İzleyici miyiz? Yaşayıcı mı?

-Eveeet! Şimdi şöyle foşur foşur yıkıyoruz tezgahımızı. Tüm tezgahımı topladım. Derz aralarını da spreyliyorum. Beş dakika bekliyorum ve her yeri silmeye başlıyorum. Bitti bile! Pırıl pırıl oldu. Beni takip etmeyi unutmayın! Sizi seviyoruuum!

Sevcan’ın izlediği kaçıncı temizlik videosuydu bu? Bilemiyordu. 

Son zamanlarda iyice temizlik videolarına sarmıştı. Sabah yatağından uyanıp kahvesini koyuyor ve ilk iş eline telefonu alıp video izlemeye başlıyordu. 

Aslında her sabah; ‘’Bugün lavaboyu yıkayacağım. Çamaşırlar da bekliyor. Şu mutfağı da dip köşe bir temizlemem gerekiyor.’’ diyerek uyanıyordu. Ama nedense telefonu alıp ‘‘Belki faydalı olur, hem de biraz rahatlarım’’ diyerek izlediği onlarca videodan sonra bir iş yapmaya enerjisi kalmıyordu. Anlık olarak temizlenen bir yeri görmek onu rahatlatıyordu ama o video izlerken biriken işleri, onu toplamda daha da huzursuz ediyordu.

Bir gün daha aynı şekilde geçmiş, saat 17:00 olmuştu..

’Offf! Yine akşam oldu. Ne çabuk geçiyor şu günler ya hu! Akşam yemek yapma saati geldi bile. Keşke bir gün kırk sekiz saat olsa!’’ En pratik ne yapabilirim diye düşündü. ‘’Bir makarna haşlayayım, yanına da yoğurt koyarım, oldu bitti bile.’’

Çocuklar okuldan, eşi işten gelince yemek faslına geçildi. Çocuklar masaya oturmayı tercih etmedikleri için hızla mutfaktan yemeklerini alıp odalarına geçtiler. Genelde böyle olurdu. Sevcan ve eşi salonda yemeklerini yerken çocuklar odalarında yerdi.

Çocuklar yemek yerken bile aile ile olmak yerine bir şeyler izlemeyi tercih ediyorlardı !

Sevcan sofraya oturur oturmaz en sevdiği dizisini açıp çorbasını içmeye başladı. Eşi de genelde telefonunu önüne alır; bir yandan futbol izler, bir yandan yemeğini yerdi. Aslında oturarak çalıştığı bir işi olduğu için biraz futbol oynasa kendisine iyi gelebilirdi. 

Ama o da spor yapmak yerine izlemeyi tercih ediyordu!

Sevcan’ın dizisinde ise çok güzel bir aile vardı. Akşam sofraya beraber oturan, dertleri ve sevinçleri ortak yaşayan bir aileydi. Çocuklar anneye ve babaya yardım eden, tebessümlü, saygılı ve azimliydi. Anne baba da çok merhametli ama otoriterlerdi. Baba ailesi için emek veren, akşam gelmesi özlemle beklenen adamdı. Anne de baba gibi çalışkan, kanaatkar ve sevilip sayılandı.

Sevcan da ailesi ile yaşayabileceği tüm güzellikleri, paylaşımları izlemeyi tercih ediyordu ! 

‘’Ahh şu diziyi izleyince nasıl imreniyorum.’’ dedi Sevcan. Eşi hiç duymamış, ekrana kilitlenmiş maçı izlemeye devam ediyordu. Ne zaman duyuyordu ki zaten onu… Tabakları gürültülü biçimde kaldırarak sinirlendiğini anlamasını bekledi. Sofrayı kaldıracak enerjiyi bulamasa da bulaşıklarla mutfağa doğru yol aldı. 

Bir gün daha yine benzer bir şekilde bitmişti…

İnsanın iki seçeneği var; Bu hayatı ya yaşayarak geçirecek, ya izleyerek…

Neden yaşamak yerine izleyici oluyor insan?

İzleyici olmayı seçtikçe yaşayıcısı olmaya enerji bulamıyor olabilir mi? 

İzleyici olan kendi hayatındaki sorunları çözmeye yönelik bir adım atabilir mi?

Oysa insanlar yaşayıcı olmak üzere programlanmışlardır. Kendisine verilen tüm marifetler bunun böyle olduğunu destekler. 

İnsan o temizliği kendisi yapabilir..

Futbolu kendisi oynayabilir..

O sofrayı kendi ailesine kurabilir.. 

O sohbetin tadını kendi yakınları alabilir. 

Aile ilişkisini nasıl daha iyiye götüreceğini öğrenip öğrendiklerini yaşantısında uygulayabilir..

Tüm bunların faydasını, hazzını bizzat kendi hayatında yaşayabilir. 

Ama insan yaşamak yerine izlemeyi tercih ettiğinde var olan enerjisini harekete çeviremez. Bu durum kendisinde eyleme geçme konusunda isteksizlik oluşturur. Böylece hareket halinde aktif bir canlı olmaktan çıkıp pasif izleyici konumuna düşer. Başkalarının hayatları ile tatmin olmaya çabalar durur..

Sevcan’ın buradan çıkabilmesi için kendini bir miktar itelemeye ihtiyacı vardı. Çünkü insanın istediği her sonuç bir bedel gerektiriyor. Başta gerçek hayatın bedeli ne kadar zor gelse de sonrası kolaylaşacaktı. Öncesinde ne kadar plastik ve tatsız bir hayat yaşadığını fark edip “Ohh be dünya varmış!” diyecekti. 

Gerçekten de dünya var; izleyeceği değil bizzat yaşayabileceği...

Peki biz hayatımızda hangisi olmayı seçiyoruz?

İzleyici mi?

Yaşayıcı mı?

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu