Tadilat Sesleri

“Anneee, bak kar yağıyor!” Küçük Ayşe, yağan bembeyaz karı görmenin sevinciyle annesinin kucağına attı kendini. “Evet kızım, çok güzel değil mi? Camın önünde bekle beni, birazdan yanına geliyorum.”

Yine bir kahvaltı sonrası ocakta kalan çayın altını açtı ve kızına meyve doğradı Handan. Çayını en sevdiği fincanına koyup kızının yanına geçti ve yağan karı beraber seyrettiler. Hakikaten de dışarıdaki bu manzarayı sıcacık evlerinden izlemek pek keyifliydi.

“Anne hadi dışarı çıkıp biraz oynayalım!”

“Olur tabii, evdeki işleri bitirdikten sonra çıkarız kızım.”

Handan hemen kahvaltı bulaşıklarını yıkayıp evi süpürmeye geçti. Biraz derleme ve toplama işlerinden sonra dışarı çıktılar. Karşı komşunun çocukları onlardan önce davranmışlardı bile. Küçük Ayşe dışarıda arkadaşlarını görünce sevinci ikiye katlandı ve birlikte yağan karın tadını çıkardılar. 

Çocuklar bol bol oynayıp iyice yorulduktan sonra eve çıkma vakti gelmişti. Handan eve geçince Ayşe'nin üstünü güzelce değiştirdi ve kızının karnını doyurup uyutmaya koyuldu. Ayşe mışıl mışıl uyurken Handan da yemek hazırlığını tamamlayıp kahvesini içmeye cam kenarına geçti.

Bir anda “Güm!” diye şiddetli bir sesin etkisiyle neredeyse fincanını devirecekti Handan. Küçük Ayşe de sesin etkisiyle çığlık çığlığa uyanmıştı. Anne kız neye uğradıklarını şaşırmışlardı. Çatıdan gelen bu sesler yüreklerini ağızlarına getirmişti. Meğer apartmanda çatı tadilatına başlanmıştı. 

Ailece şehir dışı tatilinden dün gece döndükleri için tadilattan haberdar değillerdi. Gelen sesler kulakları delecek gibiydi. Handan hala kızını sakinleştirmeye çalışıyordu. Küçük Ayşe gerçekten çok korkmuştu. Handan kızını bu halde görünce aklına, şu an soykırıma maruz kalan o şehrin minik bebekleri ve çocukları geldi. Bebeklerin uykularında, korkudan kalp krizi geçirdiği haberini görmüştü geçen gün. 2 yaşında bir çocuğun böyle bir sesten ciddi anlamda korkması... İşe giden babasının ardından kızının defalarca “Anne, babam nerede?” diye sorması... Sıcacık arabalarında gezerlerken acıktığında, hemen bir şey vermezlerse kızının “Acıktım!” diye ağlaması... Bugün bu yaşadığı olay, yaşanan şu zulme koca dünyanın nasıl sessiz kalabildiğini tekrar düşündürdü. Tüm bunları düşünürken gözünden akan yaşlara engel olamıyordu. Bir topluma nasıl da dünyanın gözleri önünde zulmediliyordu.

“Bu Dünya birçok zalim gördü. Bu da öyle bir dönem. Elbet gelecek ve geçecek. Geriye ise sadece verdiğimiz tepkiler kalacak!” diye geçirdi içinden. Ayşe’yi sakinleştirip yeniden uyuttu ve “Gazze’de yapılan zulme karşı yapabileceğim şeyler neler” diye düşünmeye koyuldu. Düşüncelerini kağıda aktardığında, madde madde sıralayınca o kadar da eli boş olmadığını fark etti. “Her zaman yapacak bir şey vardır?” dedi yüksek sesle… “Her zaman yapacak bir şey vardır…” Çaresizlik psikolojisinden çıkmak, ümitvar olmak iyi gelmişti ve aklına farklı çözümler düşüyordu şimdi.

Hayatta insan türlü problemlerle karşılaşır, sahip olduğu pek çok şeyi anda kaybedebilir ama ümit… Ümidi yıkılmadığı sürece her zaman bir çıkış yolu bir noktada bulunur. Bu yüzden ümitvar olmak ve ümidi ayakta tutmak, ümitsiz söylemlerden sakınmak en büyük destek değil mi?

Problem varsa çözüm de vardır der Deneyimsel Tasarım Öğretisi. Çözümü görebilmek için ümidimiz daima diri tutmak ne kıymetli…

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, gerçeklikle beslenen bir strateji ilmidir.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi; insanın gerçek amacını amaç edinmiştir…

Kim Kimdir ile başlayan, İlişkilerde Ustalık ve Başarı Psikolojisi ile devam eden programları; insanların kendi dünlerine göre daha mutlu ve daha başarılı olmalarına katkı sağlar.

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri, 

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi. 

Aynadaki kişi...

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!" 

Yahya Hamurcu