yalnız bırakmıyordu. Ece’ye neredeyse hiç fırsat tanımıyordu. Çünkü Selin, onu çok iyi korursa iyi bir anne olacağına inanıyordu ve onun adına her şeyi yapmasının onu korumak olmadığını henüz anlamıyordu.

Ece kreşe başlamıştı. Artık yanında annesi yoktu. Eline sabun almakta zorlanıyor, yemek yerken sınıf arkadaşlarının gerisinde kalıyordu. Çünkü kendi başına yapmaya alışmamıştı. Öğretmeni bir gün Selin’e, “Ece çok tatlı ama biraz daha kendine bırakılması gerekir,” dediğinde, Selin’in içine bir kırılganlık yerleşti. “Ona her şeyi verdim ama acaba gerçekten verdim mi?” diye sordu kendine.

Selin, bir gün bahçelerinde bir kuş yuvası fark etti. Anne kuş gelip gidiyor, yumurtasının üzerinde yatıyor, sonra yiyecek bulmak için uzaklaşıyordu. Yumurtalar çatladı, yavrular doğdu. Küçücük yavru kuşlar gagalarını açıp annelerini bekliyordu. Anne kuş önce onları gagasıyla besliyor, sonra kenara çekiliyordu. Günler geçti. Yavru kuşlar, kanatlarını çırpmaya başladı. İlk denemelerde düşüyorlar, dengesizce süzülüyorlardı. Ama anne kuş onları tutmuyordu. Sadece yakında duruyor, cesaret veriyordu. 

Selin o an doğadan deneyim transferi ile bir şey fark etti. Anne kuş yavrularını büyütmüş ama her şeyi onlar adına yapmamıştı. Onlara güvenmiş, onların denemesine izin vermişti. Çünkü biliyordu ki bir gün gideceklerdi. O an, Selin yaptığı hatayı anladı. Her şeyi yapmak değil, birlikte öğrenmelerine fırsat tanımak en iyi annelikti.

Selin o gün, Ece’nin ellerini tuttu. İlk defa “Hadi sen dene,” dedi. Küçük şeylerle başladılar. Ece kendi tabağını taşıdı, ellerini kendi yıkadı. Ve her küçük başarı, Selin’in kalbine umut serpti.

Bahçedeki o kuş ailesi, Selin’e çok şey öğretmişti. Ve belki de en kıymetlisi şuydu:

İyi bir anne olmak, her şeyi çocuğu adına yapmak değil…

Onun kendi kanatlarını kullanarak uçmasına izin verebilmekti.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu