Kazanmak İçin Kaybetmek

  

'Hayat ne garip !' diye düşündü Ayla. İçinde tuhaf bir huzurla, dökülen yaprakları izliyordu penceresinden.

“Kışa hazırlık” dedi kendi kendine, evinin önünde duran büyük çınar ağacına bakarak.

Kaybediyordu tek tek yapraklarını koca çınar...Bakınca insanın içini hüzünlendiren bir kaybediş.


Tutunmaya çalıştıkça yapraklar, rüzgar, onlara inat sertleşiyordu.. son ana kadar mücadele etsinler diye sanki.

Bazı yapraklar, rüzgar ve soğuk gelmeden vazgeçmişlerdi.

Zorluk gelmeden, kayıp gitmişlerdi dalların üzerinden.

Bazıları ise rüzgar arttıkça tutunuyorlardı, koparılıp ayrışmamak için ağaçtan, tüm güçleriyle mücadele ediyorlardı.


Aklına ,yıllar önce yaşanan acılı, sancılı süreçler geldi.

Çok acılar çekilmişti. Kaybediş üzerine kaybediş, yaşadığı haksızlıklar, can acıları..

‘Nasıl baskılı bir dönemdi? Oysa çoğu yaşadığım problem, bugün kazanmam içinmiş’ diye düşündü.

Kendine söylediği sözler aklına geldi;

 

 'Her kayıp, kayıp değil, her kazanç da kazanç değil.'

Ne kadar derin bir cümleydi aslında, o zaman bir seminerde duyduğu bu cümleler..
İlk duyduğunda ne kadar da sinirlenmişti ...
‘’Nasıl olur ki ?” demişti. İnsan, kaybedince kaybederdi, kazananlar hep kazanıyordu.

Haksızlık yapanlar, önde olma çabası ile ayak kaydıranlar, küçücük çıkarlar için iyiliği, adaleti bozanlar hep kazanıyor’’ diye düşünüp sinirlenmişti o dönem.
''Aslında ne kadar doğruymuş, şimdi yaşanılanlara bakınca insan anlıyor’’ dedi içinden.
Aslında hiç kaybetmemişti, her seferinde daha güçlenerek çıkmıştı tüm yaşanılanlardan.

İşe başladığı günden beri problemler yakasını bırakmamıştı.

Çok çalışıyordu, çok mutluydu iş yerinde ve gerçekten yaptığı işe gönülden bağlıydı. Yeni olmanın verdiği heyecan, işte tecrübesi olmadığı için yaptığı hatalar, çıraklığın verdiği şaşkın halleri aklına gelince koca bir gülümseme yayıldı yüzüne.

İnsanlar için bir işe yaradığını hissetmek, faydalı şeyler üreten bir firmanın parçası olmak en büyük motivasyon kaynağıydı. Gece yatağına yattığında iyi şeyler yapmak için verdiği mücadelenin hazzını hiçbir işte hissetmemişti.

 

Zorlukları çoktu işinin, çünkü gerçekten faydalı ve güzel şeylerin başının kolay olmadığını çok kısa zamanda anlamıştı. Herkesin insan sağlığını bozacak ürünler ürettiği dönemde , temiz ve faydalı olanı üretmek, satışını yapmak çok da kolay değildi. Geçmiş, aklına gelince derin bir iç çekti. 

Aslında hayat sahnesi bir yanılsamaymış...

Rüzgar, şiddetini arttırmıştı. Pencereyi açtı, bir anda içeri buz gibi hava doldu.
İçi titrerken ‘’Sakın pes etmeyin, tutunun sıkıca son ana kadar! ’’ dedi yapraklara seslenerek.

Aynı sert rüzgarlar, onun hayatında da esmişti her yerden. İşteki baskıları, birlikte çalıştığı yöneticileri düşündü. Ona işi öğretenler sanki özenle seçilmiş gibi; hep zaafı olan, güçsüz olduğu, duygusal tepki vereceği, kırılacağı yerden vuruyorlardı.

- ‘’Neden ben?’’

- ‘’ Herkesi kabul ettiler benden sonra gelenleri bile aralarına aldılar beni niye kabul etmiyorlar, sürekli incitmeye çalışıyorlar?’’

- ‘’ Oysa herkes hata yapıyor işin başında, tam beceremiyor ama niye küçücük bir tepki veriyorlar diğerlerine bana çok büyük karşılık geliyor?’’

-’’Nasıl yapacağımı göstereceklerine beni düşürmek istiyorlar, beni niye yetiştirecek kimse yok?’’

 

İlk zamanlar her gün ağlıyordu. Sanki bunlar yetmezmiş gibi evde de sıkıntılar ortaya çıkmıştı. Eşinin evdeki zalimlikleri, iş yerinde yöneticilerinin yaptıklarını aratmıyordu. Bir ara 'Pes edeceğim artık, her yerden baskı geliyor. Ne kadar çabaladığımı, mücadelemi kimse görmüyor' diyerek patlayacak gibi oluyordu.

Sonra müşterilerden gelen küçücük bir teşekkür, hayatlarında kullandıkları ürünün şifası, faydalı olduğunu görmek düştüğü yerden kalkıp yola devam edebilmesini sağlıyordu. Onu zorlayanlar, haksızlık edenler, işini doğru yapmayanlar hep kazançlı gözüküyordu.

Kazancın anda değil, tüm hayatında, uzun vadede kazanç olmasıymış önemli olan...

Nasıl ki tutunma becerisi, kasları gelişmemiş olanlar uzun süre dala tutunamıyor, bir sarsıntı vazgeçiriyor insanı. Gerçek kazanç ve başarı için insanın tutunmayı öğrenmesi gerekiyormuş.


İnsanlar engellendiğinde ve engele rağmen vazgeçmediğinde, ağrılara rağmen ağırlık kaldırmaya devam ettiğinde sağlamlaşıyormuş kolları..

Rüzgarlı yamaçta ağaç olmak için zor yerlerde, herkesin tutunamadığı zamanlarda bile tutunmak için kol kası gerekliymiş.

Şirket zor günlere girdiğinde çoğu kişi işten ayrılıp firmayı terk ettiğinde çok az insan kalmıştı içeride.. Eskisi gibi kazançlar iyi değildi, satışlar düşmeye başlamıştı. Artık kazancı çok değil, işin külfeti artmıştı. Zorluklara dayanamayanlar teker teker ayrılmaya başlamıştı. Yaprak dökümü diyordu şirket sahibi. Yaz bitti sonbahardayız.. 

Her yazın sonu kış, her kışın sonu yaza varmaz mıydı aslında?

İnsanlar, hayatlarında sert kışlar geçirir, sakin yazlara ulaşmak için. Her düşüş, her aldığı red, kovulma sağlamlaştırır aslında köklerini. Anlamaz insan her çelme takılmanın bir lütuf olduğunu. Düşen insan, kaybeden insan güçlenir ve düşmemeyi, kaybetmeye sebep olanları ortadan kaldırmayı öğrenir.

- Düşmenin acısını bilmeyen, kalkmanın şükrüne nasıl ulaşabilir ki?

- Kaybettikçe kaybetmeyecek hale nasıl gelinir, bunu öğrenmiyor muyuz aslında?

- Yaşanılan her kayıp nasıl kaybedeceğimizi, her düşüş nasıl ayağa kalkacağımızı öğretmiyor mu?

Ayla da bu sert kış günü tam da bunu anımsadı. Şimdi ne kadar mutluydu işinde, ne kadar sakin, ne kadar şükürlü.. O eski halinde yaşadığı günlere gülümseyerek bakıp ‘’İyi ki düştüm, iyi ki dizlerim kanadı, düşmemeyi böyle öğrenebildim. Acılarımı kontrol edip dizimi silip tekrar ayağa kalkıp pes etmemeyi bunların sayesinde yaşadım.‘’ diyebileceğini hiç düşünmezdi.

Hayattan tokat yemeden, tokadın acısını bilmeden, okşamanın kıymetini nasıl bilir ki insan?
Açlığın acısı olmasa doymanın şükrü olur muydu ki?

 

Yaşamda o yüzden her kayıp kayıp değil aslında.. Kaybederken kazanmayı hak ediyoruz, düşerken kalkmayı deneyimliyoruz.

Önemli olan düşmek, kaybetmek değil; nerede kaybedeceğini, nasıl düşeceğini öğrenebilmek en büyük marifet.

Mutlu olanların çoğu, dallara iyi tutunanların çoğu, en çok düşürülmeye çalışanlardan, kuyuya atılanlardan çıkmıyor mu?

Ayla yapraklara seslendi. Aslında kendine de fısıldıyordu şimdi :

‘’Düştün, üzülme sil gözünün yaşını, temizle acıyan dizlerini.

Kalk ayağa, sakın pes etme.

Kalkmanın kıymetini, düşmenin acısını yaşayanlara vermişler.

Sen kalk ki düşenlere, düşmedeki hikmeti anlatabil..

Çünkü düşenlere, daha önce düşme acısı yaşayanlar el uzatabilirler.”