Yeniden Başlamak

Eski ahşap masaya oturup ellerini masanın yüzeyinde gezdirdi. Her çizik, her oyuk, burada paylaşılan anıları hatırlatıyordu. Başını kaldırıp bakışlarıyla odayı şöyle bir süzdü. Odanın duvarında soluk sarı tonlar hâkimdi. Kitap rafları eski ve yıpranmış kitaplarla dolup taşıyordu. Eskimiş kağıdın kokusunu içine çekti. Gözleri nemliydi.

Kavgaların bitmek bilmediği, mutsuz bir ailede büyümüştü. Yaptığı ya da yapmadığı şeylerden dolayı sürekli azarlanıyor, sevilmediğini düşünüyordu. Arzu ettiği sevgiyi görebilmek için, her defasında daha fazla şey yapsa da istediği sevgiyi, şefkati bir türlü bulamıyordu.

Herkes gibi mutlu ve başarılı olmak, iyi bir yuva kurmak, güzel çocuklar yetiştirmek istiyordu.  Bu düşüncelerle evlenip yuva kurmuş, istediği evladı da kucağına almıştı. Özlemini duyduğu ne varsa, ona göre yetiştirmişti çocuğunu. Doya doya öpüp koklamıştı yavrusunu. Her fırsatta onu ne kadar sevdiğini söylemiş, bir dediğini iki etmemişti. Neye ihtiyacı varsa, o söylemeden vermişti.

Aradan zaman geçtikçe bir şeyler ters gitmeye başlamıştı. Evet o istediği sevgiyi evladına vermişti. Ama beklediği sevgiyi görememişti bir türlü. O, ilgi gösterdikçe ilgisiz, sevgi gösterdikçe sevgisiz, saygı gösterdikçe saygısız davranmıştı. Sınırsız sevgi, sınırsız ilgi, sınırsız özgürlük; hiç kural tanımayan, şımarık bir canavara dönüştürmüştü evladını. Kendi elleriyle kendi zalimini oluşturduğunu fark ettiğinde iş işten geçmişti. Nihayetinde en çok istediği şeyi becerememiş, eline yüzüne bulaştırmıştı. Çok şey mi istemişti bu hayattan? Nerede yanlış yapmıştı?

Kafası öyle karışıktı ki, artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu bir türlü anlayamıyordu. Bu yüzden, öykünün başladığı o evde, baba evinde almıştı soluğu. Çocukluğu bir film şeridi gibi geçti zihninden. Onu üzen ne çok anı vardı bu evde. Ama yıllar sonra mutlu olduğu zamanların küçümsenmeyecek kadar fazla olduğunu hissetti. Oysa üzerine titrediği evladı, ondan daha mutsuzdu. Mutsuz oldukça kendisine sarıyordu. Nedeni üzerinde soru sordukça düşünmeye, düşündükçe gerçekleri idrak etmeye başladı. Sonra “Doğru zannettiğim her şey meğer ne kadar yanlışmış,” dedi. Hiç emek vermeden, doğru yere doğru bedel ödemeden, sorumluluk vermeden bir insanın yetişemeyeceğini, olgunlaşamayacağını geç de olsa anlamıştı. Beğenilme, sevilme, saygı duyulma isteği, onu gerçek amacından uzaklaştırmıştı. Kendini değerli hissetmek isterken;  yanlış kapıyı zorlamış, hayatın amacını, anlamını unutmuştu.

Gerçek değerin ne olduğunu…

O çocuğu, o nefesi, o imkânı verenin sevgisini kazanmayı…

Gerçeğin ne olduğunu anlamıştı anlamasına ama, iş işten geçmiş miydi? Yeniden başlayabilir miydi  bu öyküye? Yeniden kazanabilir miydi kaybettiği öyküyü? Yeniden toparlanabilir miydi? 

Ruhu daralmış, nefes alamaz olmuştu. Pencereyi açıp derin bir nefes aldı. Perdeyi havalandıran rüzgârla beraber kuş cıvıltıları odayı doldurmuştu. Pencerenin pervazında kırıntıları yuvasına taşıyan karıncaları fark etti. Taşıdığı yük, omzundan düştükçe; yeniden sırtlıyordu yükünü. Bıkmadan, usanmadan, her defasında yeniden başlıyordu. Uzun uzun baktı  karıncaya. Aradığı sorunun cevabını o küçücük karınca vermişti. Evet, yeniden başlamalıydı. Yüzünde tatlı bir gülümsemeyle kapadı pencereyi...

&

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu