Paralel Evrende Beni Seven Biri Var

                                             

Bütün anneler , babalar çok mu sever çocuklarını?

Onların başlarını okşayıp her düştüklerinde sarsılmaz bir çınar gibi baş uçlarında mı belirirler?

Mesela karşıdan karşıya geçerken, sımsıkı mı tutarlar çocuklarının ellerini?

Yaralarına pansuman yaparken üfleyerek mi yaparlar?

Bütün anneler ve babalar evlatlarına ALLAH’ın bir emaneti olarak mı bakarlar?

İnsan ALLAH‘ın kendisine emanet ettiğine nasıl davranır?

Gamze büyük umutlar bağladığı sevgilisi tarafından terk edilmişti.

Yine!

Bilindik bir öyküydü bu Gamze’nin hayatında. Büyük umutlar besleyerek yeni bir ilişkiye başlanırdı. Umutlar büyüdükçe cümlelerde mi büyüyordu hayatta?

- “Kızlar bu defa doğru insanı buldum.”

- “Kızlar bu defa hayatımın aşkını buldum.”

- “Kızlar bana o kadar değer veriyor ki, aradığım insanı buldum.”

Sonrası hüsran, sonrası aynı değersizlik hissi. Aynı olmamışlık, aynı yarım kalmışlık, aynı derin kuyu.

- “Kimi sevsem beni terk etti, kimi sevsem ellerimi bıraktı” diyordu Gamze.

 İnsan gerçekten sevmesi gerekeni hakkıyla  sevmediğinde o sevgiyi ne kadar da har vurup harman savuruyordu. Sevgisini doğru yere yerleştirememiş herkes sevgi israfçısı oluyordu.

Kulaklarına kadar çektiği yorganın içinde, ne kadar küçülebilirse bir insan, o kadar küçülmüştü. Üç gündür durmayan gözyaşları gözlerinin ebadını hayli değiştirmişti. Elini gözlerine götürdü “ah” gözlerindeki şişlik çok canını yakıyordu. 

Kalbi, canını çok ama çok yakıyordu.

- “ Babaları tarafından sevilmeyen kızları kimse sevmiyor” dedi çatallı bir sesle.

Gözyaşları şiddetlendi yeniden, kendi kendisinin hassas noktasını kanatıyordu her defasında.  Tam kabuk bağladı derken uzattığı tırnaklarını itinayla kabuk bağlayan yaraya geçiriyordu.  İçindeki eksikliği, kendisindeki olmamışlık hissini tamamlama çabasıydı yaşadığı her ilişki. 

“Bu defa, bu defa çok seveceklerdi onu.  O kadar çok seveceklerdi ki, şimdiye kadar onu sevmeyen herkesin yerine sevecekti karşısındaki kişi.”

Oysa, kim bir başkasının yarasını sarabilir ki?

Kimse!

Hiç kimse!

Böyle bir beklentiyi karşılayamaz ...

Hiç kimse bir diğerinin yarasını saramaz. 

Yaraları biz açarız yaraları ALLAH sarar. 

Biz kime yaramızı göstersek sonunda daha çok kanatmadılar mı?

Kimse kimsenin düşmanı değil, aslında herkes kendisinin lehine olmaya çalışıyor.

Gamze telefonunu aldı , arayan olmuş mu diye baktı . Kimse aramamıştı. Bu ıstırabına rağmen,  aramaya layık bulmamıştı demek ki kimse.

Arkadaşları da sıkılmışlardı artık O’nun bu ilişkilerinden. Her tanıştığı insandan sevgi dilenmesinden. İlk başlarda O’nu pışpışlıyorlardı,  moralini düzeltmeye çalışıyorlardı ancak Gamze’nin ise morali sadece yeni bir ilişki ihtimali olunca düzeliyordu.

Hayatını başka insanların ona göstereceği ilgiye endekslemiş gibiydi. Arkadaşları onu çok uyarıyorlar  kendisini iki paralık ilişkilerin peşinde perişan etmemesini söylüyorlardı. 

Gamze’nin kulakları vardı elbet ama duymuyordu hiçbir uyarıyı. 

Gözleri vardı elbet ama görmüyordu hiçbir işareti.

Kalbi vardı elbette ama kendi kendisine yaptıkları ile ilgili hiç vicdan azabı hissetmiyordu.

Doğruldu yataktan ...Tam karşısında duran aynada kendisine baktı.  

Biraz makyajla toparlanabilir miydi bu yüz? Yok, hiç içinden gelmiyordu bu defa.  Kalbine çakılan çiviyi sökmek için başka bir çivi bulacak gücü yoktu.  

Dayanamayıp üç gün önce kendisini terk eden adamın Instagram sayfasına girdi. Kendisini bu kadar kötü hissederken, insanların bambaşka bir dünyada olmasına inanamıyordu Gamze.

- “Ne yani beni terk edip koşa koşa balık tutmaya mı gittin?”

Halbuki biz dursak da hayat akmaya devam eder. 

Her durduğumuzda geriye düşmemizin nedeni de budur. 

Atarcasına bıraktı telefonu elinden. Aynaya daha yakından baktı.  Saçına iki tel beyaz mı düşmüştü? Aman ALLAH’ım bunlar beyaz mı gerçekten? Kendisini on yedi, on sekiz yaşında hissetse de otuz üç yaşına girmişti birkaç ay önce.

Otuz üç yıldır biriktirdikleri nelerdi?

Mesela hangi iyi davranışları katmıştı kendisine?

Hangi iyi insanlarla kesişmişti yolu?

Yeni şeyler öğrenmiş miydi?

Bu otuz üç yılı nerede harcamıştı? Sürekli kumbarasına bir şeyler atan çocuk gibiydi. Ailesinin biriktirsin diye verdiği paralarla şeker, çikolata, kola alan küçük bir çocuk gibi.

Kumbarayı açtığında içinden çikolata paketleri, kola kapakları, şeker paketleri çıkıyordu. Hiçbiri hiçbir işe yaramayan bir sürü şey. Otuz üç yılını harcayıp ne aldığına baktı; koca bir değersizlik hissi, koca bir boşluk ve terk edilmişlik.

- “Al Gamzeciğim şimdi bunu nereye koyarsan koy” dedi kendi kendisine.

Her seferinde, bu defa beni çok sevecek diye başlıyordu ve öykünün sonunda;

 -“Ne olur beni sev” diye yalvarırken buluyordu kendisini. 

İnsanların karşısında secde ediyordu resmen.

Birden kalbi durdu!

Birden zaman durdu!

Birden gözyaşı durdu!

- “Evet” dedi, “Hayatıma giren herkese secde ediyorum.”

İnsanın en büyük düşmanı kim ? Gerçekten başkaları mı ?

Tam o anda telefonu çaldı, arayan lise arkadaşıydı. Yüzü aydınlandı onun ismini telefonunda görünce. Herkes unutsa da unutmayan birileri vardı onu.

-“Gelsene” diyordu. “Seni bir eğitime götüreyim.”

Hiç istemiyordu dışarıya çıkmayı, evde kendi kendini aşağılayarak kendi kendisine acıyarak kalmak istiyordu. Buna rağmen “tamam” dedi. Bazen insan kendisine rağmen iyi şeyler yapabiliyordu. Nasıl ki bazen kendisine rağmen göz göre göre hatalar yapıyorsa.

En yeni eşofmanı üstünde, elinde tuvalet kağıdı ile konferans salonuna girdiğinde evde kalmanın daha iyi bir fikir olduğunu düşündü. En arkada, en köşe koltuğa bıraktı, taşımaktan yorulduğu bedenini.

- “Bu yaşadıklarımın hepsi babam yüzünden“ diye geçirdi içinden. “Babam beni sevse bu kadar yaralı olmazdım.”

Sahne tarafından gelen uğultulu ses birden anlamlı bir cümleye dönüştü;

- “İnandığımız şey gerçek olmayabilir ama neye inanıyorsak o bizim gerçeğimiz olur.”

***

Her insan güçlü ve başarılı olmak ister. 

Mutlu olmak ister. 

Faydalı olmak ister.

Ama çoğu zaman yöntemlerini bilmez. 

 

Güçlü, başarılı, mutlu olmak için ihtiyacımız olan yöntemler ve çözümleri öğrenmek; 

hem kendimize hem etrafımıza faydalı olabilmek için;

 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi 

seminer programları tavsiye edilir..

'Kim Kimdir'

 'İlişki Ustalığı 

Başarı Psikolojisi

***