Sen de hayati gelişine yaşayanlardan mısın?

Ailesinin ısrarıyla katıldığı Karadeniz turunun dördüncü günüydü.. Ezgi, başını cama yaslamış düşünüyordu. Gürcistan'a gitmek üzere sarp sınır kapısına doğru yolculuk ediyorlardı… Ezgi’nin kafasından geçen; “yav ben ne Batum’u merak ediyorum, ne Tiflis’i… Benim bu otobüste ne işim var?” sorusu, onu hayatında başka başka sahneleri de düşünmeye itmişti.

Çünkü son zamanlarda fark etmişti ki hep gelişine yaşamıştı bu hayatı… 

Nedir gelişine yaşamak?

Bir insan vardır, futbol oynamaya karar verir. Kendi özgür, hür iradesiyle hayatında bir karar alır ve artık tüm hamlelerini bu karar doğrultusunda yapar. Antremanlara gider, halı sahada bu hedefi için oynar, bu hedefi için o topa vurur. Bir de bizim mahalle esnafı İsmet abi vardır. Mahallede çocuklar top oynarken bir vururlar, top onun dükkana doğru savrulur. Bizim ismet abi de kunduranın ucuyla topa bi çakar, çocuklara geri gönderir. İşte ismet abinin bu yaptığına biz “gelişine vurmak” diyebiliriz.

Bir hedefi yok, olaylar, hayat, kader onu bir sahneye sürüklemiş, o da o an gelişine bir hamle yapmış. 

Bile isteye değil yani…

Bir amaç, bir hedef doğrultusunda değil yani… 

İşte bu topa vurmak İsmet abiyi gol kralı yapamayacağı gibi, bu hayatı gelişine göre yaşamak ve anlık sahnelere göre karar vermek de bizi herhangi bir yere taşımıyor.

Ezgi’nin fark ettiği buydu. Zaten çocukluk çağları ebeveynin yönlendirmesi gereken çağlar…
Ancak Ezgi’nin ailesi bir yanlış yapmasından öyle korkmuş ki ona karar ve seçim alanlarını hiç açmamışlar. 

Robot gibi, asker gibi… Emir komuta devam etmiş hayat..Yetişkin olduğunda dahi..

Fen lisesine gitmelisin demişler, fen lisesine gitmiş. Doktor olmalısın demişler, doktor olmuş. Çocuk doktorluğunda uzmanlaş, rahat edersin demişler, ona da tamam demiş…

Artık hayatım hakkında düşünmeyi öyle bırakmışım ki sırf görüş dediler diye evlenmek için benimle hiç alakası olmayan bir adamla görüşüyorum ya…

'Ötesi var mı?' diye düşündü…
Bu sorun ne zaman bu kadar büyümüştü de her yere sızmıştı böyle?

“Hakikaten her problem kangren gibi” diye düşündü kendi kendine…
“Çözmedikçe yayılıyor…” 

“Artık hayatımın kontrolünü elime alma vakti gelmedi mi?” diye düşündü haşin Karadeniz dalgalarının kıyıya vuruşunu camdan seyrederken…
Birden, önde oturan annesinin omzuna dokundu.

“Anne, ben Gürcistan’a gelmeyeceğim.”
“Ne? Kızım bu şimdi nereden çıktı? Varmak üzereyiz icat çıkarma çocuğum sabah sabah…”

 

“Annecim, valla hiç merak etmiyorum, hiç de ilgimi çekmiyor. Sırf seni kırmamak için iki saat ayakta polis kontrolünde bekleyeceğim, hiç istemediğim bir yere gideceğim. Beni azıcık düşünüyorsan bu zulmü bana yapma.”

“Kızım ne zulmü? Sen uyanamadın galiba… Gezmek ne zamandan beri zulüm oldu evladım? Bak biz senin yaşındayken kimse elimizden tutup gezdirmedi. Bak biz kaç yaşımızda ancak gelebiliyoruz buralara… Tabi, kolay olunca kıymetsiz oluyor di mi? Üz kızım üz, sen böyle anneyi üz.. Sözünden çık. Bak bakalım iki yakan bir araya geliyor mu? Hem nerede bekleyeceksin onca saat?”

“Anne, kendin için istediğini başkasına dayatmak da zulüm değil mi?
Valla kararım kesin… Rehber dedi ya, sınır kapısının hemen önünde cami varmış, orada beklerim. Siz çıkınca görüşürüz artık.”

Ezgi, şimdiden kendini daha canlı hissetmeye başlamıştı. Hayatının kontrolünü eline almanın onu güçlendireceğini, kabuğunu kırıp içinden çıkabilmesini sağlayacağını ve en önemlisi birileri dedi diye değil, neyi neden yaptığını bilerek yaşamasını sağlayacağını sezinliyordu.

Yani artık gelişine yaşamayacaktı, kendine bununla ilgili söz verdi…
Şimdi sıra ikinci hamledeydi…

Telefon mesajlarına girdi ve yazmaya başladı…

- Emre selamlar, günaydın :)
- Bunu mesajla iletmek hoş değil biliyorum ama saat erken, aramak rahatsızlık verir diye düşündüm…
- Bir süredir birbirimizi tanımaya çalışıyoruz, aslında tanıştık ama arada aileler olunca, bu işi oldurmak için çok zorladık. Eğer bişeylerin üstünü örtüp yokmuş gibi davranırsak olmayacak bir şeyi oldurabiliriz sandık. Eminim ki sen de benzer hissediyorsundur. Çünkü hayata bakışımız bambaşka, bunu Jüpiter'den bakan biri bile görebilir :)
- Hayattan beklentimiz, hassasiyetlerimiz, uzak durmak istediklerimiz ve yakın olmak istediklerimiz bambaşka… Ben diyorum ki bu itelemeye bir son verelim, ikimiz de rahat bir nefes alalım :) çünkü şimdi örttüklerimiz bir gün büyüyerek yolumuza çıkacak…
- Sen çok eğlenceli, beyefendi bir insansın, seni tanıdığıma da çok memnun oldum. Dilerim karşına seni çok mutlu edecek kişiler çıkar. Sadece o kişi ben değilim. Bunu en başından beri biliyordum ama ancak bugün kendime itiraf edebildim. Ardından da sana :).. Uzun lafın kısası, hoşçakal :)…

Ve Gönderdi…

“Gelişine yaşadığını” fark edebilmek belki çok zamanını almıştı. Ama bunu fark edebilmişti… Hayatının kontrolünü eline almanın verdiği güç… 
Ve kendine ait olmayan yükleri bırakmanın hafifliği vardı üzerinde… 
Kuş gibi hafiflemiş hissediyordu… 

Hayat amacını düşünmek ve ona göre hedefler belirlemek..
Kendi sahnesinin farkında olarak yaşamak..
Hayatın içinde savrulmak değil bir rotaya sahip olmak..
Ne güzel, ne anlamlı...
İçinde daha şimdiden tüm bunların sevinci vardı..

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu